ถ้าแท็กผิด หรือ มีอะไรผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะคะ ปล.1เราเล่นpantipไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่เคยแต่อ่าน ปล.2ถ้ามีอะไรผิดพลาดจริงๆขอให้ลบได้ค่ะ
เราสอบติดร.รประจำจังหวัดร.รหนึ่งในภาคอิสานค่ะ เป็นร.รที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงเลย แต่กลับรู้สึกว่าที่ตรงนี้มันไม่เหมาะสำหรับเราเลยรู้สึกว่าตัวเอง โง่มาก จขกท. อยู่ม.1นะคะ นี่คิดว่าตัวเองสอบติดเพราะฟลุ๊คด้วยแหละ ที่คิดอย่างนั้นเพราะว่าเราสอบเป็นเด็กในเขตพื้นที่บริการ และอีกอย่างไปดูคะแนนสอบตัวเองมา...คือมันแย่มากค่ะ วิทย์กับคณิตนี่ไม่ผ่านเกณฑ์เลย แต่ที่เห็นเยอะสุดก็น่าจะอังกฤษ แล้วก็คะแนนโอเน็ตอีก คณิต50(คะแนนมาตรฐาน56) วิทย์49(คะแนนมาตรฐาน57) รับไม่ได้กับคะแนนตัวเองมากค่ะ แต่ยังดีที่ได้อังกฤษ77 (ซึ่งมันก็ยังไม่ทำให้รู้สึกดีเท่าไหร่) คือต้องบอกว่าก่อนหน้านี้(ป.5)เราเคยได้ติวไปแข่งวิทย์กับเพื่อนอีกคนนึง(ค่อนข้างเก่งเลยแหละ ปัจจุบันเรียนห้องเดียวกันและสนิทมากๆ) แต่ด้วยความที่ขี้เกียจของเรามันทำให้ไม่ผ่านรอบสัมภาษณ์ แต่เพื่อนเราผ่านและได้ไปต่อ ตอนป.5เราทำตัวเหลวไหลมากๆ(ก่อนคบกับเพื่อนคนนี้)ทำตัวแย่แบบแย่สุดๆ คือทำตามเพื่อนทุกอย่างเพื่อนชวนกินของมึนเมาเราก็ไปกินกับเขา(เพื่อนผู้หญิงเป็นกลุ่มเลยนะคะ) แล้วเพื่อนคนนึงซึ่งเกือบพาเราเสียคนไปกับเขา เขาพาเราทำสิ่งไม่ดีเยอะมากทั้งทำตัวไม่ดีกับครูแถมเป็นครูที่พาเราไปแข่งด้วย ล่าสุดคือเห็นเพื่อนคนนี้เขาไปเที่ยวในที่อโคจรแล้วแหละค่ะ แต่ดีที่เรายังกลับตัวทัน และพอขึ้นป.6เราก็ได้สอบเข้าห้องใหม่และเจอกลับเพื่อนกลุ่มใหม่มีเพื่อนคนที่เคยติวอยู่ด้วย เราก็พากันเรียนค่ะ แต่ก็เรียนๆเล่นๆบ้างตามประสาเด็ก แต่เราเนี่ยผิดเองที่ไม่ตั้งใจเรียนโดยเฉพาะวิชาคณิตเราไม่ฟังเลยค่ะ แอบเล่นโทรศัพท์ใต้โต๊ะตลอด พอได้งานมาถึงทำทำได้บ้างไม่ได้บ้าง แล้วอีกอย่างห้องเราเป็นห้องพิเศษ(ก็คือห้องคิงนั่นแหละค่ะเขาเพิ่งมามีนโยบายตอนเราขึ้นป.6) ห้องอื่นเขาเรียนอังกฤษเพิ่มเติมกัน มีเฉพาะห้องเราที่เรียนวิทย์เพิ่มเติม ส่วนใหญ่ที่เรียนคือ ฟิสิกส์ กับ เคมี ซึ่ง ณ ตอนนั้นเราได้ไปแข่งโครงงานคอมที่ตจว. เราเลยเรียนไม่ทันเพื่อน แต่มีเพื่อนอีก2-3คน ที่เขาไปแข่งแต่เขาเรียนทัน นั่นแหละค่ะเราก็เรียนไปเรื่อยๆรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่พอมีสอบฟิสิกส์ก็ตกตลอด
