เพราะเหตุใดครับนักเทนนิสที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุน้อยๆ
มักจะไม่ประสบความสำเร็จแบบต่อเนื่องเป็นเวลานานๆ ยกตัวอย่าง เช่น

1) มาร์ติน่า ฮิงกิส สามารถคว้าแชมป์แกรนด์สแลม ได้ตั้งแต่อายุ 16 ปี
ในปี 1997 ก็เช้าชิงทุกแกรนด์สแลม และคว้าแชมป์ได้ 3 รายการ ยกเว้นเฟรนซ์โอเพ่น
แต่พออายุ 20 ต้นๆ ผลงานก็ดรอปลง แล้วก็เลิกเล่นไประยะหนึ่ง
พอกับมาเล่นอีกก็ไม่สามารถทำผลงานได้ดีเท่าช่วงปี 1997-1999

2) เทรซี ออสติน เป็นนักเทนนิสอายุน้อยที่สุด ที่คว้าแชมป์ WTA ได้ในวัย 14 ปี
ในช่วงปลายยุค 70 สามารถคว้าแชมป์ US OPEN ได้ 2 ครั้ง
และสามารถสอดแทรก คริส เอฟเวิร์ส และ นาฟาติโลว่า ขึ้นมาเป็น มือ 1 ได้ระยะหนึ่ง
แต่หลังจากนั้นไม่กี่ปีก็เงียบหายไป ผิดกับคริส เอฟเวิร์ส และ นาฟาติโลว่า
ที่ยังทำงานโดดเด่น มาจนถึงยุคต้น 90

เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา GAUFF นักเทนนิสวัย 15 ปี จาก USA ที่มาจากรอบคัดเลือก
ที่ทำผลงานจนโด่งดังภายในข้ามคืน จากการชนะวีนัส วิลเลียม และสามารถผ่านทะลุเข้าไปถึงรอบ 16 คน
แต่ตอนที่เธอแพ้รอบ 16 คน หน้าตาเธอดูซีเรียสมาก ไม่ยิ้มแย้มให้คู่แข็ง
ผิดกับนักเททนิสหลายๆ คนพอแพ้ก็ยังยิ้มแย้มให้คู่แข่ง โอบกอดแสดงความยินดีกับคู่แข่ง
ตอนเดินออกจากสนามผู้ชมปรบมือให้ดังกึกก้อง แต่ก็ไม่ยิ้มแย้มไม่โบกมือให้ผู้ชม
คิดว่าเป็นเพราะเธอได้สัมผัสความสำเร็จและชื่อเสียงที่ถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็วหรือไม่ครับ
พอแพ้แล้วจึงรับไม่ได้

คิดว่าการที่นักเทนนิสที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุน้อยๆ แล้วพอถึงช่วงหนึ่งที่เริ่มแข่งแพ้
จะส่งผลต่อสภาพจิตใจ จนทำให้ฟอร์มการเล่นแย่ลงไปเรื่อยๆ ไหมครับ