ผมคิดทบทวนอยู่หลายครั้งว่าจะตั้งกระทู้ดีไหม กลัวว่าตั้งกระทู้แล้วสุดท้ายจะมีคนใกล้ตัวรู้ว่าเราเป็นใคร ประโยคที่ว่า “เรื่องภายในอย่าเอาออก เรื่องภายนอกอย่าเอาเข้า” หลายครั้งที่มีปัญหาเลยได้แต่เก็บเอาไว้คนเดียว ไม่กล้าที่จะเล่าให้ใครฟัง แม้แต่เพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกัน
       มาวันนี้รู้สึกว่าไม่สามารถทนเก็บเอาไว้คนเดียวได้อีกแล้ว จึงมาขอใช้พื้นที่ตั้งกระทู้ระบายพร้อมกับขอความคิดเห็นจากเพื่อนๆ 
       พยายามจะเข้าใจว่าการที่คนสองคนทะเลาะกันแล้วอีกฝ่ายเลือกที่จะเงียบ เป็นเพราะอยากให้อารมณ์ลดลงก่อนแล้วถึงค่อยคุยกัน แต่หลายครั้งที่ก็ไม่เคยแม้แต่จะกลับมาอธิบายว่าเป็นอะไร หรือว่ารู้สึกอย่างไร ทิ้งให้ผมได้แต่สับสนว่าตัวเองทำอะไรผิด ครั้นจะถามซ้ำๆ ก็จะหาว่าเซ้าซี้ ทั้งๆ ที่พยายามที่จะเข้าใจ จะได้ปรับตัว หรือพอถามแล้วอีกฝ่ายไม่ตอบแล้วไม่ถามอีกเลย ก็จะหาว่าไม่สนใจอีก ยิ่งอีกฝ่ายเงียบนานเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกสับสน รู้สึกเครียด อัดแน่นอยู่ข้างในใจ ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร หรือเพราะในสายตาอีกฝ่าย เขามองว่าถึงอธิบายไปเราก็ไม่มีวันจะเอาเข้าใจ
        ต่างคนต่างถูกเลี้ยงดูมาคนละสภาพแวดล้อมกัน จะให้ทำอะไรถูกใจทุกเรื่องคงเป็นไปไม่ได้ คงต้องมีสักเรื่องที่ไม่ถูกใจแล้วทะเลาะกัน และเมื่อทะเลาะกันแล้วเลือกที่จะเงียบ ไม่พูด ไม่อธิบาย แล้วจะเข้าใจได้อย่างไร…
        รบกวนขอความเห็นทั้งคนที่มีความรู้สึกแบบเดียวกัน และคนที่เลือกที่จะเงียบเวลาที่ทะเลาะกันด้วยนะครับ อยากจะเข้าใจจริงๆ ขอบคุณครับ