“มันเป็นพรหมลิขิตหรือเวรกรรมกันแน่นะ ที่ได้คนนี้มาเป็นสามี”
พราวคิดในใจตาเหลือบมองสามีที่นั่งเล่นเกมได้ทั่งวี่ทั้งวันในวันหยุด ออกจากเกมมือถือ ก็ไปเล่นเกมคอม สลับกันไปมา วันทำงานนะหลังเลิกงานก็ต้องนั่งจับกลุ่มกันกินเหล้าที่ร้านค้าเจ้าประจำก่อนกลับห้อง พอกลับมาถึงห้องก็หันหน้าเข้าหาเกม เหมือนตัวพราวเองเป็นอากาศธาตุยังไงไม่รู้
ทีเมื่อก่อนตอนคบกันเป็นแฟนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย ดีมาก ดีจนพราวต้องบอกเลิกคนที่คบอยู่ก่อนหน้าที่จะเจอสามีไม่กี่เดือนมานี่ เพื่อมาคบกันกับเขา แต่พอนานๆไปนิสัยก็เปลี่ยน พราวมองโลกในแง่ดีมันก็ดีกว่าสามีมีเมียน้อยละ แค่ติดเกม! ติดเกมแค่นี้จริงๆ พราวได้แต่มองแล้วก็ถอนหายใจ จากนั้นตัวเองก็ก้มหน้าอ่านนิยายในพันทิปต่อ
ย้อนกลับไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นพราวเรียน ม.1 แล้ว พ่อแม่กลัวมากๆกลัวว่าพราวจะเสียคน พ่อแม่เข้มงวดมาก พราวก็ไม่กล้ามีแฟน พ่อแม่บอกพราวว่าจบ ม. ต้นก่อนนะถึงอนุญาตให้มีแฟนได้ พราวก็ไม่คบใครเลย ตั้งใจเรียน มีคนมากมายอยากจีบพราว แต่พราวก็ปฏิเสธ พราวอยากตั้งใจเรียนก่อน สมัยนั้นพราวมีมือถือเป็นของตัวเองแล้ว แต่พราวก็ไม่กล้าให้เบอร์ใคร
พ่อแม่บอกพราวว่าคนจะเป็นเนื้อคู่กัน ไม่ต้องไขว่คว้าเดียวมันมาเอง พราวก็เชื่อจบ ม.ต้นไปได้โดยสวัสดิภาพ
เมื่อขึ้น ม.ปลายพราวมีแฟนคนแรก โรงเรียนเดียวกันรุ่นพี่พราวหนึ่งปี มันสนุกดีเนอะ ไม่รู้ว่าเขาเรียกว่าความรักได้หรือป่าว พราวไม่รู้ว่ามันคือความรักมั้ย แค่มีคนนอนคุยโทรศัพท์หลับไปด้วยกันทุกคืน คบกันได้ไม่นานตามประสาวัยก็เลิกคุยกัน มันก็เหงาอยู่นะคนเคยคุยกันทุกวัน นี่หรือป่าวที่เขาเรียกว่าคิดถึง หรือแค่ความเคยชินที่ทำทุกวันแล้วไม่ได้ทำต่อ แม่ก็ปลอบใจพราวว่าเขาไม่ใช่เนื้อคู่เราลูก แฟนในวัยเรียนไม่ใช่เนื้อคู่กันหรอก เนื้อคู่จะมาตอนช่วงที่เราเข้าสู่วัยทำงานแล้ว พราวก็หายเศร้าไปได้ในเวลาอันรวดเร็ว
เมื่อพราวขึ้น ม.5 มีคนเข้ามาจีบพราวอีกแล้ว คนสวยอย่างพราวหรอจะไม่ให้โอกาสใคร ผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อนพราวตอน ม.ต้น พอขึ้น ม.ปลายเขาก็ไปเรียนอีกโรงเรียน จากนั้นก็ได้มาคุยกัน คุยกันแป๊บๆก็ดันไปจับได้ว่าเขาคุยกันกับผู้หญิงอีกคน มิหนำซ้ำผู้หญิงคนนั้นยังรู้จักกับพราว พราวเลยตัดสายสัมพันธ์กับแฟนคนนี้ไป เขาก็งงอยู่นะ แรกๆเขาก็ตื๊อ แต่พราวไม่เอาแล้วไม่คบต่อแล้วเลยเลิกรากันไป จากกันไปแบบเงียบๆ ทุกวันนี้เขาคนนั้นก็ยังวนเวียนมาหาพราวเป็นระยะๆ ช่างเจ้าชู้ไม่เลิกจริงๆเจ้าผู้ชายคนนี้
