เล่น-ซ่อน-ตาย

สิบโมงเช้า รถยนต์สีขาวใหม่เอี่ยมอ่อง ที่เล้งเพิ่งได้เป็นของขวัญวันเกิดจากพ่อ ค่อยๆแล่นออกจากหอพัก

โดยมีกล้านั่งด้านหน้าคู่เล้ง ส่วนเมย์นั่งอยู่เบาะหลังคนเดียว

"ฉันยังไม่ได้โทรบอกพ่อกับแม่เลยว่าจะกลับบ้านวันนี้" เมย์พูดขึ้น

"ไม่บอกละดีแล้ว ถือว่าไปเซอร์ไพรส์พวกท่านกัน" กล้าหันมาพูดกับเมย์ แล้วหันกลับไปเล่นเกมบนมือถือต่อ

เมื่อรถแล่นออกจากตัวเมืองมาได้ระยะหนึ่ง การจารจรเริ่มคล่องตัว เล้งจึงขับรถเร็วขึ้น

"ขับช้าๆหน่อยก็ได้นะเล้ง" เมย์พูดขึ้น

"ถนนโล่งขนาดนี้ ขอเหยียบหน่อยเถอะแม่สาวน้อย" ว่าแล้วเล็งก็เพิ่มความเร็วขึ้นอีก

เมย์เอนหลังพิงเบาะอย่างไม่สบอารมณ์ เลิกสนใจที่จะพูดกับคนขับ หญิงสาวจึงหันไปมองข้างทาง

เห็นกลุ่มควันไฟขาวลอยฟุ้งตลอดทาง

"ชาวบ้านเผาหญ้า เผาไร่อ้อยแน่ๆ ขับระวังๆหน่อยนะเล้ง มองไม่ค่อยเห็นทางข้างหน้าเลย" เมย์เห็นท่าไม่ค่อยดี จึงเอ่ยบอกเพื่อนอีกครั้ง

"ขับช้าลงแล้ว รัฐบาลก็ประกาศอยู่ห้ามเผา ก็ยังเผากันอยู่ดี" เล้งขับไปบ่นไป เมื่อควันไฟเริ่มลอยมาบดบังถนน วิสัยทัศน์ในการมองเห็นจึงเหลือน้อย

เล้งขับช้าลง แต่ยังถือว่าเร็วในระดับหนึ่ง ระหว่างที่ขับเพลินๆ มีรถสวนทางมาในระยะกระชั้นชิด แสงไฟหน้ารถสาดมาเข้าตาเล้ง เสียงบีบแตรดังลั่นสนั่นไปทั่วถนน

รถบรรทุกสิบล้อ พุ่งมายังแล่นที่รถเล้งแล่นอยู่ แต่เล้งไหวตัวทัน จึงรีบหักพวงมาลัยหลบลงข้างทาง

รถบรรทุกสิบล้อหักหลบเช่นกัน แต่ด้วยรถคันใหญ่ทำให้ไถลลงไปในแปลงนาชาวบ้าน

"ลงไปดูเขาไหม" เมย์เอ่ยขอความเห็นจากเพื่อนๆ

"ไม่ต้องๆคงไม่เป็นอะไรมากหรอก รถไม่ได้พลิกคว่ำ คนขับคงปลอดภัยดี อย่างมากก็แค่เจ็บนิดๆหน่อยๆนา" กล้าบอก

"งั้นกูไปละ" เล้งว่า แล้วเหยียบคันเร่ง ขับรถออกไปทันที ควันไฟยังปกคลุมมาตลอดทาง จนกระทั่งถึงทางสามแยกเลี้ยวเข้าสู่ตำบลซึ่งเป็นทางกลับบ้านของสามเพื่อนซี้

ควันไฟจึงค่อยๆเริ่มจางหายไป

เมย์มองบรรยากาศข้างทางที่รมรื่นไปด้วยต้นไม้ ใบหญ้า ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมา เกือบปีแล้วที่เธอไม่ได้กลับมาบ้าน

"พวกเราจะแวะที่บ้านก่อนหรือจะเข้าไปที่สวนเลย" เมย์เอ่ยถามเพื่อนทั้งสอง

"เข้าไปที่สวนเลยดีกว่า นี่ก็ห้าโมงเย็นแล้ว อีกเดี๋ยวอาทิตย์ก็จะลับขอบฟ้า เราจะได้เริ่มเล่นผีถ้วยแก้วกันเลย" กล้าบอก

