ผมขึ้นรถไฟฟ้าบีทีเอส ต้นสายบางหว้ามาหลายปี
สิ่งที่เห็นคือ คนที่ยืนรอส่วนใหญ่พอประตูเปิดจะกรูกันเข้าไปนั่ง อันนี้เข้าใจได้เป็นกันโดยปกติ
แต่เกือบทุกครั้งที่เจอและแปลกใจคือ แม้ที่นั่งยังเหลือว่างอยู่ กลับมีคนอีกกลุ่มค่อยๆเดินชิวๆตามหลังเข้ามาในตู้โดยสาร
แล้วมองหาที่ยินพิง ไม่ว่าจะเป็นกระจกข้างประตู มุมตู้โดยสาร ทางเชื่อมตู้ หรือเสามือจับ
ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายวัยรุ่นและวัยทำงานประมาณ 90%  

พยายามหาเหตุผลอธิบายอยู่ว่าทำไม 
หากเรากูเกิ้ลดูว่า ”ไม่นั่งบนรถไฟฟ้า”
จะพบแต่ผลลัพท์ว่า ”ไม่ยอมลุกให้นั่ง”    “ไม่มีน้ำใจลุกให้นั่ง” ......  แต่กลับไม่มีคนพูดถึงเรื่อง "มีที่นั่งว่างแต่ไม่นั่ง" เลย 
ไม่นับกรณีที่มีคนลุกเพื่อลงจากรถ แล้วคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นเกิดลูกเกรงใจไม่เข้าไปนั่ง 
หรือ ใกล้จะสุดสายแล้วอีก1-2สถานี เลยขี้เกียจเดินไปนั่งเดี๋ยว เพราะก็ต้องลุกแล้ว

ผมคิดในแง่ดีที่สุดคือ เค้าเสียสละให้คนอื่นนั่ง แม้จะยังไม่มีคนนั่งตอนนี้ แต่สถานีถัดๆไป ยังไงก็มีคนต้องการนั่งขึ้นรถมาแน่นอน
มีใครเป็นแบบนี้มั้ยครับ อยากรู้ว่าเพราะอะไรทำไมคุณถึงไม่นั่ง???