พอพราวเลิกกับแฟนคนที่สองแล้ว พราวก็ไม่ได้อะไรกับรักครั้งนี้หรอก พราวเฉยๆเพราะพราวฝังชิปไว้ในหัวแล้วว่าแฟนในวัยเรียนมันไม่จีรังยั่งยืน เหมือนแฟนตอนทำงาน พ่อแม่พราวฝังชิปลงทุกวัน พราวก็โสดไปพักนึง พอขึ้น ม.6 พราวก็ได้พบรักครั้งใหม่อีก คนนี้พราวจะเรียกว่ารักแรกนะ เพราะเขาเอาความเป็นตัวตนของพราวไปหมดแล้ว และตอนเลิกกันก็ทำพราวร้องไห้อยู่หลายวันกว่าจะทำใจได้ พราวคบกับแฟนคนที่ 3 คบได้สองปีกว่า พอพราวต่อมหาลัยได้เพียงแค่ ปี 2 แฟนคนนี้ก็บอกเลิกพราว เขาบอกว่าเราไปกันไม่ได้ พราวเสียศูนย์มาก เสียความเป็นตัวของตัวเองไปมาก คนนี้ทำเอาพ่อแม่พราวเป็นทุกข์ไปด้วยเพราะเห็นพราวร้องไห้ แม่พราวบอกพราวว่าพ่อแกไม่ได้ตายไม่ต้องร้องไห้หลายวันขนาดนั้น!!
พราวพยายามทำใจยอมรับให้ได้ และมันไม่ได้ยากเกินความสามารถ เวลามันทำให้เราลืมทุกสิ่งอย่างได้จริงนะ พราวคิดว่าพราวจะไม่รักใครอีกถ้าพราวยังเรียนไม่จบ ถ้ายังไม่ได้ทำงาน หรือมันอาจจะจริงดั่งคำที่พ่อกับแม่บอกก็ได้ แฟนตัวจริงจะมาตอนเรามีอาชีพแล้ว พราวก็เรียนๆเล่นๆกับเพื่อนไปวันๆ ตอนนี้มีคนคุยแล้วนะ ไม่จริงจังหรอก คุยไปงั้นแหละ
ช่วงปิดเทอมปี 2 จะขึ้น ปี.3 พราวลงมาทำงานพาร์ทไทม์ที่กรุงเทพ เป็นโรงงานขนาดกลาง โรงงานครอบครัว พราวเจอหนุ่มโรงงานคนหนึ่ง หน้าตาดีใช้ได้ ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน ไม่ใช่แค่พราวที่แอบปิ๊งในใจ เขาก็แอบปิ๊งพราวในใจเหมือนกัน ถึงว่าเดินมาเข้าห้องน้ำทีไร มองตามพราวทุกที ช่วงทำงานในนั้นยังไม่ได้คุยกันหรอก แต่พอพราวจะเปิดเทอมจะลาออกกลับบ้านแล้ว ดันมาขอเบอร์ติดต่อพราวสะงั้น ให้สิคะ ไม่เคยหยิ่ง ให้โอกาสทุกๆคน
พราวกับผู้ชายคนนี้คุยกันทุกวันหลับไปพร้อมกันทุกคืน เสมอต้นเสมอปลาย พราวรู้สึกเอง มันเป็นพรหมลิขิตใช่มั้ย คุยแล้วรู้สึกดี มีความสุข พราวตัดสินใจเลิกคุยกับคนที่พราวคุยอยู่ เพื่อมาคุยกับผู้ชายคนนี้ วันหยุดยาวถ้าว่างพราวก็จะลงไปกรุงเทพ เดี๋ยวก่อนนะพราวไม่ได้ลงไปอยู่กับเขานะ พราวลงไปอยู่กับญาติแล้วนัดกินข้าวกัน ไปเที่ยวทำบุญกันตามเวลาที่มีอยู่ พอพราวกับมาเรียนก็ยังคุยกันทุกวัน จากนั้นปิดเทอมอีกครั้งพราวก็ลงไปทำงานพาร์ทไทม์ที่เดิม