สวัสดีค่ะเราทำเป็นพยาบาลอยู่ในกทม  อยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครจากบ้านมาทำงานในกทมจนวันนึงเราได้เจอกับผู้คนนึงเขาทำงานเป็นวิศวะเจอกันที่หอพักค่ะเพราะพักอยู่หอเดียวกันก็เจอเขาอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่ได้พูดคุยกันจนวันนึงเจอเขาเขาก็เลยชวนเราคุยก็แอบดีใจอยู่นะคุยไปคุยมาจนสนิทกันเริ่มไปไหนมาไหนด้วยกันขยับมาอีกก็คือไปหากันที่ห้องเธอไปห้องฉันฉันไปห้องเธอไรงี้จนวันนึงก็มีอะไรกันแต่เรายังไม่ได้เป็นแฟนอยู่กันแบบนี้มาประเดือนเดือนกว่าๆเราเองก็อยากถามความชัดเจนกับเขาอยากใช้คำว่าแฟนกับเขาเพราะเราเห็นเขาเฉยๆแต่ด้วยความที่เขาเฉยๆนี่แหละมันทำให้เราไม่กล้าถามเกรงใจเขา+กลัวว่าถามเขาแล้วเขาจะเปลี่ยนไปเลยปล่อยไปอยู่ด้วยกันมาโดยไม่มีสถานะเราก็ปล่อยให้เขาอยู่แบบอิสระอยากมาหาก็โทรมาผ่านไป6เดือนเรามารู้ทีหลังว่าเขามีแฟนอยู่แล้วไปเจอFacebook ของเขาคือตั้งProfile กับแฟนเขาอึ้งจุกพูดไม่ออกเขาใจร้ายมากเราพยายามหายไปจากเขาเป็นเดือนๆตัดการติดต่อกับเขาสุดท้ายใจอ่อนก็ยังให้เขากลับมาอีกทั้งๆที่รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้วแต่เขาไม่รู้ว่าเรารู้ว่ารู้ว่าเขามีแฟนจนมาถึงวันนี้ยอมรับเลยว่าเรารักเขามากยอมโง่มากๆแต่ตอนนี้เราทำตัวไม่มีค่าเลยอบากถอยออกมาใจก็ไม่แข็งพอแถมเขาก็ยังมาหาเราอีกเราไม่รู้จะบอกเขายังไงเพื่อที่จะให้เขาออกไปจากชีวิตเราไม่กล้าใช้คำแรงๆเพราะยังแคร์และรักเขามากสภาวะแบบี้พูดเลยว่าถ้าไม่เจอกับตัวคุณจะไม่เข้าใจเลยจริงๆแต่ที่เราเอามาโพสในนี้คืออยากระบายใครพอมีทางออกช่วยบอกหน่อยนะคะจะขอบคุณเป็นอย่างสูงเลยเรื่องนี้บอกตรงๆเลยว่าเราผิดเองที่อ่อนแอ