"เล่นเสร็จค่อยกลับบ้าน" เล้งเสริม แล้วหักพวงมาลัยเลี้ยวไปทางสวนของกล้า

แสงผีตากผ้าอ้อมปกคลุมทั่วหมู่บ้าน สวนมะพร้าวและสวนผักของครอบครัวกล้า อยู่ไม่ลึกมากจากถนนใหญ่

เล้งเลี้ยวรถเอาซอยถนนดินแดง สภาพถนนค่อยข้างขรุขระ เป็นหลุมเป็นบ่อ มีน้ำขังตลอดเส้นทาง

รถสีขาวใหม่เอี่ยมอ่องของเล้ง จึงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดินแดง

เล้งจอดรถริมทางใต้ต้นมะม่วงต้นใหญ่ แล้วทุกคนก็ออกมาจากรถ

กล้าบิดเอวยืดเส้นยืดสายไล่อาการเมื่อยขบ

"น่าจะหลายเดือนอยู่ที่ไม่ได้มาที่นี่" กล้าเปรยขึ้น

ตั้งแต่ต้นมาตายที่สวนของตน พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยมาดูแลสวนเหมือนก่อน จะมีมาส่องดูบ้างนานๆครั้ง ซึ่งทุกครั้งกล้าจะติดสอยพ่อกับแม่มาด้วย และเริ่มห่างมากขึ้น เมื่อตนเข้าไปเรียนในเมือง

ครั้งสุดท้ายที่มาก็เมื่อห้าเดือนก่อน เขาพาคนที่ติดต่อว่าอยากซื้อสวนมาดูที่ สุดท้ายพอคนซื้อรู้เรื่องว่ามีเด็กตายที่นี่ ก็ซิ่งหายไปอีกรายไม่ติดต่อมาอีกเลย

"ไปที่กระท่อมกันเถอะ" เมย์ชวน

แล้วทั้งสามจึงพากันเดินบุกสวนมะพร้าว เพื่อมาที่กระท่อม

กระท่อมน้อยตั้งเด่นอยู่ไม่ไกล ทุกคนจึงเร่งฝีเท้าเดินอย่างเร่งรีบ

"ไหนนายบอกพ่อกับแม่นายเลิกปลูกผักที่นี่แล้วไง" เล้งเอ่ยถาม เมื่อหันไปเห็นแปลงผักที่อยู่เยื้องกระท่อม ออกใบสวยงาม แถมสภาพยังดูเหมือนเพิ่งผ่านการรดน้ำมามาดๆ

เล้งนึกๆไปแล้วคล้ายตอนที่ พวกเขามาเล่นซ่อนหาในวันที่ต้นตายไม่มีผิด

"ไม่รู้ว่ะ พ่อกับแม่คงกลับมาปลูกผักอีก ไม่ได้ถามท่านเรื่องนี้เลย"

"ดูนั้น..มะม่วงน้ำปลาหวาน" เมย์ชี้นิ้วไปบนกระท่อม จุดที่เธอเคยนั่งกินมะม่วงกับแม่กล้า ตอนนี้มันยังมีถ้วยจานที่ใส่มะม่วงน้ำปลาหวานตั้งอยู่ที่เดิม

หญิงสาวรู้สึกเหมือนกับว่ามันคือของเดิมที่เธอเคยกิน แม้สภาพมันยังใหม่อยู่ก็ตาม

เมย์ถอนลมหายใจยาวเพื่อนระงับความหวาดกลัว ที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจ

"แม่คงทำมากินมั้ง" กล้าบอกแบบแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะไม่รู้ของพวกนี้มันมาได้ไง

"แล้วแม่นายไม่เก็บกลับไปด้วยเหรอ" เล้งถามด้วยความสงสัย

"ไม่รู้สิ แม่อาจลืม" กล้าหันไปบอกเล้ง แล้วชวนทุกคนขึ้นมาบนกระท่อม จะได้เริ่มเล่นผีถ้วยแก้ว เพราะตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว

กล้าค้นเอาไฟฉายที่เป้ออกมาสามอันแล้วยื่นให้เมย์กับเล้ง คนและอัน

พอเมย์ได้ไฟฉายก็ส่องไฟไปทั่วกระท่อม แล้วพูดขึ้นว่า

"แปลกมาก ของทุกสิ่งทุกอย่างถูกวางไว้ที่เดิม"

"ไม่เห็นแปลกตรงไหนเลยเมย์ พ่อกับแม่เราชอบจัดข้าวของให้เป็นระเบียบแบบนี้แต่ไหนแต่ไรแล้ว" กล้าบอกเพื่อน

ระหว่างนั้นก็ควานหาอุปกรณ์เล่นผีถ้วยแก้วออกมาจากเป้ จนครบทุกอย่าง

"เริ่มเล่นกันเลยไหม ข้าว่าบรรยากาศมันเริ่มวังเวงแล้ววะ เล่นๆจะได้รีบกลับ" เล้งเริ่มกลัว หันมองซ้ายขวาหน้าหลังอย่างไม่ไว้วางใจ

"งั้นมาเริ่มเล่นกัน ไม่ขออธิบายมาก ก็อย่างที่รู้กัน ห้ามเอานิ้วออกจากแก้ว ก่อนเชิญดวงวิญญาณออกจากแก้ว เข้าใจนะ"

เมย์ เล้งพยักหน้าตอบ แล้วกล้าจึงพูดต่อ

"เอาละ วางนิ้วบนแก้วได้ ห้ามเลื่อนเองนะโว้ย"

นิ้วทั้งสามวางบนก้นแก้ว แล้วกล้าก็พูดขึ้นว่า

"หากดวงวิญญาณของต้นยังอยู่ที่นี่ เราขอเชิญดวงวิญญาณต้นให้มาสถิตที่แก้วใบนี้"

ทั้งสามนิ่งรออย่างลุ้นระทึก เล้งเหลือบตามองซ้ายขวาสลับกับมองหน้าเพื่อนทั้งสองไปมา

แก้วยังนิ่ง ไม่ขยับ

"ต้น นายต้องการให้พวกเราช่วยอะไร" เมย์พูดขึ้นบ้าง แก้วยังคงนิ่ง "ต้นนายอยู่ไหน ต้นมาคุยกัน" เมย์เริ่มพูดเสียงดังขึ้น ลมเย็นๆพัดวูบผ่านพวกเขาสามคน

แล้วแก้วก็เริ่มขยับเล็กน้อย ทั้งสามมองหน้ากัน หัวใจเต้นสั่นระรัว

"ดวงวิญญาณที่มาอยู่ในแก้วใบนี้ใช่ต้นหรือไม่" กล้าเอ่ยถาม

แก้วเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปที่ คำว่า "ใช่"

"นายต้องการให้พวกมาช่วยเรื่องอะไร" คราวนี้เป็นคนเมย์เอ่ยถาม

แก้วค่อยๆเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ ที่ตัวอักษร อออ่างซ้ำสองครั้ง กอไก่ แล้วเลื่อนไปที่ สระไอไม้มลาย ปอปลา จอจาน สระอา กอไก่ ทอทหาร สระอี ไม้เอก นอหนู สระอี ไม้เอก

"ออกไปจากที่นี่" เมย์พูดขึ้นช้าๆ

แก้วยังไม่หยุดแค่นั้น มันเคลื่อนไปที่คำว่า "หนี หนี หนี" ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ

"หนีอะไรอะ" เล้งเอ่ยถามแบบงงๆ

สักพักพลันมีเสียงเด็กผู้หญิงหัวเราะ คิกคิก...

