สวัสดีครับ ผมเรียนในที่แห่งหนึ่งใน กทม(ขอปิดชื่อ รร)และ ตอนนี้ผมเรียนชั้น ม.6 ผมมีปัญหาที่ว่าไม่ถูกกับคนเกือบทั้งห้องตามหัวข้อ คือมีอยู่ว่า
ผมมีคุณครูคนหนึ่งที่เอ็นดูผมมาก เขาเรียกผมว่าลูก
และ ท่านเห็นผมเป็นเด็กที่ฉลาดมีแวว แต่คนในห้องไม่ค่อยเรียนกัน และ ก็ติดเล่นไปกับพวกเขาด้วย พอขึ้นมา ม.5ครูเลยอย่กให้ย้ายไปในห้องที่ทาง รร จัดไว้ว่าเป็นห้องเด็กเรียนเก่ง พอย้ายเข้าไปใหม่ๆก็ไม่ได้อะไรมากเพราะคนในห้องนั้นผมรู้จักอยู่เยอะ(แค่พอเห็นหน้าและรู้จักชื่อเสียงกันแต่ไม่เคยคุยกัน) พอเข้าไปผมก็เฉยๆนะเพราะเป็นคน Friendly เลยเข้ากับคนอื่นง่าย เปีดตัวได้ดีเลยแหละและ ในห้องนั้นมี2คนที่มีอิทธิพลมากสุดฝนห้องเพราะ2คนนี้เป็นคนตลก สายปาร์ตี้ คือเอาง่ายๆอยู่ด้วยแล้วสนุก และเรียนเก่งรอบด้าน แต่2คนนี้เป็นคนเอาแต่ใจชึ่งคนในห้องก็รับได้ อะไรก็ยอม และ พวกเขาเข้าใจกันแบบพวกเขาอยู่ด้วยกันมานาน ส่วนผมย้ายใหม่เลยยังไม่รู้อะไรหนัก และ ผมก็สายปาร์ตี้เหมือนกันแบบแรกๆคือสุดอ่ะเหมือนเจอพวกเดียวกันคือผาร์ตี้ได้สุดจริงๆ แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่ยอมใครสักเท่าไหร่ หญิงเป็นคนนี้ปากหมามากๆ คือเถียงเก่งมาก แบบผู้หญิงคนนี้จะมีอิทธิพลกับฝ่ายผู้หญิงในห้อง แบบผู้นำปาร์ตี้ฝ่ายผู้หญิงในห้อง และผู้ชายอีกคนที่เป็นผู้นำสายปาร์ตี้ฝ่ายผู้ชายในห้อง ไปเที่ยวไหนก็ต้องมี2คนนี้ตลอด แต่ต้องยอมรับว่าห้องนี้เรียนเก่งกันทุกคนจริงๆ แต่คนที่เก่งรอบด้านมีน้อยชึ่ง2ในนั้นก็2คนนี้ เป็นที่พึ่งให้คนอื่นได้
แต่เรื่องมันมีอยู่ว่าไปกินเบียด้วยกันชึ่งผมเป็นคนไม่ชอบแต่ก็ต้องกินเพราะต้องเข้าสังคมกับคนพวกนี้เลยต้องกิน และ ในห้องนั้นผมโดนล้อว่าชอบคนๆ1อยู่ชึ่งผมก็บ้าจี้ดนไปเล่นด้วยแต่เขาก็รู้ว่าผมแค่ขำๆ แต่พวกเขาคิดจริงๆว่าผมชอบ ต่อมาวันหนึ่งไปกันเบียด้วยกันเนี่ยแหละ และแฟนเก่าของผู้หญิงคนที่ผมเล่นด้วยมานั่งที่โตะ และทุกคนมองมาที่ผมแบบ(และ2คนนี้นิสัยหมาตรงที่ว่าชอบพูดจาแบบแฉและยัดข้อกล่าวหาให้)ผมก็เฉยๆเพราะมันไม่ใช่ความจริง และ ผมเลยรู้สึกปวดท้องมากๆ เลยรีบกลับบ้านก่อน พอเสร็จแล้วก็กลับไปใหม่ และผู้หญิงที่เป็นผู้นำที่ว่านะ พูดว่าเออหนีกลับไปร้องไห้ที่บ้านมาเหรอ รู้ไมอีชามันตามหานะ(ชาคือผญ ที่ผมโดนจับคู่และผมเล่นด้วย) ที่ว่าตามหาไม่รู้จริงหรือไม่และผมไม่สนใจ พอผ่านไปได้แค่วันเดียวในกลุ่มของผู้หญิงที่มีอิทธิพลของห้องคนนั้นก็พูดในกลุ่มLineของตัวเองว่า “เออกูว่ามันชอบจริงๆนะ หลักฐานตำตา มันชอบจริงๆแล้วละก็ว่า” ผมรู้เพราะ1ในกลุ่มนั้นเปีดจอทิ้งไว้แล้วลงไปกินข้าว ผมเลยจับมาใส่กระเป๋าให้กลัวมาหายหรือตกหล่นอะไร แต่พอต้องสะดุดกับชื่อผมที่จอนั้น เลยบันทึกหน้าจอทั้งหใดแล้วส่งกลับมาให้ผม แล้วลบแชทของผมทั้งหมดออก เลยเอามาอ่านที่บ้าน หลังจากที่อ่านทั้งหมดก็ไม่อะไรมากเหมือนไม่มีอะไรพูดแล้วยกเรื่องนี้มาพูดก็เออช่างมัน มันคงถึงเวลาเลิกเล่นสักที่ แต่บางครั้งก็ลืมตัวไปเล่นด้วยอีก แล้วหลังๆมาก็ปากต่อปากจนเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต