สวัสดีค่ะ เราเป็นคนนึงที่หวาดกลัวการเข้าสังคม เพราะเราเคยเจอเรื่องที่ทำให้เราขาดความมั่นใจในตัวเอง อยากเก็บตัวไม่อยากพบใคร เรากลัวการเจอคนอื่นไปโดยปริยาย หวาดระแวง เรื่องมันเริ่มจากตอนเราขึ้นปี 1 ใหม่ ๆ เราสอบติดและเลือกเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่ง ซึ่งเราตัวคนเดียวเพราะมาเรียนไกลบ้าน เราคิดในแง่ดีมโนเพ้อฝันว่าจะได้เจอเพื่อนใหม่ อยากมีเพือนสนิทไปไหนมาไหนด้วยกันช่วยกันเรียนช่วยกันทำงานกลุ่ม โดยที่ไม่ได้คิดไรในทางอื่น พอมาถึงจุดนึง มีงานแสดงห้อง เราเป็นคนขี้อาย ห้องเราเลือกเต้น cover ซึ่งเราไม่เคยเต้นแต่ก็ไม่เคยบ่นว่าทำไม่ได้ ก็พยายามเต้นตามดุและจำเพราะไม่อยากให้เพื่อนว่าเราได้ เราพยายามเต็มที่ แต่มารู้ทีหลังเพราะเราเดินตามกลุ่มเพื่อนร่วมห้องไปห่าง ๆ พวกนั้นคงไม่รู้ว่าเราเดินตามเพราะมันค่อนข้างไกล เราก็ไม่รุ้หรอกว่าพวกนั้นพูดอะไรกัน เพราะเดินกันกลุ่มใหญ่ เรามารู้ทีหลังเพราะมีคนมาบอกว่า พวกนั้นว่าเราลับหลัง โวยเราว่าเราไม่ตั้งใจและอีกมากมาย ตอนนั้นมันทำให้เรารู้สึกแย่มาก จนไม่อยากทำอะไร เสียความรู้สึกจนไม่อยากพูดกับใครเลย สุดท้ายเขาก็ไม่ให้เราแสดงด้วย นั่นคือเรื่องแรกที่ทำให้เราขาดความมั่นใจ ไม่กล้าทำอะไรพูดอะไร จบกาาแสดงเราไปขอโทษในกลุ่มห้อง อ่าน30+  แต่ตอบเราแค่2คน เรารู้สึกแย่มาก ๆ ตอนนั้น เราพยายามฝืน เพราะเสียค่สเทอมค่าหอไปหลายหมื่น เราอยากออกแต่เสียดายเงิน เราเลยฝืนและอดทนเพราะบ้านเราจนแต่ส่งเสียอยากให้จบสูง 
แต่ครั้งต่อมาทำให้เราท้อแท้จนทนไม่ไหวจริง ๆ มันส่งผลต่อจิตใจเรามาก นั่นคือตอนหาพี่รหัส เราพยายามหาและสุดท้ายก็เจอแต่เขาแทบไม่ตอบข้อความเราเลยเหมือนไม่อยากได้เรา มีครั้งนึงเพื่อนเขามาเม้นโพศเรา เราไม่รู้จุดประสงค์แต่มาเม้นถามว่า หาทำไมคะ เราก็ตอบไปแบบขำๆ  เพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร แต่พี่แกกลับตอบมาว่า ไม่เอาไม่คุยแล้วค่ะ เรางงมาก พี่แกเม้นโพสคนอื่นแบบตลกๆขำๆ แต่โพสเราซีเรียสโพสต์เดียว มันทำให้เราคิดมากยังถูกรุ่นพี่ไม่พอใจบางอย่างอีก เครียดมาก ๆๆ เลยค่ะ คิดไปต่างๆนาๆ พี่รหัสไม่อยากได้ไม่พอ ยังถูกรุ่นพี่ไม่พอใจบางอย่างอีก เราเครียดสะสมมาก ลายเซ็นเราได้แค่10 คนต้องหาให้ได้100 คน เพื่อนเราสนิทกับพวกรุ่นพร่ก็ได้กันง่ายๆ เราไม่รู้จะทำยังไง เรารู้สึกไม่เป็นที่ต้องการของใคร ทั้งเพื่อนร่วมห้อง รุ่นพี่ พี่รหัส สายรหัส เหมือนถูกบูลลี่ เราคิดกลัวว่าจะอยู่ได้มั้ย เราท้ิแท้เหนื่อยและหนักใจจริง มันมีหลากหลายความรู้สึกมากมากตอนนั้น อยากบอกแม่อยากบอกคนในครอบครัวแต่ก็ไม่อยากให้พวกเขาเป็นห่วง ในวันเดียวกันก็มีข่าวร้ายพ่วงมาอีกหนึ่ง นั่นคือคุณตาของเราป่วยเป็นมะเร็งตับอยุ่ได้ปีนึง ตอนนั้นเราระเบิดร้องไห้ออกมาเลยค่ะ  เรารักคุณตาของเรามากเพราะแกทั้งเลี้ยงส่งเราเรียนมาตลอดแกทำงานหนักเพื่อส่งเราเรียนจบสูง ๆ เราท้อมากค่ะ เราเรียนเพื่อตากับยายอยากให้แกเห็นเราประสบความสำเร็จ แต่แกดันเป็นโรคร้าย เราเจอหลายเรื่องถาถมเข้ามาในวันเดียว เรารับไม่ไหวเลยค่ะ จะปรึกษาใครก้ไม่มี เราจนตรอกหมดหนทาง อยากกลับไปหาคุณตามากค่ะ ถ้าอยู่ต่อเราก้ไม่รู้จะรอดมั้ยเพราะไม่มีใครคุยกับเราเลย เราเดินคนเดียวกินข้าวคนเดียวมาจะเดือนนึงแล้ว งานเราก้ต้องตามถามตามหาส่งเองคนเดียวเพราะคงไม่มีใครบอก เราเก็บตัว มืดมนไม่กล้าคบใครคุยกับใคร กลัวเขาจะเกลียดเราคิดไปต่างๆนาๆ เราไม่กล้าเปิดใจรับใครนอดจากครอบครัวของเรา เรากลัว ร้องไห้ทุกวันทุกคืนคิดถึงครอบครัวทคิดคิดถึงตายาย