รู้สึกไม่อยากอยู่บนโลกแล้ว ชีวิตของเรามันโดดเดี่ยวมันเหงามันไม่มีใครเข้าใจ โลกรอบตัวก็มีแต่เสือ สิงห์ กระทิง แรด มีแต่คนทำให้ช้ำให้เจ็บปวดหัวใจ เราอายุแค่ 18 แต่ต้องทำงานดูแลแม่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า แต่ตอนนี้พ่อกับแม่เลิกกันแล้วแม่ไปอยู่กับคนใหม่ แกดูมีความสุขมาก แม่โอเคที่มีแฟนใหม่ของแม่และเราอยู่ข้างๆคอยดูแล แต่เราต้องมาอยู่หอทำงานหาคนเดียว เพื่อนทุกคนเค้าก้อเรียนมีเพื่อนใหม่มีหน้าเป็นของตัวเองหมดแล้ว เราต้องอยู่คนเดียวใช้ชีวิตคนเดียว อีกอย่างเราร่างกายอ่อนแอมากป่วยบ่อย บางครั้งอาการแย่จนรู้สึกไม่ไหว เหมือนจะตาย หอบตัวเองไปหาหมอไม่ได้ก้อต้องนอนอดทนอยู่อย่างนั้นหลับไปพร้อมอาการแย่ๆ ตื่นขึ้นมามองไม่เห็นใคร เคยมีความรักนะ แต่ความรักของเรามันบั่นทอนชีวิตเรามากเลยเลือกที่จะจบมันลง จนถึงตอนนี้เรารู้สึกว่าเราอยู่คนเดียวไม่ไหวแล้ว เรื่องเครียดๆของเรา ไม่อยากเล่าให้แม่ฟังเพราะแกจะเครียดหนัก จะเล่าให้คนอื่นฟังเค้าก็เอามาทิ่มมาแทงให้เราเจ็บปวดซ้ำอีก ไม่อยากอยู่คนเดียว อยู่คนเดียวไม่ไหว แม่เรามีคนดูแลดีแล้ว ท่านดูมีความสุขมากแล้ว แต่เราหาความสุขให้ตัวเองไม่ได้เลย เราไม่อยากอยู่ ทรมาน เจ็บปวดหัวใจและเกลียดร่างกายตัวเองงที่ไม่แข็งแรง ไม่อยากสู้คนเดียว เราสู้กับโลกใบนี้ไม่ไหวมันโหดร้ายเกิน เราต้องทำแบบไหนทำยังไงดี