ผมเลยเก็บอารมไม่อยู่เลยพูดออกไป ในเรื่องนั้น แต่ไม่พูดอะไรใส่ใครเลย แค่พูดประมาณว่า” ไม่ใครชอบเป็นขี้ปากคนอื่นหรอกนะ จริงที่กูเล่นด้วยแต่ที่เล่นด้วยก็แค่ขำๆ กูคงผิดเองแหละ” และหลังจากนั้นผมก็ออกจากกลุ่ม Line คือตอนนั้นไม่รู้คิดอะไรออกจากกลุ่มใหญ่ใน Line เป็นกลุ่มห้องเรียน เพราะไม่อยากอยู่ในที่ที่ทำให้รู้สึกไม่ดี เลยออก หลังจากนั้นไป รร ผมก็เงียบๆม่อยากพูดกับใครไม่ใช่งอนนะ คือไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น แต่ผมลืมเรื่องนี้ได้พายในเวลาแค่3-4วัน คือมันรู้สึกว่ามันไม่โอเค เราจะทำห้องนี้เป็นนรกไม่ได้ เลยกลับมาเป็นคนร่าเริงเหมือนเดิม แต่ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าปาร์ตี้ แลบหมั่นไส้ เพราะคนในห้องดูเหมือนจะสนใจเรื่องของผมมากๆ มันเลยไม่ชอบขี้หน้าผมมากๆ คือแบบเมือวานยังคุยกันอยู่วันต่อมาก็ไม่อยากคุยด้วย แบบเหมือนกูแค่ไม่ชอบขี้หน้าไม่อยากคุยกับอะไรประมาณนี้ ผมรู้และเห็น และ ผมไม่อยากทะเลาะกับใครอีกแล้วเลยเปีดใจพูดว่าทำไมถึงไม่คุยกับกูละ ทำไมทำท่าทางแบบนั้น มันก็พูดว่าไม่มีอะไรนี้ (ผมเลยเออกูคืดไปเองป่าว)แต่พอผ่านมา3-4วันก็เออของจริง มันไม่ชอบขี้หน้ากูจริงๆ แต่สงสัยแค่ทำไมมันไม่พูดความจริงละ? ทั้งๆที่เปีดให้ขนาดนั้น ผมจำได้ว่าผมพูดว่ากูรู้ว่าไม่ชอบขี้หน้ากู แต่ทำไมละกูทำอะไรให้ (พูดแบบธรรมดา แบบพูดเสียงธรรมชาติสุดๆ)แค่สงสัยและอยากรู้ถ้าผิดจริงก็ว่ากันไป ยอมรับผิดทั้งหมด (แต่มันไม่พูดอะไรเลย ผมก็แบบเออแล้วแค่คงมีเหตุผลของมันละมั้ง) แต่ติดตางที่ผู้ชายอะไรพูดหรับหลังกันเอง ทำไมไม่พูดต่อหน้าละ? เลยคิดว่าอะไรว่ะ เปีดให้ขนาดนั้นพูดต่อหน้ากูก็จบ จะมาหรับหลังกันทำไมว่ะ? (ถ้าผู้หญิงพูดผมก็ไม่เป็นไรเพราะธรรมชาติของผู้หญิง แต่นี้ผู้ชายนะ!)ผมรับไม่ได้ เลยคิดในใจว่าเอออยู่ห่างมันก็พอ ไม่ต้องไปทำอะไรมาก เลยไม่คุยกันตั้งแต่ ม5 จนตอนี้ ม.6
คือหลังจากนั้นผมก็ไม่อยากเที่ยวอะไรกับคนพวกนี้แล้ว คือแบบไปแล้วไม่สนุกไปทำไม?จริงไม
ผมอาจร่าเริง แต่ผมก็มีมุมเงียบ ผมไม่ใช่คนตลกแบบคนพวกนั้น เป็นได้แค่คนที่รับฟังทุกปัญหาของเพื่อน เรื่องอะไรผมฟังได้เหมือน ฟังได้สูงสุดที่เคยทำก็8ชม คือแบบเพื่อนมันทุกข์ใจไม่มีใครฟัง และ มันไว้ใจเราเลยนั่งฟังเรื่องทั้งหมดเลย และไม่เคยพูดให้ใครฟัง (ผมว่าผมทำดีแล้วนะ ผมทะเลาะกับพวกเขาผมยังไม่แฉเลยครับ แต่ทำไมพวกเขาถึงเกลียดผมหนัก)
ผมเลยคิดว่าบทเรียนที่ได้มานั้นมากมายเหลือเกีนและคิดในใจ2อย่าง
1./ถ้าผมย้ายห้องผมคิดว่า คงไม่มีเรื่องแย่ขนาดที่จะทำให้เราพัฒนาได้มากเท่านี้อีกแล้ว
2./ถ้าไม่ย้าย ก็ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แย่ๆนั้นต่อไป
และผมยังสงสัยอยู่อีกข้อว่า ทำไมคนพวกนี้ปากหมานิสัยเสียมาก ทำไมถึงมีคนชอบมากมาย มีคนตามมากมาย และคนที่ตามพวกนี้เป็นคนเก่งๆ ความคิดดีดี แต่ทำไมถึงตามคนพวกนี้ละ? ทำไมผมเปีดใจแบบสุดๆ เป็นตัวของตัวเองแบบสุดๆ แล้วไม่โกหก
ใคร และนี้เหรอเป็นของตอบแทน ผมผิดอะไร?