จนเราจบป.6(ออกทะเลไปตั้งนานเพิ่งจะเข้าเรื่อง)
เราก็สอบติดร.รมัธยมร.รนี้ (ใบ้ให้ว่าโดนแซะว่าเป็นเด็กส่งพิซซ่าตลอด) ซึ่งเราก็เรียนไป แล้วครูคณิตเขาให้ทดสอบในคาบ และผลก็ออกมาก็รู้อยู่แล้วแหละว่า'ตก' เราก็มาแก้นั่นแหละค่ะ คือตอนเรียนในคาบมันเข้าใจนะ แต่พอลองมาดูอีกครั้งนึงก็คือลืมไปแล้ว แล้วในห้องเรามีแต่คนเก่งๆมีผู้ชายประมาน2คนมั้งคะกับผู้หญิงอีกคน เขาสอบo-net คณิตเต็มร้อย ผู้ชายคนนึงก็สอบได้ที่7(ตอนสอบเข้าอ่ะค่ะ) คือแบบแต่ละคนเขาเก่งๆกันทั้งนั้นเลย แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่พยายามถามเพื่อนนะคะ เราถามจนเขารำคาญและเราก็ไม่กล้าถาม แล้วมีคาบวิทย์อีกที่มีเพื่อนคนนึงเขายกมือถามครูแต่คำตอบที่ได้คือ"ทำไมเธอไม่ฟังล่ะ ก็มัวแต่เล่นนี่ไงถึงไม่เข้าใจ" (ว้อทท!?) พอถึงคาบวิทย์มีตรงไหนที่ไม่เข้าใจเราก็ไม่กล้าถามค่ะ และมีวันนึงเราก็นั่งเรียนปกติ (ครูจะให้นั่งเป็นกลุ่มๆซึ่งกลุ่มเราอยู่ตรงกลางและเหมือนครูจะพิษสวาทเพื่อนในกลุ่มเราคนนึง) ครูเขาจะยืนอยู่หน้าโต๊ะเรา แล้วเราก็นั่งปกติของเรานะแต่ตอนเราฟังเนี่ยเราจะมองหน้าครูแต่เราไม่ได้คิดอะไรนะ แล้วครูเขาจะพูดแล้วให้จดและจะไม่ทวนคำพูดด้วยคือถ้าจดไม่ทันก็ลอกเพื่อนอ่ะค่ะ แล้วคาบนั้นครูสอนเกี่ยวกับค่าโอมห์มั้งถ้าจำไม่ผิด(เราก็เรียนตอนป.6แล้วแหละแต่จำไม่ได้) แล้วคือเราจดไม่ทันฟังไม่ทันทำไม่ทัน แล้วครูเขาก็พูดเสียงดังขึ้นมา"เธอเป็นอะไร" เราก็สะดุ้ง "เธอนั่นแหละ ทำไม่ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง แล้วผมเนี่ยเมื่อไหร่จะตัด" (ตอนนั้นเราผมยาวถึงคอ ไม่ได้ตั้งใจจะไว้ผมยาวแต่ไม่มีเวลาไปตัด เราเป็นคนชอบตัดผมด้วยค่ะ) เราก็ตอบไปว่า "เดี๋ยวเย็นนี้จะไปตัดแล้วค่ะ" (วันนั้นมันเลิกเที่ยงเพราะร.รมีประชุมและคาบวิทย์คาบนั้นอยู่คาบที่3หมดคาบนี้ก็กลับบ้านได้)