เล้งขยับตัวเข้าไปชิดเมย์ แล้วพูดขึ้น

"ได้ยินไหมวะ"

"เต็มสองหูเลย" กล้าตอบแล้วเริ่มนั่งไม่ติดพื้น

"หนี หนี คิกคิก หนี หนี คิกคิก" เสียงเด็กผู้หญิงคนเดิมพูดขึ้น

แล้วทั้งสามก็มองเห็นผ้าสีแดง เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วรอบกระท่อม

เมย์ เล้งโผเข้ากอดกัน ส่วนกล้าคลานไปหลบหลังเมย์

"เอาแล้วไหมล่ะ เจอผีหลอกจะๆเลยงานนี้" กล้าพูดเสียงสั่น

"ต้นนายอยู่ที่นี่ไหม ออกมาคุยกับพวกเราสิ" เมย์ทำใจดีสู้เสือ ตะโกนเรียกต้น

แล้วทุกคนก็อกสั่นขวัญแขวนอีกละรอก เมื่อมองเห็นต้นยืนอยู่หน้ากระท่อม

"ต้น" เมย์ร้องเรียกชื่อแล้วปล่อยมือจากตัวเล้ง

"พวกนายไม่น่ามาที่นี่เลย ที่นี่ไม่ปลอดภัย" ต้นพูดกับเพื่อนๆ

"นายต้องการให้พวกเราช่วยพาออกไปจากที่นี่ใช่ไหม" เมย์เอ่ยถาม

ต้นพยักหน้าหงึกๆ

"ช่วยไม่ได้ ไม่ให้ช่วย...ฮิฮิฮิ..พวกแกทั้งสามก็จะไม่ได้ไปจากที่นี่" เด็กผู้หญิงชุดแดงปรากฎร่างขึ้นต่อหน้าคนทั้งสาม ใบหน้าเน่าเฟะมีหนอนไต่ยั้วเยี้ย ดวงตาขาวซีด ปากแดงก่ำ

"อย่าทำอะไรเพื่อนผมนะ" ต้นเดินมาขวางหน้าเด็กหญิงชุดแดง

เด็กหญิงชุดแดงไม่พูดพล่าม เธอปัดมือเพื่อไล่ต้นออกไป แต่ว่าแค่แรงปัดเบาๆก็ทำเอาต้นกระเด็นไปไกล ราวถูกจับเหวี่ยงเหมือนตุ๊กตา

"โอ๊ย" ต้นร้องเมื่อร่างไปกระแทกกับต้นไม้

"ต้น!" เมย์ร้องเรียกชื่อเพื่อนเสียงดัง

"เธอสินะที่จับต้นไว้" กล้าแม้จะกลัวผีเด็กตรงหน้าแต่ก็อดถามไม่ได้

"มาเล่นซ่อนหา มาเล่นกัน ฮิฮิฮิ..." ผีเด็กชวนพวกเขาทั้งสาม

"ซ่อนหาให้เธอจับตัวซ่อนพวกเราไว้จากคนอื่นๆอีกละสิ ไม่เล่นดีกว่า" เล้งยกมือโบกปฏิเสธ ทั้งที่รู้สึกตัวสั่นไปทั้งตัว

เมย์เดินลงจากระท่อมอย่างไม่รู้สึกกลัวผีชุดแดง หญิงสาววิ่งไปหาต้นที่นอนตัวงอใต้ต้น

"ต้นเป็นไงบ้าง" เมย์พยุงตัวเพื่อนให้ลุกขึ้นนั่ง

"ออกไปจากที่นี่เมย์ มันจะจับพวกเธอไว้นะ" ต้นบอกเพื่อน

"ถ้าจะไปก็ต้องไปด้วยกัน" เมย์พูดน้ำเสียงหนักแน่น

"ไม่ให้ใครไปทั้งนั้น มาเล่นซ่อนหากัน คนเยอะๆยิ่งดี..." ผีเด็กชุดแดงพูดขึ้นเสียงดัง แล้วค่อยเคลื่อนตัวลอยมาใกล้กล้ากับเล้ง

"อย่ามองตาเธอ" ต้นตะโกนบอกเพื่อน

เล้งรีบหลับตา ส่วนกล้าหันหน้าหลบหลีกดวงตาขาวซีดไปมา

"มาเล่นกันนะ" เด็กผีพูดกับกล้า

"ไปให้พ้นเลย" กล้าใช้มือผลักร่างผีตรงหน้าอย่างสุดแรง ส่งร่างนั้นกระเด็นออกไป แล้วฉับพลันผีเด็กก็หายไป

เล้ง กล้า รีบลงจากกระท่อม วิ่งไปหาต้นกับเมย์

เล้งพยุงร่างต้นให้ยืนขึ้น แล้วเอ่ยถามเพื่อน

"ไม่เป็นไรนะต้น"

.