คือผมเห็นการทำงานของเขาแล้ว ก็แอบอดสงสารครอบครัวเขาไม่ได้ครับ

เขาทำงานตลอด ในตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายบริหารฝ่ายหนึ่ง วันหยุดก็ทำงาน

วันทำงานก็ทำจนดึกๆดื่นๆ ทั้งๆงานนั้นสามารถทำให้จบแบบวันต่อวันก็ได้ หรือ

เอางานนั้น Pass ไปทำวันรุ่งขึ้นก็ยังไหว ซึ่งบางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ว่าที่แกทำ

แบบนี้ เหมือนกับการ ทำให้มันยุ่งและวุ้นเข้าไว้ แล้วแกคงมีความสุขกับตรงนี้

วันหยุดเสาร์อาทิตย์ วันหยุดสำคัญ อยู่แต่ที่บ้าน และมอบหมายงานมาให้ลูกน้องที่ทำงานอยู่

ส่งงานมาใน Line กลุ่ม ใน e-mail ตลอด ไม่เคยพาลูกๆภรรยาไปเที่ยวกินที่ไหนเลย

เท่าที่เห็นผมเห็น และที่ผมรู้        ผมเคยถามเขาว่า...

ลูกพี่ไม่เคยอยากไปเที่ยวไหนหรอ? แฟนพี่ไม่อยากไปทานของอร่อยนอกบ้านหรอ?

เขาบอกไม่เห็น ลูกเมียพูดอะไร ????/????

จริงหรอครับ ยิ่งลูกเข้า สอบเข้ามหาลัยได้ เพื่อนลูกในกลุ่มไปเที่ยว ญี่ปุ่น เกาหลีกัน

ผมว่าลูกสาวพี่เขาคงอยากไปล่ะ หรือถ้าเฉยจริงๆ เด็กๆถ้าพ่อพาไปเปิดหูเปิดตาสักครั้ง

เด็กก็คงชอบ ไม่มีเด็กที่ไหน ไม่ชอบไปเห็นสิ่งแปลกหู แปลกตา สิ่งของใหม่ๆหรอกครับ

ผมก็ว่าผม บ้างานเหมือนกันนะครับ แต่ผมไม่ถึงขั้น Workaholic ผมยังให้มีช่องว่างบ้าง


สงสารในด้านเวลาของพี่เขา ที่แทบจะไม่มีให้ครอบครัวเลย

สงสารด้านความสุขครอบครัวพี่เขา ที่ไม่ค่อยมีช่วงทีอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า

สงสารช่วงเวลาแทบจะไม่มี ของครอบครัวพี่เขาที่จะไปกิน ที่จะไปเที่ยวด้วยกัน

....
 
แต่ในด้านฐานะ พี่เขาผมไม่สงสารนะครับ ตัวพี่เขาเองเงินเดือนตั้ง 6 หลัก มีบ้าน มีรถ มีที่ดินหลายไร่ 

ฐานะก็ขั้น มีกิน มีใช้เหลือหลายครับ

อย่างนี้พี่เขาถึงขั้น Workaholic แล้วหรือยังครับ

****ผมคงไม่มีความสามารถถึงขึ้นขั้นไปบอกกล่าวเขา หรือให้คำแนะนำไดๆกับพี่เขาได้ครับ****