จูนเป็นลูกสาวคนโตของพ่อกับแม่ นอกจากจะเป็นลูกคนโตแล้วยังเป็นความหวังของพ่อแม่อีก เป็นกันทุกบ้านเลยมั้ยนะ เรื่องแบบนี้  บ้านนี้มีลูก 3 คน ชายหนึ่งหญิงสอง คนที่พ่อแม่ควรทุ่มเทมันต้องเป็น ลูกชายคนเดียวหัวแก้วหัวแหวนมั้ยอ่ะ

จูนเป็นเด็กขี้โรค มีโรคประจำตัวคือโรคหอบหืด แต่แมร่งก็ชอบเลี้ยงแมวจัง เป็นลูกสาวคนโต เป็นคนขี้โรค ป่วยบ่อยไปหาหมออาทิตย์ละสี่วัน ภาพลักษณ์ของจูนที่พ่อแม่มองเห็นคือคนอ่อนแอ เหตุนี้มั่งที่พ่อแม่ทุ่มเท ประคับประครอง และบงการไปสะหมดทุกอย่าง ก็เพราะกลัวลำบากเลี้ยงตัวเองไม่ได้มั่งในอนาคต

มองย้อนกลับไปตอนเป็นเด็ก จูนไม่เคยได้ทำอะไรที่อยากทำเลย แม่คอยห้ามนู่นห้ามนี่ ต้องทำอันนั้นอันนี้ แต่ทำไมเพื่อนๆต้องอยากเป็นจูน ทั้งที่จริงจูนอยากเป็นเพื่อนๆที่พ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลาสนใจหรือใส่ใจมากกว่า จูนคงได้ทำในสิ่งที่อยากจะทำทุกอย่าง มันคงจะสนุกจะมีความสุขมากกว่านี้นะ

จูนไม่อยากเรียนพิเศษ แม่ก็ให้จูนเรียนตอนเด็กมันก็ไม่คิดอะไร เรียนก็เรียน แม่บอกว่าทุกคนต้องเรียน ปิดเทอมจูนไม่อยากลงไปกรุงเทพแม่ก็บังคับให้ไป พอขึ้นมัธยมต้นจูนอยากเข้าโรงเรียนนี้เพื่อนเรียนเยอะ แม่ก็ให้สอบเข้าอีกโรงเรียน เพราะมันเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งของจังหวัด พอขึ้น ม.ปลายจูนอยากเรียนศิลป์อังกฤษ แม่ก็ให้จูนเรียน วิทย์-คณิต เพราะอยากให้รับราชการ จูนก็ต้องจำใจเรียน ไม่อยากทะเลาะกับแม่ แม่มีวลีเด็ดที่มันก็ใช้ได้ผลตลอดเวลา ถ้างั้นก็หาเงินส่งตัวเองเรียนเอง!! ใครมันจะไปหาเล๊า! เสียงสูง🙄

อืม... พูดถึงเรื่องรับราชการ แม่มีไอดอลนะ ญาติพ่อไง เขารับราชการครู ลูกฉันต้องรับราชการครูเหมือนกัน น้อยหน้าสะที่ไหน เขากำลังเรียนโท อีหนูจบตรีแล้วต่อโทรเลยนะลูก!!! งานเข้ามั้ยละจูน มองหน้ามองหลัง พี่จูน น้องจูน ทำไมมันไม่โดนแม่ทำแบบนี้มั่งวะ สบายใจโคตรๆ นี่แม่แพลนอนาคตไว้ให้แล้วนะ ณ ตอนที่แม่พูดเรื่องนี้ จูนเรียนแค่ ม.2 เอง

มันลำบากใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนชีวิตแฮ็ปปี้มีความสุข อยากได้อะไรก็ได้ อยากไปไหนก็ไป มีแต่คนอยากเป็นจูน นี่คือคนนอกเขามองมาที่จูนนะ แต่ทำไมตัวจูนมันช่างอึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย โดนขีดเส้นให้เดินสะขนาดนี้ จะเบี่ยงออกซ้ายออกขวาก็โดนดราม่าใส่ มันจุกมันมีน้ำตาทุกครั้งที่มองไปที่ชีวิตพี่จูน กับน้อง เขาได้เดินตามทางที่เขาชอบ ทำไมเป็นจูนมันยากจัง นอกจากวลีเด็ดที่แม่ชอบใช้แล้ว แม่ยังมีมุขเด็ดๆอีก ก็จูนเป็นแบบนี้ไม่รับราชการจะไปทำมาหากินอะไรละลูก ทำงานหนักได้มั้ย! เพราะขี้โรคหรอ หรือเพราะอะไร งานมันจะหนักแค่ไหนกันเชียวถึงจะทำไม่ได้ ถึงต้องรับราชการอย่างเดียว

พอจูนจะจบ ม.6 แม่บอกให้จูนสอบครูให้ได้ แม่ไม่ให้จูนไปแอดมหาลัยอื่นด้วยนะ ให้เข้าวิทลัยครูเท่านั้น ขอใช้ชื่อเก่านะ ตอนนี้เปลี่ยนชื่อจากวิทลัยครูมาเป็นราชภัฏแล้วค่ะ มาถึงตอนนี้มันเก็บเอาไว้ไม่ไหวแล้ว มันถึงเวลาที่จะระเบิดตัวเองแล้ว มันถึงเวลาที่จูนจะต้องมีชีวิตเป็นของจูน เดินตามทางที่จูนอยากจะเดินแล้ว ไม่ฟังฟ้าฟังฝน ไม่ฟังใครแล้ว แม่จะให้หาเงินเรียนเอง ก็จะหา เฮ้อออ แต่มันก็ได้แค่คิด มันต้องพึ่งแม่อยู่ดี

เริ่มแรกจูนเริ่มแหกกฎครั้งแรก แม่ให้จูนสอบครู จูนไม่สอบ แต่บอกแม่ว่าลงสอบ สอบไม่ติด! ไม่เป็นไรเอาใหม่รอบรับตรงไม่ได้ รอรอบสองรอบแอดมิชชั่นละกัน
รอบสองจูนก็ไม่สอบ และบอกแม่ว่าสอบไม่ได้ แม่ชักเริ่มสงสัยแล้ว จูนเป็นคนหัวดีนะ เรียนอันดับต้นๆของห้อง มันจะสอบไม่ติดเลยหรอ หรือว่าไม่สอบ จูนยืนยันกระต่ายขาเดียว สอบแม่แต่มันสอบไม่ได้ และคณะที่ได้แม่ก็ไม่ชอบอีก เอะหรือจะเอารอบโควต้า แม่!!! จูนไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลยนะ เอาน่าแม่คณะที่จูนเรียนมันรับราชการได้เหมือนกัน แม่ไม่ต้องห่วงนะ ไม่ได้เจ้าเล่ห์นะ คณะที่จูนเรียนมันสอบได้จริง แต่ไม่สอบค่ะ  แม่มารู้ทีหลังว่าจูนไม่ได้ลงสอบครูสักครั้งเลยที่บอกมา เล่นเอางอนกันไปพักใหญ่เลย จูนต้องมาง้อมาเล่นมุข คณะที่เรียนมันก็รับราชการได้นะแม่

บอกก่อนว่าจูนไม่อยากรับราชการเลย จูนชอบทำงาน เอาจริงจูนมีหัวธุระกิจนะ เรียนรู้เพิ่มเติมนิดหน่อย และมีการสนับสนุนนิดๆนี่ใช่ได้เลย แต่ในชีวิตจริงไม่มีใครสนับสนุนนี่สิ ก็ต้องทำงานหาทุนกันไปเองก่อน พอเรียนจบ ป.ตรี แล้ว แม่มีเส้นสาย ให้ทำงานในเทศบาลตำบล เขาจะฝากให้ น่าน!! ใต้โต๊ะละสิ ระบบอุปถัมภ์อีกแล้ว  นี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย จูนโคตรไม่ชอบที่ต้องไปเป็นหนี้บุญคุณใคร ไม่จูนไม่ทำ แม่จูนขอเดินตามทางที่ชอบบ้าง! แม่จะตัดหางปล่อยวัดมั้ยนะ ลูกคนนี้โตมามันช่างหัวดื้อชะมัด แต่มันโคตรรู้สึกผิดที่ทำให้แม่ผิดหวังเสียใจ แต่จูนทนไม่ไหวแล้วที่ต้องทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนของจูน

แล้วทำไมพี่กับน้องได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ไม่เห็นแม่มาเจ้ากี้เจ้าการแบบจูนเลย มันก็ทำเอาน้อยใจมากๆได้เหมือนกันนะ แล้วพี่กับน้องเขาจะน้อยใจมั้ยที่แม่ไม่ค่อยสนใจ ไม่ใช่ว่าไม่สนใจเลย แต่มันไม่เหมือนกับจูนอ่ะ

สรุปแม่ไม่ตัดหางปล่อยวัดแฮะ แต่ก็งอนกันนิดๆที่จูนไม่ยอมไปทำงานที่เทศบาลตำบลบ้านจูน แม่บอกเขาเต็มใจฝากให้นะ จูนรู้แต่จูนไม่ชอบ! จูนอยากมาทำงานที่กรุงเทพ แม่บอกมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดนะ รู้น่าแต่อยากมา ทำงานแล้วจะเอาเวลาไหนมาอ่านหนังสือสอบ ทำงานไม่เหมือนเรียน หยุดได้วันเดียวันอาทิตย์ งานก็หนัก ถ้าทำที่แม่หาให้มันยังมีเวลาพักผ่อน มีเวลาอ่านหนังสือ อืม! แม่ก็ยังจะหวังให้จูนรับราชการ แต่แปลก! พี่จูนทำงานเอกชน แม่ยังไม่เห็นบ่น ล่าสุด น้องจูนพึ่งจบหมาดๆ ก็เข้าเอกชน ไม่เห็นบ่นสักคำ ตัดภาพมาที่จูนเล่นเอาสะจูนเป็นลูกที่ไม่ดีเลยอ่ะ

ทุกวันนี้จูนเลือกทำงานเอกชน และเลือกที่จะอยู่กรุงเทพงานสบายด้วย มีเวลาเยอะแยะ แต่แม่ก็ไม่ค่อยจะชอบ ยิ่งแม่เล่นเน็ตเป็นนะ แม่ชอบส่งที่เขาสมัครสอบรับราชการมาให้กวนใจเรื่อยๆ จูนก็ปัดไป บางทีก็บอกลงสอบแต่สอบไม่ติดก็มี ชีวิตที่ขัดใจแม่มันก็ไม่สวยหรูนะ หรือมันเป็นกรรมที่ทำบาปกับแม่มั้ง ถ้าเชื่อแม่คงได้ดิบได้ดีไปแล้วป่านนี้

พอพ่อแม่บงการชีวิตจูนช่วงเรียนไม่ได้แล้ว แกก็หันมาบงการชีวิตจูนตอนทำงานแทน แกอยากทำเอกชนใช่มั้ย แม่ก็เปลี่ยนแผน จูนต้องส่งเงินให้แม่เดือนละสามพัน ทุกๆเดือน! มีไม่มีไม่รู้แต่ต้องส่งทุกเดือน แม่ไม่ได้ขู่แต่ทำไมจูนกลัว จูนก็บ้าจี้ส่งให้แม่ทุกเดือนไม่เคยขาด แม่เอาไปทำอะไรนะ จูนแอบถามพี่โอนเงินให้แม่รายเดือนเท่าไหร่ พี่บอกแม่ไม่ขอ! อึ้งไปอีกสิ แต่จูนรักพี่รักน้องนะ มันคิดน้อยใจแหละ แต่ไม่เบียดเบียน เอ้าแม่ขอแค่จูนก็ส่งแค่จูนนิละ เฮ้อออออ ชีวิต รักชีวิตตัวเองจังเลย รักพ่อกับแม่ด้วยยยยย

................................................



บางทีจูนก็แอบคิดว่าชีวิตจูนเป็นของจูนเองหรือป่าว หรือเป็นของพ่อกับแม่