"เห็นยาวตั้งแต่เปิดเทอมแล้วนะ แล้วทำไมถึงทำหน้าเหมือนโกรธ เหมือนจะร้องไห้" ซึ่งตอนนั้นเราหาวและเป็นคนหน้าปกติเนี่ยหน้าจะนิ่งมากและตาดุ ตอนครูพูดเรารู้สึกอายมากค่ะ เรียนเสร็จเราก็กลับไปเล่นที่ร.รตอนป.6 กับเพื่อนที่สอบติดด้วยกันอีก2-3คน เราก็เลยถือโอกาสนี้ตัดผมด้วยซะเลย เราตัดถึงติ่งหูและไถผมด้านหลังออกค่ะ มันจะได้ยาวช้าๆด้วยแหละ
พอหลังจากวันนั้นครูเขาก็ไม่ได้ทักเราอีก แต่เราเรียนไม่เป็นสุขเลยค่ะ เวลาฟังครูไปเราก็มองหน้าครูเหมือนเดิมแต่พอครูเขาหันมาสบตาเรา เราต้องหลบตาตลอดเลยค่ะ เรารู้สึกกลัวมากไม่รู้ว่าทำไม บางทีครูเดินมาตรงโต๊ะเราอยู่ดีๆเราก็สั่นและสดุ้งค่ะ เรารู้สึกกลัวและวิตกมาก คาบนั้นเราเรียนไม่ได้เลยค่ะ แต่เราก็เก็บอาการไว้อยู่นะคะ
พอมาถึงจุดนี้เราก็รู้สึกว่าเราไม่โอเคกับตัวเราที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย บางทีเราดิ่งจนคิดว่าตายๆไปก็ดี แต่พออยู่ร.รเราalertมาก จนคนอื่นคิดว่าเราไม่ได้เป็นอะไร แต่ในใจคืออยากออกจากการเป็นตัวเองมาก คือมันไม่ไหวอ่ะค่ะ มันหนักมากจริงๆ แล้วเราเป็นความหวังเดียวของแม่ด้วยค่ะ T T
ใครมีคำแนะนำหรือชี้แนะก็บอกมาได้นะคะ แต่ถ้าได้กำลังใจช่วยฮีลด้วยจะดีมากค่ะ
[ระบาย]สอบติดรร.ประจำจังหวัด แต่พอเรียนไปกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ของเรา
เราสอบติดร.รประจำจังหวัดร.รหนึ่งในภาคอิสานค่ะ เป็นร.รที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงเลย แต่กลับรู้สึกว่าที่ตรงนี้มันไม่เหมาะสำหรับเราเลยรู้สึกว่าตัวเอง โง่มาก จขกท. อยู่ม.1นะคะ นี่คิดว่าตัวเองสอบติดเพราะฟลุ๊คด้วยแหละ ที่คิดอย่างนั้นเพราะว่าเราสอบเป็นเด็กในเขตพื้นที่บริการ และอีกอย่างไปดูคะแนนสอบตัวเองมา...คือมันแย่มากค่ะ วิทย์กับคณิตนี่ไม่ผ่านเกณฑ์เลย แต่ที่เห็นเยอะสุดก็น่าจะอังกฤษ แล้วก็คะแนนโอเน็ตอีก คณิต50(คะแนนมาตรฐาน56) วิทย์49(คะแนนมาตรฐาน57) รับไม่ได้กับคะแนนตัวเองมากค่ะ แต่ยังดีที่ได้อังกฤษ77 (ซึ่งมันก็ยังไม่ทำให้รู้สึกดีเท่าไหร่) คือต้องบอกว่าก่อนหน้านี้(ป.5)เราเคยได้ติวไปแข่งวิทย์กับเพื่อนอีกคนนึง(ค่อนข้างเก่งเลยแหละ ปัจจุบันเรียนห้องเดียวกันและสนิทมากๆ) แต่ด้วยความที่ขี้เกียจของเรามันทำให้ไม่ผ่านรอบสัมภาษณ์ แต่เพื่อนเราผ่านและได้ไปต่อ ตอนป.5เราทำตัวเหลวไหลมากๆ(ก่อนคบกับเพื่อนคนนี้)ทำตัวแย่แบบแย่สุดๆ คือทำตามเพื่อนทุกอย่างเพื่อนชวนกินของมึนเมาเราก็ไปกินกับเขา(เพื่อนผู้หญิงเป็นกลุ่มเลยนะคะ) แล้วเพื่อนคนนึงซึ่งเกือบพาเราเสียคนไปกับเขา เขาพาเราทำสิ่งไม่ดีเยอะมากทั้งทำตัวไม่ดีกับครูแถมเป็นครูที่พาเราไปแข่งด้วย ล่าสุดคือเห็นเพื่อนคนนี้เขาไปเที่ยวในที่อโคจรแล้วแหละค่ะ แต่ดีที่เรายังกลับตัวทัน และพอขึ้นป.6เราก็ได้สอบเข้าห้องใหม่และเจอกลับเพื่อนกลุ่มใหม่มีเพื่อนคนที่เคยติวอยู่ด้วย เราก็พากันเรียนค่ะ แต่ก็เรียนๆเล่นๆบ้างตามประสาเด็ก แต่เราเนี่ยผิดเองที่ไม่ตั้งใจเรียนโดยเฉพาะวิชาคณิตเราไม่ฟังเลยค่ะ แอบเล่นโทรศัพท์ใต้โต๊ะตลอด พอได้งานมาถึงทำทำได้บ้างไม่ได้บ้าง แล้วอีกอย่างห้องเราเป็นห้องพิเศษ(ก็คือห้องคิงนั่นแหละค่ะเขาเพิ่งมามีนโยบายตอนเราขึ้นป.6) ห้องอื่นเขาเรียนอังกฤษเพิ่มเติมกัน มีเฉพาะห้องเราที่เรียนวิทย์เพิ่มเติม ส่วนใหญ่ที่เรียนคือ ฟิสิกส์ กับ เคมี ซึ่ง ณ ตอนนั้นเราได้ไปแข่งโครงงานคอมที่ตจว. เราเลยเรียนไม่ทันเพื่อน แต่มีเพื่อนอีก2-3คน ที่เขาไปแข่งแต่เขาเรียนทัน นั่นแหละค่ะเราก็เรียนไปเรื่อยๆรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่พอมีสอบฟิสิกส์ก็ตกตลอด
จนเราจบป.6(ออกทะเลไปตั้งนานเพิ่งจะเข้าเรื่อง)
เราก็สอบติดร.รมัธยมร.รนี้ (ใบ้ให้ว่าโดนแซะว่าเป็นเด็กส่งพิซซ่าตลอด) ซึ่งเราก็เรียนไป แล้วครูคณิตเขาให้ทดสอบในคาบ และผลก็ออกมาก็รู้อยู่แล้วแหละว่า'ตก' เราก็มาแก้นั่นแหละค่ะ คือตอนเรียนในคาบมันเข้าใจนะ แต่พอลองมาดูอีกครั้งนึงก็คือลืมไปแล้ว แล้วในห้องเรามีแต่คนเก่งๆมีผู้ชายประมาน2คนมั้งคะกับผู้หญิงอีกคน เขาสอบo-net คณิตเต็มร้อย ผู้ชายคนนึงก็สอบได้ที่7(ตอนสอบเข้าอ่ะค่ะ) คือแบบแต่ละคนเขาเก่งๆกันทั้งนั้นเลย แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่พยายามถามเพื่อนนะคะ เราถามจนเขารำคาญและเราก็ไม่กล้าถาม แล้วมีคาบวิทย์อีกที่มีเพื่อนคนนึงเขายกมือถามครูแต่คำตอบที่ได้คือ"ทำไมเธอไม่ฟังล่ะ ก็มัวแต่เล่นนี่ไงถึงไม่เข้าใจ" (ว้อทท!?) พอถึงคาบวิทย์มีตรงไหนที่ไม่เข้าใจเราก็ไม่กล้าถามค่ะ และมีวันนึงเราก็นั่งเรียนปกติ (ครูจะให้นั่งเป็นกลุ่มๆซึ่งกลุ่มเราอยู่ตรงกลางและเหมือนครูจะพิษสวาทเพื่อนในกลุ่มเราคนนึง) ครูเขาจะยืนอยู่หน้าโต๊ะเรา แล้วเราก็นั่งปกติของเรานะแต่ตอนเราฟังเนี่ยเราจะมองหน้าครูแต่เราไม่ได้คิดอะไรนะ แล้วครูเขาจะพูดแล้วให้จดและจะไม่ทวนคำพูดด้วยคือถ้าจดไม่ทันก็ลอกเพื่อนอ่ะค่ะ แล้วคาบนั้นครูสอนเกี่ยวกับค่าโอมห์มั้งถ้าจำไม่ผิด(เราก็เรียนตอนป.6แล้วแหละแต่จำไม่ได้) แล้วคือเราจดไม่ทันฟังไม่ทันทำไม่ทัน แล้วครูเขาก็พูดเสียงดังขึ้นมา"เธอเป็นอะไร" เราก็สะดุ้ง "เธอนั่นแหละ ทำไม่ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง แล้วผมเนี่ยเมื่อไหร่จะตัด" (ตอนนั้นเราผมยาวถึงคอ ไม่ได้ตั้งใจจะไว้ผมยาวแต่ไม่มีเวลาไปตัด เราเป็นคนชอบตัดผมด้วยค่ะ) เราก็ตอบไปว่า "เดี๋ยวเย็นนี้จะไปตัดแล้วค่ะ" (วันนั้นมันเลิกเที่ยงเพราะร.รมีประชุมและคาบวิทย์คาบนั้นอยู่คาบที่3หมดคาบนี้ก็กลับบ้านได้)
"เห็นยาวตั้งแต่เปิดเทอมแล้วนะ แล้วทำไมถึงทำหน้าเหมือนโกรธ เหมือนจะร้องไห้" ซึ่งตอนนั้นเราหาวและเป็นคนหน้าปกติเนี่ยหน้าจะนิ่งมากและตาดุ ตอนครูพูดเรารู้สึกอายมากค่ะ เรียนเสร็จเราก็กลับไปเล่นที่ร.รตอนป.6 กับเพื่อนที่สอบติดด้วยกันอีก2-3คน เราก็เลยถือโอกาสนี้ตัดผมด้วยซะเลย เราตัดถึงติ่งหูและไถผมด้านหลังออกค่ะ มันจะได้ยาวช้าๆด้วยแหละ
พอหลังจากวันนั้นครูเขาก็ไม่ได้ทักเราอีก แต่เราเรียนไม่เป็นสุขเลยค่ะ เวลาฟังครูไปเราก็มองหน้าครูเหมือนเดิมแต่พอครูเขาหันมาสบตาเรา เราต้องหลบตาตลอดเลยค่ะ เรารู้สึกกลัวมากไม่รู้ว่าทำไม บางทีครูเดินมาตรงโต๊ะเราอยู่ดีๆเราก็สั่นและสดุ้งค่ะ เรารู้สึกกลัวและวิตกมาก คาบนั้นเราเรียนไม่ได้เลยค่ะ แต่เราก็เก็บอาการไว้อยู่นะคะ
พอมาถึงจุดนี้เราก็รู้สึกว่าเราไม่โอเคกับตัวเราที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย บางทีเราดิ่งจนคิดว่าตายๆไปก็ดี แต่พออยู่ร.รเราalertมาก จนคนอื่นคิดว่าเราไม่ได้เป็นอะไร แต่ในใจคืออยากออกจากการเป็นตัวเองมาก คือมันไม่ไหวอ่ะค่ะ มันหนักมากจริงๆ แล้วเราเป็นความหวังเดียวของแม่ด้วยค่ะ T T
ใครมีคำแนะนำหรือชี้แนะก็บอกมาได้นะคะ แต่ถ้าได้กำลังใจช่วยฮีลด้วยจะดีมากค่ะ