สวัสดีค่ะ

เรามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง อาจจะยาว แล้ว งง นิดหน่อยนะค่ะ แล้วมีคำถามนิดหน่อยค่ะ

เรากับสามีเลิกกันมาได้ซักพักใหญ่แล้วค่ะ แต่กว่าจะจบได้จริงๆก็ใช้เวลาตัดสินใจนานพอสมควร เพราะต้องตัดสินใจอะไรหลายๆอย่าง และมีการเปลี่ยนแปลงมากมายเกิดขึ้น เช่น รายรับที่หายไปเป็นจำนวนมาก เพราะเค้าเป็นวิศวกร เงินเดือนค่อนข้างสูง (6 หลัก/เดือน) ส่วนเราก็พนักงานออฟฟิตมีตำแหน่งนิดหน่อย เรามีลูกด้วยกัน 2 คน ผู้หญิงอายุ 8 ขวบ ผู้ชาย อายุ 7 ขวบค่ะ เหตุผลที่เลิกเพราะเค้ามีคนอื่นค่ะ 

ตอนออกมา สิ่งที่เราได้มาคือ ลูก 2 คน และรถเก่าๆที่ยังผ่อนไม่หมด 1 คันแค่นั้น และเราก็ต้องหาที่พักใหม่ ปรับเปลี่ยนชีวิตใหม่ จากรายรับ 6 หลัก ตอนนี้เหลือไม่ถึงครึ่งแสน เรากลัวมาก กลัวจะพาลูกอด กลัวจะเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ไหว กลัวไปหมดทุกอย่าง เราไม่มีญาติพี่น้องเลย พ่อเราเป็นคนฮ่องกง ตอนนี้ก็อยู่ฮ่องกง แต่เราไม่สามารถบอกเค้าได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเค้าเป็นโรคหัวใจ เค้าอยู่คนเดียว เรากลัวเค้าจะเป็นอะไรไป เลยไม่ได้บอก บ้านฝั่งสามีก็ตัดขาดกันไปหมดแล้ว ไม่มีที่พึ่ง ช่วงแรกๆลำบากมาก จนคิดว่า เราควรตายไปพร้อมกัน 3 คนแม่ลูกจะดีกว่าหรือเปล่านะ แต่ก็ทำไม่ได้ สุดท้ายก็สามารถผ่านมาได้แต่ตลอดเวลาก็จะมีคำถามของลูกว่า "แม่คะ/ครับ คุณพ่อไปไหน ทำไมไม่เห็นมาอยู่กับเราเลย" หรือ แม่คะ/ครับ ทำไมเราต้องย้ายบ้าน ทำไมเราไม่มีมื้อพิเศษเหมือนเมื่อก่อนแล้ว" เราไม่รู้จะตอบลูกยังไงดี เราได้แต่ค่อยๆอธิบายว่าพ่อกับแม่เป็นเพื่อนกันแล้ว ไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว แต่ว่าพ่อกับแม่ก็ยังเป็นพ่อกับแม่ของพวกลูกๆอยู่นะ ไม่ต้องห่วง พอลูกหลับก็ได้แต่นั่งร้องไห้ สงสารลูก ในหัวก็คิดตลอดว่า พรุ่งนี้จะเอาอะไรกินดี พรุ่งนี้จะตอบคำถามลูกยังไงดี พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ชีวิตเรา 3 คนแม่ลูกจะเป็นยังไง คำถามพวกนี้อยู่ในหัวตลอด 1 ปีที่ผ่านมา ในขณะเดียวกัน เราก็ต้องพยายามเข้มแข็ง อดทน เพื่อไม่ให้ลูกรู้สึกไม่สบายใจ

แต่ก็มีปัญหานิดหน่อย คือ ลูกของเรา เค้ายังไม่เข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่ ว่าทำไมเค้าต้องเปลี่ยนวิธีชีวิต ความสะดวกสบายที่เคยมีมามันไม่เหมือนเดิม จากที่เคยอยู่บ้าน มีห้องนอนตัวเอง มีพื้นที่ให้ปั่นจักรยาน มีเพื่อนบ้าน แต่ตอนนี้คือต้องอยู่ในห้องเช่าเล็กๆ ไม่แม้แต่จะส่งเสียงดังได้ เพราะผนังข้างห้องบาง จนลูกคงจะทนไม่ไหว ร้องอยากกลับไปอยู่กับพ่อเค้า อ้อนวอนเรา  จนสุดท้ายเราคิดว่าถ้าเป็นสิ่งที่ลูกต้องการ เราก็จะทำ เราอยู่แบบนี้คนเดียวอาจจะดีกว่า เราก็ตัดสินใจติดต่ออดีตสามี ตอนแรกเค้าก็บอกว่าเค้ายินดีที่จะเลี้ยงลูกด้วยตัวเค้าเอง แต่เมื่อไปถึงบ้าน สิ่งที่ลูกเห็นคือ พ่อเค้าไม่ได้ต้อนรับเค้าแล้ว พ่อเค้ามีแม่ใหม่ มีลูกใหม่แล้ว พ่อเค้าต้องมาขอร้องให้เราพาลูกกลับไป เพราะภรรยาใหม่เค้าไม่โอเคที่จะเลี้ยงลูกเรา เราโมโหมาก โวยวายอยู่หน้าบ้าน จนเพื่อนบ้านออกมาดู สุดท้ายเราตัดสินใจพาลูกออกมากลับไปที่ห้อง แล้วกอดกันร้องไห้ 3 คนแม่ลูก เจ็บปวดที่สุด ไม่คิดว่าลูกจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ ความในใจของเด็ก 7-8 ขวบก็ไหลออกมา คำถามมากมายที่เราไม่สามารถตอบได้ มีมากพอๆกับน้ำตาของลูกเรา เราเลยตัดสินใจว่า เราจะย้ายไปให้ไกลกว่าเดิม อย่างน้อยเปลี่ยน สังคม เปลี่ยนบรรยากาศ เผื่อจะทำให้เด็กๆมีความสุข ตื่นเต้นกับชีวิตใหม่บ้าง และเราก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น

เรื่องที่อยากขอคำปรึกษา
ตอนนี้เราหางานกับโรงเรียนลูกได้แล้ว อยู่สมุทรปราการ แต่ยังไม่รู้จะหาที่พักแบบไหนดี เพราะว่าเวลางาน เราต้องให้ลูกอยู่ห้องกัน 2 คน เพื่อรอเรากลับบ้าน อยากได้ห้องพักที่ราคาไม่แพง แต่มีความสะดวก ปลอดภัย พอจะมีใครแนะนำได้บ้างค่ะ เรามีรถเก๋งเก่าๆอยู่คันหนึ่งเพื่อใช้พาลูกไปไหนมาไหนได้
พิกัดอยู่แถวถนนเทพารักษ์  ใกล้ๆกับ 4 แยกไฟแดงค่ะ เราก็เลยจะหาห้องเช่าที่สะอาด ปลอดภัย เพื่ออยู่กับลูกซักพัก พอเก็บเงินได้สักก้อนก็คงค่อยขยับขยายค่ะ ถ้าใครมีที่พักที่ไหนแนะนำ สามารถแนะนำได้เลยนะค่ะ

สุดท้ายนี้ เราอาจจะเป็นคนถ่ายทอดอะไรไม่ค่อยเก่ง แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ เราเองตอนนี้คงยังเป็นกำลังใจให้คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวท่านอื่นไม่ได้ แต่เราก็เข้าใจถึงความยากลำบากของทุกคนจริงๆค่ะ 

ขอบคุณที่อ่านกันมานะค่ะ