สวัสดีค่ะ เรื่องความรักของเรามันซับซ้อนมากๆ เราแต่งงานมีสามีและลูก2คนอยู่ที่ไทย แต่สามีเรามีคนใหม่และทำร้ายร่างกายหลายครั้ง จนเราตัดสินใจหนีไปอยู่ต่างประเทศทั้งๆที่ยังไม่ได้หย่า แล้วเราก็มาเจอกับผู้ชายคนนึง เค้าเองก็ไม่ได้อยู่กับภรรยาและมีลูกหนึ่งคน แต่ก็ยังไม่หย่าเช่นกัน เค้าอายุมากกว่าเรา 13 ปี เรามาเจอกันในเวลาที่ฉันทำงาน ซึ่งเป็นอาชีพที่ใครๆก็คงจะดูถูก ไม่น่าชื่นชมในสายตาคนทั่วๆไป เราเจอกันและตกลงคบกันจนถึงวันนี้ก็ประมาณ 2 ปีครึ่ง เค้าช่วยเหลือเราได้แทบทุกเรื่อง ด้วยความที่เราอยู่ต่างประเทศ ภาษา การกิน การอยู่ ฯลฯ เค้าเป็นที่พึ่งที่ดีของเราได้ ยกเว้นเรื่องเงินนะคะ ซึ่งสำหรับเราก็พอใจแบบนี้ ด้วยอาชีพที่เราทำ เราก็เจียมตัวมาเสมอ ว่าจะมีใครมาอยากใช้ชีวิตด้วย เพราะปัญหาเราเองก็มีมากมาย ลูกก็ยังเล็ก บ้านก็ยังไม่มี ชีวิตเรายังต้องเดินอีกไกล แต่สำหรับแฟนเรา เค้ามีบ้าน รถ ลูกเรียนจบ ทำงานทำการดีๆแล้ว ชีวิตเหมือนมันเสร็จสิ้นภารกิจที่ยิ่งใหญ่ไปแล้ว เราคิดว่าเค้าคงไม่ได้อยากจะมาเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครสักคนหรอก เค้าคงเห็นเราเป็นแค่เพื่อนร่วมทาง คู่ขา หรือพาทเน่อร์ประมาณนั้น นั่นคือสิ่งที่เราคิดและเจียมตัวมาตลอด แต่ลึกๆ เราก็แอบหวัง ว่าเราจะคือคนที่โชคดี ได้เริ่มชีวิตใหม่ กับใครสักคนนึง ซึ่งเราก็หวังว่าคือเค้าคนนี้ แต่ปัญหามันมีอยู่ตลอด ทั้งเรื่องการใช้ชีวิต การกิน การคุย วัฒนธรรม เล็กๆน้อยๆ หลายๆอย่าง สะสมปมปัญหามาเรื่อยๆ เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น เราแยกห้องนอน ปมแยกห้องมาจากที่เค้าทำงานกลางวัน เราทำกลางคืน เค้านอนกรนหนักมาก และเค้าก็มีโลกส่วนตัวสูง ความห่างเหินก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากเมื่อก่อนที่ผิดใจกัน เราจะต้องคุยและเคลียให้มันจบ แต่เดี๋ยวนี้ก็กลายเป็นเงียบ ต่างคนต่างอยู่ ยิ่งคล้ายพาทเน่อร์เข้าไปทุกที จนในที่สุด เราได้ถามคำถามนึงไป ระหว่างที่เรากินข้าวด้วยกันว่า คุณไม่มีความสุขใช่มั้ยที่อยู่กับฉัน แล้วเค้าก็ตอบว่า"ใช่" เราช็อคกับคำตอบจนกินข้าวไม่ลงเลย เราเคยทะเลาะกันหลายครั้ง และเค้าก็ง้อและเคลียให้จบทุกครั้ง เรามักจะเป็นฝ่ายบอกเลิก แต่ครั้งนี้เราไม่กล้าที่จะพูดคำนั้นเลย เพราะเค้าคงจะตอบตกลงแน่ๆ

""การที่เราจะอยู่กับใครสักคน แล้วเค้าเป็นทุกอย่างสำหรับเรา เราขาดเค้าแล้วเราจะอยู่ไม่ได้ ไม่เคยพึ่งตัวเอง ไม่เคยช่วยเหลือตัวเอง ไปเป็นภาระคนอื่น วันนึงไม่มีเค้า เราจะลำบาก เพราะ ถ้าเค้าคิดว่าไม่มีเรา เค้าคงสบายกว่านี้ มันคงไม่ดีแน่ๆ"" อย่าให้เราต้องตกอยู่ในสภาพนี้

"""ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน มันใช่ได้ทุกเรื่องจริงๆ"""

สุดท้าย. ไม่รู้จะไปทางไหนต่อ อยุ่เหมือนเสียศักดิ์ศรี เค้าไม่มีความสุขก็ต้องปล่อยให้เค้าไป ในเมื่อดูท่าทางจะไม่มีปลายทางในเส้นทางนี้ อ่อ ลืมเล่าค่ะ เราเคยขอให้เค้าหย่ากับภรรยา เพื่อว่าจดทะเบียนกับเรา เราอยากได้วีซ่า จะได้ไปกลับไทยได้  แต่เค้าไม่หย่า โดยอ้างว่าแม่เค้าไม่ให้หย่าและแม่เค้าก็ไม่ชอบคนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ด้วยเพราะ เข้ามาทไงานผิดกฎหมายกันเยอะ อันนี้เราเองก็พยายามเข้าใจและที่พยายามเข้าใจอย่างมากคือเรื่องวัฒนธรรมของเค้า คนที่นี่ไม่ยอมหย่า ทั้งๆที่ไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันแล้ว ซึ่งต่างจากคนไทย แต่อีกใจนึงก็คิดแย้ง ถ้าคนอยากหย่าจริงๆ ก็คงหย่าได้ไม่ยาก ไม่ต้องชักแม่น้ำทั้งห้ามาอ้างนั่นอ้างนี่

  ชีวิตต้องเริ่มใหม่อีกกี่ครั้งนะ ถึงจะเป็นวันของเราเสียที.... ㅠㅠ


-->> อาจจะอ่านแล้วงงๆ ขอโทษนะคะ มันสับสนไม่รู้จะเริ่มเขียนอย่างไรให้สั้นและได้ใจความ