ทีนี้เจอกันทุกวัน กินข้าวด้วยกันทุกวัน ความรักมันยิ่งแน่นแฟ้นเข้าไปอีก ทำไมผู้ชายคนนี้เขานิสัยดีจังเลยนะ ไม่เคยล่วงเกิน ไม่เคยทำอะไรให้ไม่พอใจ ไม่เคยขัดใจ แต่พราวก็สงสัยและแอบจับผิดตลอดเวลาว่าเขามีเมียซ่อนอยู่มั้ย ก็ไม่เคยมี ไม่เคยจับได้ และเขาไม่เคยมีพิรุธอะไรเลย อืม เชื่อใจไว้ใจก็ได้เนอะ ชีวิตรักจะได้มีความสุข
หลังจากที่พราวเรียนจบ พราวก็ลงมาหางานทำที่กรุงเทพ ได้งานทำจบมาได้สองปี ผู้ชายคนนี้ก็มาสู่ขอพราวกับพ่อแม่และแต่งงาน พรหมลิขิตใช่มั้ย? ใช่มันคือพรหมลิขิต ผู้ชายคนนี้แหละคือพรหมลิขิตรักของพราว! พราวยิ้มและตอบตัวเองในใจ อยู่ห่างไกลกันก็ไม่เคยนอกใจกัน ยังรักกัน และคบกันจนได้แต่งงานกัน ไม่เรียกว่าพรหมลิขิตจะเรียกว่าอะไรละพราว
เมื่ออยู่กันแบบสามีภรรยาแล้ว มันก็ดีนะ สามีพราวก็ได้ออกจากงานไปหางานทำที่ใหม่ ได้งานทำที่ดีกว่าเดิม เงินเยอะกว่าเดิม และเพื่อนก็เยอะกว่าเดิมด้วย เรื่องผู้หญิงไม่มีให้กังวลใจ ดีมาตลอด เลิกงานกลับห้องตรงเวลา พราวมีความสุขมากเลยนะ ไปไหนมาไหนด้วยกัน ชีวิตคู่มันช่างมีความสุขจริง พ่อแม่ถึงกับเอ่ยปากชมลูกเขยว่าได้ลูกเขยดี จบการศึกษาไม่สูงเท่าพราวไม่เป็นไร แค่มีความรับผิดชอบรักครอบครัวก็พอ
พอแฟนพราวทำงานได้สองปีผ่านไป สนิทเพื่อนร่วมงานมากขึ้น แฟนพราวก็เริ่มกลับห้องช้าขึ้น พราวสอบถามก็ได้คำตอบว่าขอนั่งกินกับเพื่อนๆบ้างนะเมียจ๋า ไม่มีเรื่องผู้หญิงแน่นอน พราวไม่เชื่อพราวตามมากินกับเขาก็ได้ บริสุทธิ์ใจอยู่แล้ว แค่ขอมีสังคมบ้าง เอ้าสังคมก็สังคม กล้าขอก็กล้าให้ พราวก็ปล่อยไป สังคมวงเหล้าเนี่ยนะ!
พอพราวปล่อยให้อิสระสามีพราวก็เริ่มได้ใจ กลับบ้านช้ามากขึ้น เมากลับมาทุกวัน เมาแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนปล่อยให้พราวเป็นอากาศธาตุไป โชคดีที่เมาแล้วไม่โวยวายอาละวาด พราวมองสามีที่ล้มตัวนอนลงบนเตียงพราวเริ่มคิดใหม่แล้วว่า นี่พรหมลิขิตหรือเวรกรรมของพราวกันแน่นะ ที่ต้องมามีสามีขี้เมาแบบนี้ ทีแต่ก่อนนะไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย สามีคนเดิมหายไปไหน อยากได้คนนั้นไม่เอาคนนี้ พราวต้องตัดไฟแต่ต้นลม ก่อนที่อะไรๆมันจะแย่ไปมากกว่านี้ พราวจำกัดการใช้เงิน และจำกัดเวลาให้กลับบ้าน ถ้าทำไม่ได้ก็ทางใครทางมัน
