มองดูพระอาทิตย์ตกดินที่กิ่วลม

...สิ่งที่เห็น พอได้เห็น เหมือนไม่รู้

สิ่งที่รู้ พอได้เห็น เหมือนไร้ค่า

สิ่งที่เห็น คือแดนสรวง หรือลวงตา

จะบอกกล่าว พจนา ว่าฉันท์ใด

ดั่งต้องมนต์ ภูพาน ตระการฝัน

ดั่งทวยเทพ รำพัน จึงฝันใฝ่

ดั่งละเมอ ว่าเหาะเหิน เดินทางไกล

ลืมแม้เหนื่อย ท้อใจ  แต่ไรมา...

ภาพประกอบไม่มีเพราะตอนนั้นยังใช้กล้องฟิล์ม
เกือบ 20 ปีมาแล้วนะ  คิดถึงบทกวีจากดอยหลวงเชียงดาว  ยาวมากกกกกก  แต่จำได้แค่นี้

หวังว่าคงหาบันทึกเล่มนั้นเจอในไม่ช้า...

กวีพรั่น จะกลั่นกรอง ไม่คล้องนัก

จะเรียงร้อย อักษรศักดิ์ ซักกี่หน้า

คงไม่อาจ เทียมเท่า เดินเท้ามา

กี่คำเล่า  กี่ตำรา  จะกล้าเทียม

จึงเก็บเมฆ  ห่อหมอก ไปบอกกล่าว

วาดแอสเตอร์ เชียงดาว ที่หลบเหลี่ยม

เก็บใบไม้  ใบหญ้า มาทาบเทียม

ก่อนตะวัน จะลับเหลี่ยม  เยี่ยมวิมล...

(จำไม่ได้จริงๆ แล้วนะคะ 😂)

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เรานับหนึ่ง  ก้าวที่กล้า เด่นหญ้าขัด
ป่าสนแซม ใบไม้ผลัด เหมือนจัดสรร
กลิ่นไอดิน  ช่างเชื้อเชิญ เพลินตะวัน
จะไปกิน  มื้อกลางวัน  บนสันภู

จดไว้ก่อนถ้าจำได้อีกจะมาเขียนต่อ 😆😆😆