ปกติในละคร บทบ่าวของบรรดาตัวร้ายจะมีฟังก์ชั่นคล้ายๆกันคือ รักนาย ซื่อสัตย์กับนาย และพร้อมเป็นศัตรูกับคนที่นายเกลียด และบางทีก็มีฟังก์ชั่นเสริมเป็นพวกบ่างช่างยึ และประจบประแจงนาย บทเหมยในกลิ่นกาสะลองตอนแรกๆก็มาคล้ายๆกัน ช่างยุ ประจบประแจง และหน้าไหว้หลังหลอก

แต่พอดูไปเรื่อยๆ เราว่าบทนี้มีแง่มุมน่าสนใจ ดูเป็นคนเทาๆ มีดีมีร้าย บางมุมนางก็กลัว เพราะรู้ว่าสิ่งที่ร่วมทำกับซ้องปีบมันผิด บางมุมนางก็เห็นใจกาสะลอง แต่ที่นางทำไปทุกอย่างตามคำสั่งซ้องปีบ ไม่ใช่ว่ารักนาย หรือเชื่อฟัง แต่การกระทำของนางคือเอาตัวรอด เหนือกว่าการกลัวความผิด คือนางกลัวซ้องปีบ กลัวอำนาจที่กดทับนางเอาไว้ นางกลัวว่าถ้านางไม่ทำ นางจะเป็นคนที่โดนซะเอง

การกระทำนางอาจดูเห็นแก่ตัว ที่ยอมทำทุกอย่างตามซ้องปีบสั่ง แต่ถึงยังไงนางก็เป็นแค่บ่าวรับใช้ ขนาดกาสะลอง กับนายแม่ทองใบที่อยู่ในจุดที่สูงกว่านาง ยังต่อต้านซ้องปีบ ที่มีอำนาจที่ใหญ่ที่สุดอย่างนายแคว้นหนุนไม่ได้ เหมยจึงทำได้แค่ต้องทำตามคำสั่ง เพราะกลัวว่าชีวิตตัวเองจะอยู่ยาก

เราชอบฝ้ายในบทนี้ จริงๆก็ชอบตั้งแต่บทหยาด ในนางบาปล่ะ แต่เรื่องนั้นตะกุกตะกักไปบ้าง แต่กับเหมยคือนางเล่นดี มีทุกอารมณ์ ตั้งแต่บ่าวตามประจบ จนถึงเป็นบ่าวที่รู้ทุกการกระทำของนายตัวเอง ถึงรู้ว่าสิ่งที่ทำผิด กลัว แต่ก็ต้องทำ เพราะกลัวอำนาจที่ใหญ่กว่า ยิ่งฉากดักฟาดแม่ค้าตามคำสั่งซ้องปีบ นางฟาดสุดแรง แต่สีหน้านางแสดงแต่ความกลัว กลัวที่ต้องมาทำร้ายคนอื่น

เราว่าตัวละครมีความมนุษย์ตรงที่ รู้ผิดรู้ชั่ว แต่ก็ยอมตามน้ำ ยอมเห็นแก่ตัว เพื่อเอาตัวเองให้รอด