เหมือนสามีพราวจะไม่กล้าแตกหัก น่าจะพอรู้ว่าพราวพูดจริงแน่ๆ สามีพราวกลับบ้านเร็วขึ้น ไม่เมาทุกวัน แต่เปลี่ยนเป็นเมาทุกวันหยุด พอวันหยุดทีไรตั้งวงทุกที ไม่ห้องเพื่อนคนนั้นคนนี้ก็ห้องตัวเอง ตอนแรกพราวก็ไหวนะ แต่ทีนี้มันทุกอาทิตย์เกินไป มันไม่เป็นอันไปไหนมาไหนเลยวันหยุดจะตั้งวงตลอด พราวอยากไปทำบุญไหว้พระก็ไม่ได้ไป เพราะมัวแต่จะตั้งวงกับเพื่อน พูดมากก็ทะเลาะกัน พราวเริ่มเห็นชัดแล้วว่ามันเป็นเวรกรรมแน่ๆไม่ใช่พรหมลิขิตอะไรแล้ว มันเป็นเวรกรรม! แต่พราวก็ไม่คิดจะทิ้งสามีคนนี้ ไม่รู้เพราะอะไร ส่วนสามีพราวนอกจากนิสัยขี้เหล้าแบบนี้แล้วเรื่องผู้หญิงไม่มี พราวตามสืบหมดแหละ
เมื่อพราวไม่ไหวกับพฤติกรรมของสามีตอนนี้มาก พราวก็ได้พูดออกไปว่าไม่ชอบ จะทำก็ทำไม่ทำก็ต่างคนต่างอยู่ มีเวลาให้พราวบ้าง ทำงานเวลามีให้กันก็น้อยอยู่แล้ว พอวันหยุดก็เทเวลาให้เพื่อนหมด พราวไม่โอเค เอาละทีนี้แฟนพราวหยุดทุกอย่าง เบาลงมาหน่อย มีกินบ้าง เพื่อนๆแซวว่ากลัวเมียบ้างสามีพราวก็ไม่สนใจ แต่!! มันมีจังหวะที่เกมต่อสู้หัวร้อนกำลังมาแรง แฟนพราวก็โหลดมาเล่น กลายมาเป็นเด็กติดเกมเลย ไม่เที่ยว ไม่กินเหล้าหลังเลิกงานนานๆที วันหยุดก็นานๆที แต่หันมาเล่นเกมแทน เลิกงานมากินข้าวเสร็จ เข้าเกมเลย หลับไปพร้อมเกมปล่อยพราวนอนตายบนที่นอนทุกวันทุกคืน
ยิ่งเกมที่เล่นเป็นทีมไล่ยิงกันเข้ามาแทนเกมต่อสู้ แฟนพราวยิ่งติดเข้าไปใหญ่ ไม่เป็นอันทำอะไรเลย เลิกงานกลับห้อง วันหยุดอยู่ห้อง เหมือนจะดีนะ แต่ทำไมพราวต้องมาเจออะไรแบบนี้ จากที่เมื่อก่อนพราวคิดว่าคนๆนี้คือพรหมลิขิต ตอนนี้พราวคิดว่าสามีคนนี้คือเจ้ากรรมนายเวรที่คอยหลอกหลอนพราวมากกว่า
เฮ้อออ แผ่นหลังอันขาวเนียนหุ่นดีที่กำลังนั่งจริงจังกับเกมตอนนี้ ปากก็ตะโกน มันน่าจะเป็นตะโกนมากกว่า มันเสียงดังกว่าคนพูดกันปกติ ในบ้านๆ! ระวังๆอยู่ในบ้านสองคน! พราวมองแบบอารมณ์หงุดหงิด อยากจะกระโดดถีบมากจริงๆ พราวชวนไปไหนก็ไม่อยากไป พราวหิวข้าวก็ต้องหากินเอง
“เมื่อไหร่ฉันจะหมดเวรหมดกรรมจากผู้ชายคนนี้สักทีนะ จะได้ไปจากตรงนี้ให้มันจบๆสักที เบื่อ”!!
พราวลืมตัวว่าตัวเองพูดออกไป ไม่ได้คิดในใจ สามีพราวเหมือนจะได้ยิน หันมาหาพราวและส่งยิ้มขยิบตาให้พราว “แป๊บนึงนะจ๊ะเมียจ๋า”
“เฮ้ยแป๊บนึงนะ เมียตรูเรียกร้อง”
จากนั้นสามีพราวก็ปิดไฟนอนเลย พราวไม่ต้องกินข้าวมันแล้ว พราวหิวข้าวนะ
“มันเป็นพรหมลิขิตได้หรือยังจ๊ะที่รัก”
เสียงของสามีพราวถามผ่านความมืดออกมา แล้วก็นอนต่อ....
