วันนี้เรามีนิทานเรื่องหนึ่งมาเล่า
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วได้มีเด็กทารกคนหนึ่งเกิดขึ้นมาและชื่อว่าซี ตั้งแต่ที่เด็กคนนั้นจำความได้ความสุขครั้งสุดท้ายของเด็กคนนั้นก็หายไปตอนไหนก็ไม่รู้ สิ่งที่เด็กคนนั้นเจอไม่เคยมีความสุขในการมีชีวิตวันๆที่ต้องไปรร.ก็ได้แต่ฝืนยิ้มทั้งๆที่ในใจไม่อยากทำแรงในการลืมตาตื่นของเด็กคนนั้นในตอนเช้าของวันใหม่ในทุกๆวันแทบจะไม่มี สีที่เด็กคนนั้นมองโลกภายยอกนั้นช่างว่างเปล่า ทุกๆวันตั้งแต่บ้านจนถึงรร.มีแต่คำด่า เช้ามาตื่นนอนไปรร.คาบโฮมรูมก็ได้เริ่มขึ้น.. สิ่งแรกที่รรูประจำชั้นได้กล่าวทักทายพวกเราทุกคนคืออะไรรู้กันไหมเอ่ย.. ติ๊กต๊อกๆๆปิ๊งป่อง สิ่งที่ครู่กล่าวออกมาคือ.... คำด่าทอต่างๆมากมาย มีตรั้งหนึ่งที่แก๊งของกลุ่มเพื่อนของเด็กซีได้อัดคลิปเสียงที่ครูเขาด่าพวกเรา พวกเราทนได้ที่ครูจะด่าพวกเราอย่างไรก็ได้แต่.. ต้องไม่ถึงเรื่องพ่อแม่.. ความอดทนของเด็กๆหมดลงจึงร่วมมือกันอัดคลิปเสียงไว้ให้ผอ.ดูเพราะถ้าบอกไปก็ไม่เชื่อกันพวกเด็กๆจึงต้องมีหลักฐาน พอครูรู้เรื่องก็รีบมาบอกให้ลบถ้าำม่ลบจะตัดคะแนนแล้วก็จะแจ้งตำรวจ เด็กๆต่างคิดในใจว่า'เหอะ ปัญหาเกิดขึ้นแค่ในรร.กลับจะเอาให้ตำรวจที่เป็นคนนอกรู้ก็ยิ่งทำให้ตัวเองดูแย่  อีกอย่างพวกเราก็ไม่ได้ส่งต่อให้ใครแต่แค่ส่งในกลถ่มที่พวกเราตั้งขึ้น ปัญญาอ่อนสิ้นดี'

ตอนหน้าของนิทานเรื่องนี้จะเป็นอย่างไรนั้น... รอชมค่ะ