Cr. เพจน่า-ไหมล่ะ ( - คือ กิน , คือ แมงเติมไม้เอก , เพจนี้มีความหมายว่า น่ากินไหมล่ะคุณ)

อยากให้มาเล่าประสปการณ์ การเข้าสตาร์บั๊กครั้งแรกกัน

กูเนี่ย เมื่อก่อนคิดว่าร้านนี้คนที่เข้าไป-น่ะ มันต้องเป็นคนรวยเก่งภาษาอังกฤษและแต่งตัวดีๆ เท่านั้นถึงจะเข้าไปสั่ง-ได้ถ้ามีตังไม่ถึงห้าร้อย ก็อย่าเข้าไป-เลย อายเค้าไรงี้

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ6-7ปีก่อน กูเป็นนักเรียนศิลกรรม
ซักปีสามหรือปีสี่เนี่ยแหละ กูไม่-กาแฟกู-แต่เหล้า

แต่งตัวกังๆ ผมยาวๆรุงรังใส่เสี้ยชอปเก่าๆ ไม่รู้ทำไมต้องเสี้ยชอปเก่าๆ รุ่นใหม่เค้าก็ทำออกมาแจก กูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมียนกัน

จนวันนึงกูจีบผู้หญิงคนนึง ตอนนั้นกูไปเดินเล่นในห้างคนเดียวแต่อ่านหนังสืออยู่ที่ห้อง ใช้กูซื้อกาแฟกูใช้มือถือกากๆขาวดำ

เฟสไลน์น่ะหรอไม่ต้องพูดถึง มีไรโทรเข้าเท่านั้น โทสับไม่เคยเติมตัง โทรเข้าได้อย่างเดียว

  ชื่อยาวววฉิปหาย นี่ชื่อเมนูหรือบทฟามวันพ่อ ถถถถถถถถ
พวกว่าไงคิดว่ากุจำได้มั้ย?
ถูกต้อง กูลืมจ้าาาาา

แต่ยังไงก็ต้องมีกาแฟติดมือไปให้ได้แหละ ครั้งแรกที่กูก้าวขาเข้าไปคนถ้าเป็นคนอื่นเล่า คงจะคิดว่าคนมองไอ้ผมยาวทั้งร้านด้วยสายตาดูถูก

แต่เปล่าเลย ทึกคนที่นั่งในร้านเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับหนังสือและโน๊ตบุคของตัวเองโดนไม่แยแสรองเท้าเก่าๆ เน่าๆ ผมเผ้ารุงรังของกูซักนิด มันทำให้กูเดินไปที่เคาเตอร์อย่างง่ายดายโดยไม่ไปมีเรื่องกับใคร

พนักงาน: สวัสดีค่าาาาาา(หน้าตาคุณหนูสัสๆ)

กู           : เอ่อ คือพอดีแฟนผมเค้าฝากซื้อกาแฟอ่ะครับ แต่     ผมลืมชื่อเมนู แล้วชื่อเมนู มันโคตรยาวเลยอ่ะคุณ ผมจำไม่ได้ จำไม่ได้เลย จริงๆผมเดินท่องมาเรื่อยๆแต่ผมเผลอยืนอ่านป้ายพิซซ่า เลยลืมหมดเลย มีเมนูไหนที่ชื่อมันยาวๆบ้าง ลองๆบอกหน่อยเผื่อจะนึกได้

พนักงาน : ก็ บลาๆๆๆ (ไม่คุ้นซักชื่อ ไอ่ซั๊ดดดด!)

กู            : เอ่อพอดีเค้าจะอ่านหนังสืออ่ะครับมันมีกาแฟแบบไหนบ้างที่ทำให้ตาสว่าง แล้วถือกลับไปซัก20นาทีก็ยังอร่อยอยู่

พนักงาน : ก็บลาๆๆๆ (มันคือฟามรู้เรื่องกาแฟจริงๆ)

กู            : งั้นเอาแบบนี้แก้วนึงครับ

ตอนนั้นกูจ่ายเงิน เกือบ 300 บาท เพราะกูโดนของตัวเองอีก1แก้ว เพราะฟามน่า-และคล้อยตามเมนู
ที่อีน้องหมวยนั่นอธิบาย

แต่กลับมาก็พบว่า กูซื้อมาผิด แต่ก็ไม่มีอะไรเลวร้าย
แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือ เวลากูอยาก-กาแฟที่อร่อยๆ แล้วไม่อารมเสีย รสชาติเหมียนเดิม อารมณ์เดิมๆ กูจะกลับไปร้านนนี้

ถูกต้องว่ามันมีราคาค่อนข้างสูง
แต่พนักงานของเค้ามีจิตใจรักการบริการ สิ่งที่เห็นในวันนั้นก็คือ กูทำตัวโง่มากๆ แต่พนักงานคนนั้นไม่ทำให้กูรู้สึกว่าตัวเองโง่เลย

ก่อนหน้านั้นกูเคยสงสัยว่าทำไมคนเราต้องเข้าร้านแพงๆด้วย ทั้งๆที่ร้านถูกๆ ก็มีกาแฟ-เหมือนกัน มีวิปครีม มีคาราเมล มีเอสเปรสโซ่ เหมือนกัน

ประสปการณ์สอนให้กูเรียนรู้ว่า ร้านระดับกลางๆ บางร้านก็มีเงินจ้างแค่สก๊อยกากๆ เข้ามาใส่ชุด ชูคออยู่ในร้าน
แบบไม่มีจิตใจบริการซักนิด เมื่อการมองคนที่ภายนอกมันก็สันดานสก๊อยอยู่แล้ว แต่เอามันมาทำงานบริการ
ก็บรรลัยน่ะสิวะ

ของทุกอย่างมีคุณค่าของมัน สตาร์บั๊คอาจจะขายกาแฟราคาสูง แต่คนบางคนก็พร้อมจะจ่ายเพราะสตาร์บั๊คอาจไม่ได้มีต้นทุนแค่ค่ากาแฟ แต่อาจจะมีการจัดอบรมสั่งสอนพนักงาน ให้มีคุณภาพ ให้มีจิตบริการให้มีวุฒิภาวะ

หลายครั้งนะที่กูลองของร้านนี้
ลองถามอะไรโง่ๆ ลองสั่งอะไรงี่เง่า กูก็ไม่เคยได้พลังลบกลับมาซักครั้ง

มันเลยทำให้กูรู้ว่า การเข้าร้านแพงเงินในกระเป๋าโบยบิน
จากสีเทา ขยับเป็นสีม่วง จากสีม่วง กลายเป็นสีเขียว การจ่ายเงินบางครั้ง อาจรู้สึกเสียดาย ใช่กูเสียดาย

แต่มันก็ดีกว่า จ่ายเงินถูกลงไม่กี่บาท แลกความหงุดหงิดหรือแลกกับสายตาสก๊อยส์ ที่มองหัวจรตตีน เหมือนไปขอมัน-

กูยอมจ่ายเงินเพิ่มเพื่อแลกฟามรู้สึกดีๆตอนออกจากร้าน
ดีกว่าจ่ายเงินถูกลงแลกกับการอารมณ์เสียตลอดทั้งวัน

#จ่ายเงินเยอะเสียดายแค่เงินจ่ายเงินน้อยเสียดายเงินอย่างเดียวไม่พอเสียฟามรู้สึกอีกด้วย

#น่า-ไหมล่ะ