จบ..........................
เรื่องสั้น.....พรหมลิขิต
พราวคิดในใจตาเหลือบมองสามีที่นั่งเล่นเกมได้ทั่งวี่ทั้งวันในวันหยุด ออกจากเกมมือถือ ก็ไปเล่นเกมคอม สลับกันไปมา วันทำงานนะหลังเลิกงานก็ต้องนั่งจับกลุ่มกันกินเหล้าที่ร้านค้าเจ้าประจำก่อนกลับห้อง พอกลับมาถึงห้องก็หันหน้าเข้าหาเกม เหมือนตัวพราวเองเป็นอากาศธาตุยังไงไม่รู้
ทีเมื่อก่อนตอนคบกันเป็นแฟนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย ดีมาก ดีจนพราวต้องบอกเลิกคนที่คบอยู่ก่อนหน้าที่จะเจอสามีไม่กี่เดือนมานี่ เพื่อมาคบกันกับเขา แต่พอนานๆไปนิสัยก็เปลี่ยน พราวมองโลกในแง่ดีมันก็ดีกว่าสามีมีเมียน้อยละ แค่ติดเกม! ติดเกมแค่นี้จริงๆ พราวได้แต่มองแล้วก็ถอนหายใจ จากนั้นตัวเองก็ก้มหน้าอ่านนิยายในพันทิปต่อ
ย้อนกลับไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนนั้นพราวเรียน ม.1 แล้ว พ่อแม่กลัวมากๆกลัวว่าพราวจะเสียคน พ่อแม่เข้มงวดมาก พราวก็ไม่กล้ามีแฟน พ่อแม่บอกพราวว่าจบ ม. ต้นก่อนนะถึงอนุญาตให้มีแฟนได้ พราวก็ไม่คบใครเลย ตั้งใจเรียน มีคนมากมายอยากจีบพราว แต่พราวก็ปฏิเสธ พราวอยากตั้งใจเรียนก่อน สมัยนั้นพราวมีมือถือเป็นของตัวเองแล้ว แต่พราวก็ไม่กล้าให้เบอร์ใคร
พ่อแม่บอกพราวว่าคนจะเป็นเนื้อคู่กัน ไม่ต้องไขว่คว้าเดียวมันมาเอง พราวก็เชื่อจบ ม.ต้นไปได้โดยสวัสดิภาพ
เมื่อขึ้น ม.ปลายพราวมีแฟนคนแรก โรงเรียนเดียวกันรุ่นพี่พราวหนึ่งปี มันสนุกดีเนอะ ไม่รู้ว่าเขาเรียกว่าความรักได้หรือป่าว พราวไม่รู้ว่ามันคือความรักมั้ย แค่มีคนนอนคุยโทรศัพท์หลับไปด้วยกันทุกคืน คบกันได้ไม่นานตามประสาวัยก็เลิกคุยกัน มันก็เหงาอยู่นะคนเคยคุยกันทุกวัน นี่หรือป่าวที่เขาเรียกว่าคิดถึง หรือแค่ความเคยชินที่ทำทุกวันแล้วไม่ได้ทำต่อ แม่ก็ปลอบใจพราวว่าเขาไม่ใช่เนื้อคู่เราลูก แฟนในวัยเรียนไม่ใช่เนื้อคู่กันหรอก เนื้อคู่จะมาตอนช่วงที่เราเข้าสู่วัยทำงานแล้ว พราวก็หายเศร้าไปได้ในเวลาอันรวดเร็ว
เมื่อพราวขึ้น ม.5 มีคนเข้ามาจีบพราวอีกแล้ว คนสวยอย่างพราวหรอจะไม่ให้โอกาสใคร ผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อนพราวตอน ม.ต้น พอขึ้น ม.ปลายเขาก็ไปเรียนอีกโรงเรียน จากนั้นก็ได้มาคุยกัน คุยกันแป๊บๆก็ดันไปจับได้ว่าเขาคุยกันกับผู้หญิงอีกคน มิหนำซ้ำผู้หญิงคนนั้นยังรู้จักกับพราว พราวเลยตัดสายสัมพันธ์กับแฟนคนนี้ไป เขาก็งงอยู่นะ แรกๆเขาก็ตื๊อ แต่พราวไม่เอาแล้วไม่คบต่อแล้วเลยเลิกรากันไป จากกันไปแบบเงียบๆ ทุกวันนี้เขาคนนั้นก็ยังวนเวียนมาหาพราวเป็นระยะๆ ช่างเจ้าชู้ไม่เลิกจริงๆเจ้าผู้ชายคนนี้
