ผมอาศัยบนตึกสูงๆ มาตลอดตั้งแต่เด็ก พอย้ายบ้านมาอยู่บ้านเดี่ยวแล้วรู้สึกอึดอัด ไม่สบายเหมือนสมัยอยู่ตึก รู้สึกเหมือนโดนขังยังไงไม่รู้ 
เมื่อก่อนจะออกมายืนระเบียงดูวิว ดูรถรา ต้นไม้ ตึกรามบ้านช่อง ผู้คนข้างล่าง รู้สึกปลอดโปร่งสบายตา มีเสียงนกร้องเพราะละแวกบ้านตึกจะมีต้นไม้มาก มีกระรอก มีนกเขา นกบลาๆๆ มาร้องให้ฟังทุกวัน แต่พอมาอยู่บ้านเดี่ยว มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากบ้านตรงข้าม ขนาดท้องฟ้ายังต้องออกไปยืนลานบ้านถึงจะเห็น เสียงที่ได้ยินทุกวันคือ รถขายของเร่เปิดลำโพงดังลั่นขายผลไม้ ฯลฯ วันๆ เข้ามาหลายเที่ยว ได้ยินเสียงหมาเห่า รถวิ่งผ่านห้องนอน เสียงคอมเพรสเซอร์แอร์ทำงานกระชากดังลั่นจนตกใจตื่น ความรู้สึกว่าอยู่บ้านเดี่ยวนี่เหมือนโดนขังแฮะ
แถม ตอนอยู่บ้านตึก จะทำกับข้าวมีควันบ้างก็ไม่เห็นมีใครโวย หรือบางทีมีนั่งกินเหล้าส่งเสียงบ้างแต่ก็ดูเวลาถ้าไม่ดึกก็หยวนๆ กันไป
แต่พอมาอยู่บ้านจัดสรรนี่ ทำกับข้าวก็มีเพื่อนบ้านชะโงกข้ามกำแพงมาบอกว่าให้หาพัดลมเป่า กลิ่นเข้าบ้านเค้า ทำนั่นนี่โน่นก็ไม่ได้เลย
ยังดีที่บ้านแถวนี้เลี้ยงหมา ก็เลยไม่มีคนโวยเรื่องเสียงหมาเห่า (ที่บ้านก็เลี้ยงครับ เห่าเก่งด้วย) ถ้าไปอยู่ละแวกที่ไม่เลี้ยงหมา สงสัยต้องมีเรื่องบาดหมางกันเรื่องหมาเห่าแน่ๆ
แต่ที่ดีอย่างยังไม่เจอคือเรื่อง จอดรถข้างทางเข้าออก ที่ผมอยู่แม้จะมีรถจอดไว้ข้างนอกแต่ก็ที่ใครที่มันไม่มาเบียดเบียนกัน ไม่เจอปัญหาให้หมามาขี้หน้าบ้าน ไม่มีปัญหาเรื่องข้างบ้านเปิดเป็นโรงงานทำงานทั้งวันทั้งคืนเหมือนบางรายเจอมา
ส่วนตัวผมรู้สึกว่าชอบไลฟ์สไตล์แบบคอนโดมากกว่า (แต่คอนโดก็คงมีปัญหาคนละแบบ)  
วันก่อน หมาใครไม่รู้หลุดมาป้วนเปี้ยนหน้าบ้าน หมาบ้านผมก็ไปเห่า เป็นหมาบูลด็อกสีขาวเพศผู้ น่ารักเชียว ผมชะเง้อมองไม่เจอเจ้าของ แต่จำได้ว่าเคยเห็นเค้าพาหมาเดินเล่นผ่านหน้าบ้าน เคยออกไปทักแล้วหมาผมก็หลุดไปเห่าล้อมหน้าล้อมหลังเค้า 
เจ้าหมาก็วิ่งดมนั่นนี่ไปเรื่อยจนเลยซอยไป ผมกลัวจะโดนรถทับหรือหลุดไปถนนใหญ่ เลยตัดสินใจอุ้มเข้าบ้านก่อนแล้วขังหมาตัวเองไว้ในบ้าน ให้หมาตัวนี้วิ่งเล่นอยู่นอกลานไปพลางๆ พยายามเดินหาเจ้าของ ติดป้ายประกาศไว้หน้าประตู สุดท้ายเจ้าของตามหาจนมาเจอที่บ้านผมครับ นี่ดีนะที่น้องหมาติดใจหมาบ้านผมเลยแวะมาเล่นด้วย (ขออภัยนอกประเด็นไป) 
ปัญหาที่ต้องย้ายมาอยู่บ้านเดี่ยวนี่ก็เพราะบ้านตึกจะเลี้ยงหมาไม่ได้ครับ