พอพราวเลิกกับแฟนคนที่สองแล้ว พราวก็ไม่ได้อะไรกับรักครั้งนี้หรอก พราวเฉยๆเพราะพราวฝังชิปไว้ในหัวแล้วว่าแฟนในวัยเรียนมันไม่จีรังยั่งยืน เหมือนแฟนตอนทำงาน พ่อแม่พราวฝังชิปลงทุกวัน พราวก็โสดไปพักนึง พอขึ้น ม.6 พราวก็ได้พบรักครั้งใหม่อีก คนนี้พราวจะเรียกว่ารักแรกนะ เพราะเขาเอาความเป็นตัวตนของพราวไปหมดแล้ว และตอนเลิกกันก็ทำพราวร้องไห้อยู่หลายวันกว่าจะทำใจได้ พราวคบกับแฟนคนที่ 3 คบได้สองปีกว่า พอพราวต่อมหาลัยได้เพียงแค่ ปี 2 แฟนคนนี้ก็บอกเลิกพราว เขาบอกว่าเราไปกันไม่ได้ พราวเสียศูนย์มาก เสียความเป็นตัวของตัวเองไปมาก คนนี้ทำเอาพ่อแม่พราวเป็นทุกข์ไปด้วยเพราะเห็นพราวร้องไห้ แม่พราวบอกพราวว่าพ่อแกไม่ได้ตายไม่ต้องร้องไห้หลายวันขนาดนั้น!!
พราวพยายามทำใจยอมรับให้ได้ และมันไม่ได้ยากเกินความสามารถ เวลามันทำให้เราลืมทุกสิ่งอย่างได้จริงนะ พราวคิดว่าพราวจะไม่รักใครอีกถ้าพราวยังเรียนไม่จบ ถ้ายังไม่ได้ทำงาน หรือมันอาจจะจริงดั่งคำที่พ่อกับแม่บอกก็ได้ แฟนตัวจริงจะมาตอนเรามีอาชีพแล้ว พราวก็เรียนๆเล่นๆกับเพื่อนไปวันๆ ตอนนี้มีคนคุยแล้วนะ ไม่จริงจังหรอก คุยไปงั้นแหละ
ช่วงปิดเทอมปี 2 จะขึ้น ปี.3 พราวลงมาทำงานพาร์ทไทม์ที่กรุงเทพ เป็นโรงงานขนาดกลาง โรงงานครอบครัว พราวเจอหนุ่มโรงงานคนหนึ่ง หน้าตาดีใช้ได้ ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน ไม่ใช่แค่พราวที่แอบปิ๊งในใจ เขาก็แอบปิ๊งพราวในใจเหมือนกัน ถึงว่าเดินมาเข้าห้องน้ำทีไร มองตามพราวทุกที ช่วงทำงานในนั้นยังไม่ได้คุยกันหรอก แต่พอพราวจะเปิดเทอมจะลาออกกลับบ้านแล้ว ดันมาขอเบอร์ติดต่อพราวสะงั้น ให้สิคะ ไม่เคยหยิ่ง ให้โอกาสทุกๆคน
พราวกับผู้ชายคนนี้คุยกันทุกวันหลับไปพร้อมกันทุกคืน เสมอต้นเสมอปลาย พราวรู้สึกเอง มันเป็นพรหมลิขิตใช่มั้ย คุยแล้วรู้สึกดี มีความสุข พราวตัดสินใจเลิกคุยกับคนที่พราวคุยอยู่ เพื่อมาคุยกับผู้ชายคนนี้ วันหยุดยาวถ้าว่างพราวก็จะลงไปกรุงเทพ เดี๋ยวก่อนนะพราวไม่ได้ลงไปอยู่กับเขานะ พราวลงไปอยู่กับญาติแล้วนัดกินข้าวกัน ไปเที่ยวทำบุญกันตามเวลาที่มีอยู่ พอพราวกับมาเรียนก็ยังคุยกันทุกวัน จากนั้นปิดเทอมอีกครั้งพราวก็ลงไปทำงานพาร์ทไทม์ที่เดิม ทีนี้เจอกันทุกวัน กินข้าวด้วยกันทุกวัน ความรักมันยิ่งแน่นแฟ้นเข้าไปอีก ทำไมผู้ชายคนนี้เขานิสัยดีจังเลยนะ ไม่เคยล่วงเกิน ไม่เคยทำอะไรให้ไม่พอใจ ไม่เคยขัดใจ แต่พราวก็สงสัยและแอบจับผิดตลอดเวลาว่าเขามีเมียซ่อนอยู่มั้ย ก็ไม่เคยมี ไม่เคยจับได้ และเขาไม่เคยมีพิรุธอะไรเลย อืม เชื่อใจไว้ใจก็ได้เนอะ ชีวิตรักจะได้มีความสุข
หลังจากที่พราวเรียนจบ พราวก็ลงมาหางานทำที่กรุงเทพ ได้งานทำจบมาได้สองปี ผู้ชายคนนี้ก็มาสู่ขอพราวกับพ่อแม่และแต่งงาน พรหมลิขิตใช่มั้ย? ใช่มันคือพรหมลิขิต ผู้ชายคนนี้แหละคือพรหมลิขิตรักของพราว! พราวยิ้มและตอบตัวเองในใจ อยู่ห่างไกลกันก็ไม่เคยนอกใจกัน ยังรักกัน และคบกันจนได้แต่งงานกัน ไม่เรียกว่าพรหมลิขิตจะเรียกว่าอะไรละพราว
เมื่ออยู่กันแบบสามีภรรยาแล้ว มันก็ดีนะ สามีพราวก็ได้ออกจากงานไปหางานทำที่ใหม่ ได้งานทำที่ดีกว่าเดิม เงินเยอะกว่าเดิม และเพื่อนก็เยอะกว่าเดิมด้วย เรื่องผู้หญิงไม่มีให้กังวลใจ ดีมาตลอด เลิกงานกลับห้องตรงเวลา พราวมีความสุขมากเลยนะ ไปไหนมาไหนด้วยกัน ชีวิตคู่มันช่างมีความสุขจริง พ่อแม่ถึงกับเอ่ยปากชมลูกเขยว่าได้ลูกเขยดี จบการศึกษาไม่สูงเท่าพราวไม่เป็นไร แค่มีความรับผิดชอบรักครอบครัวก็พอ
พอแฟนพราวทำงานได้สองปีผ่านไป สนิทเพื่อนร่วมงานมากขึ้น แฟนพราวก็เริ่มกลับห้องช้าขึ้น พราวสอบถามก็ได้คำตอบว่าขอนั่งกินกับเพื่อนๆบ้างนะเมียจ๋า ไม่มีเรื่องผู้หญิงแน่นอน พราวไม่เชื่อพราวตามมากินกับเขาก็ได้ บริสุทธิ์ใจอยู่แล้ว แค่ขอมีสังคมบ้าง เอ้าสังคมก็สังคม กล้าขอก็กล้าให้ พราวก็ปล่อยไป สังคมวงเหล้าเนี่ยนะ!
พอพราวปล่อยให้อิสระสามีพราวก็เริ่มได้ใจ กลับบ้านช้ามากขึ้น เมากลับมาทุกวัน เมาแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนปล่อยให้พราวเป็นอากาศธาตุไป โชคดีที่เมาแล้วไม่โวยวายอาละวาด พราวมองสามีที่ล้มตัวนอนลงบนเตียงพราวเริ่มคิดใหม่แล้วว่า นี่พรหมลิขิตหรือเวรกรรมของพราวกันแน่นะ ที่ต้องมามีสามีขี้เมาแบบนี้ ทีแต่ก่อนนะไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย สามีคนเดิมหายไปไหน อยากได้คนนั้นไม่เอาคนนี้ พราวต้องตัดไฟแต่ต้นลม ก่อนที่อะไรๆมันจะแย่ไปมากกว่านี้ พราวจำกัดการใช้เงิน และจำกัดเวลาให้กลับบ้าน ถ้าทำไม่ได้ก็ทางใครทางมัน
เหมือนสามีพราวจะไม่กล้าแตกหัก น่าจะพอรู้ว่าพราวพูดจริงแน่ๆ สามีพราวกลับบ้านเร็วขึ้น ไม่เมาทุกวัน แต่เปลี่ยนเป็นเมาทุกวันหยุด พอวันหยุดทีไรตั้งวงทุกที ไม่ห้องเพื่อนคนนั้นคนนี้ก็ห้องตัวเอง ตอนแรกพราวก็ไหวนะ แต่ทีนี้มันทุกอาทิตย์เกินไป มันไม่เป็นอันไปไหนมาไหนเลยวันหยุดจะตั้งวงตลอด พราวอยากไปทำบุญไหว้พระก็ไม่ได้ไป เพราะมัวแต่จะตั้งวงกับเพื่อน พูดมากก็ทะเลาะกัน พราวเริ่มเห็นชัดแล้วว่ามันเป็นเวรกรรมแน่ๆไม่ใช่พรหมลิขิตอะไรแล้ว มันเป็นเวรกรรม! แต่พราวก็ไม่คิดจะทิ้งสามีคนนี้ ไม่รู้เพราะอะไร ส่วนสามีพราวนอกจากนิสัยขี้เหล้าแบบนี้แล้วเรื่องผู้หญิงไม่มี พราวตามสืบหมดแหละ
เมื่อพราวไม่ไหวกับพฤติกรรมของสามีตอนนี้มาก พราวก็ได้พูดออกไปว่าไม่ชอบ จะทำก็ทำไม่ทำก็ต่างคนต่างอยู่ มีเวลาให้พราวบ้าง ทำงานเวลามีให้กันก็น้อยอยู่แล้ว พอวันหยุดก็เทเวลาให้เพื่อนหมด พราวไม่โอเค เอาละทีนี้แฟนพราวหยุดทุกอย่าง เบาลงมาหน่อย มีกินบ้าง เพื่อนๆแซวว่ากลัวเมียบ้างสามีพราวก็ไม่สนใจ แต่!! มันมีจังหวะที่เกมต่อสู้หัวร้อนกำลังมาแรง แฟนพราวก็โหลดมาเล่น กลายมาเป็นเด็กติดเกมเลย ไม่เที่ยว ไม่กินเหล้าหลังเลิกงานนานๆที วันหยุดก็นานๆที แต่หันมาเล่นเกมแทน เลิกงานมากินข้าวเสร็จ เข้าเกมเลย หลับไปพร้อมเกมปล่อยพราวนอนตายบนที่นอนทุกวันทุกคืน
ยิ่งเกมที่เล่นเป็นทีมไล่ยิงกันเข้ามาแทนเกมต่อสู้ แฟนพราวยิ่งติดเข้าไปใหญ่ ไม่เป็นอันทำอะไรเลย เลิกงานกลับห้อง วันหยุดอยู่ห้อง เหมือนจะดีนะ แต่ทำไมพราวต้องมาเจออะไรแบบนี้ จากที่เมื่อก่อนพราวคิดว่าคนๆนี้คือพรหมลิขิต ตอนนี้พราวคิดว่าสามีคนนี้คือเจ้ากรรมนายเวรที่คอยหลอกหลอนพราวมากกว่า
เฮ้อออ แผ่นหลังอันขาวเนียนหุ่นดีที่กำลังนั่งจริงจังกับเกมตอนนี้ ปากก็ตะโกน มันน่าจะเป็นตะโกนมากกว่า มันเสียงดังกว่าคนพูดกันปกติ ในบ้านๆ! ระวังๆอยู่ในบ้านสองคน! พราวมองแบบอารมณ์หงุดหงิด อยากจะกระโดดถีบมากจริงๆ พราวชวนไปไหนก็ไม่อยากไป พราวหิวข้าวก็ต้องหากินเอง
“เมื่อไหร่ฉันจะหมดเวรหมดกรรมจากผู้ชายคนนี้สักทีนะ จะได้ไปจากตรงนี้ให้มันจบๆสักที เบื่อ”!!
พราวลืมตัวว่าตัวเองพูดออกไป ไม่ได้คิดในใจ สามีพราวเหมือนจะได้ยิน หันมาหาพราวและส่งยิ้มขยิบตาให้พราว “แป๊บนึงนะจ๊ะเมียจ๋า”
“เฮ้ยแป๊บนึงนะ เมียตรูเรียกร้อง”
จากนั้นสามีพราวก็ปิดไฟนอนเลย พราวไม่ต้องกินข้าวมันแล้ว พราวหิวข้าวนะ
“มันเป็นพรหมลิขิตได้หรือยังจ๊ะที่รัก”
เสียงของสามีพราวถามผ่านความมืดออกมา แล้วก็นอนต่อ....
จบ..........................