#ส่วนเรื่องจริงๆนั้นผมไม่รู้ว่ามันเกีดอะไรขึ้นผมแค่เล่าในส่วนที่ผมเห็นและได้ยินในส่วนของผม ส่วนเรื่องที่แท้จริงเป็นแบบไหนผมเองก็ไม่รู้
#ปัญหาพวกนี้ทำให้ผมคิดได้ว่านี้ขนาดสังคมเด็กๆยังขนาดนี้ แล้วสังคมผู้ใหญ่มันจะขนาดไหน
~ขอบคุณที่อ่านจบและให้คำปรึกษา ปมไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว
ผมมีปัญหากับคนในห้องเรียน เกือบทั้งห้อง และ ผมควรทำยังไงดี?
ผมมีคุณครูคนหนึ่งที่เอ็นดูผมมาก เขาเรียกผมว่าลูก
และ ท่านเห็นผมเป็นเด็กที่ฉลาดมีแวว แต่คนในห้องไม่ค่อยเรียนกัน และ ก็ติดเล่นไปกับพวกเขาด้วย พอขึ้นมา ม.5ครูเลยอย่กให้ย้ายไปในห้องที่ทาง รร จัดไว้ว่าเป็นห้องเด็กเรียนเก่ง พอย้ายเข้าไปใหม่ๆก็ไม่ได้อะไรมากเพราะคนในห้องนั้นผมรู้จักอยู่เยอะ(แค่พอเห็นหน้าและรู้จักชื่อเสียงกันแต่ไม่เคยคุยกัน) พอเข้าไปผมก็เฉยๆนะเพราะเป็นคน Friendly เลยเข้ากับคนอื่นง่าย เปีดตัวได้ดีเลยแหละและ ในห้องนั้นมี2คนที่มีอิทธิพลมากสุดฝนห้องเพราะ2คนนี้เป็นคนตลก สายปาร์ตี้ คือเอาง่ายๆอยู่ด้วยแล้วสนุก และเรียนเก่งรอบด้าน แต่2คนนี้เป็นคนเอาแต่ใจชึ่งคนในห้องก็รับได้ อะไรก็ยอม และ พวกเขาเข้าใจกันแบบพวกเขาอยู่ด้วยกันมานาน ส่วนผมย้ายใหม่เลยยังไม่รู้อะไรหนัก และ ผมก็สายปาร์ตี้เหมือนกันแบบแรกๆคือสุดอ่ะเหมือนเจอพวกเดียวกันคือผาร์ตี้ได้สุดจริงๆ แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่ยอมใครสักเท่าไหร่ หญิงเป็นคนนี้ปากหมามากๆ คือเถียงเก่งมาก แบบผู้หญิงคนนี้จะมีอิทธิพลกับฝ่ายผู้หญิงในห้อง แบบผู้นำปาร์ตี้ฝ่ายผู้หญิงในห้อง และผู้ชายอีกคนที่เป็นผู้นำสายปาร์ตี้ฝ่ายผู้ชายในห้อง ไปเที่ยวไหนก็ต้องมี2คนนี้ตลอด แต่ต้องยอมรับว่าห้องนี้เรียนเก่งกันทุกคนจริงๆ แต่คนที่เก่งรอบด้านมีน้อยชึ่ง2ในนั้นก็2คนนี้ เป็นที่พึ่งให้คนอื่นได้
แต่เรื่องมันมีอยู่ว่าไปกินเบียด้วยกันชึ่งผมเป็นคนไม่ชอบแต่ก็ต้องกินเพราะต้องเข้าสังคมกับคนพวกนี้เลยต้องกิน และ ในห้องนั้นผมโดนล้อว่าชอบคนๆ1อยู่ชึ่งผมก็บ้าจี้ดนไปเล่นด้วยแต่เขาก็รู้ว่าผมแค่ขำๆ แต่พวกเขาคิดจริงๆว่าผมชอบ ต่อมาวันหนึ่งไปกันเบียด้วยกันเนี่ยแหละ และแฟนเก่าของผู้หญิงคนที่ผมเล่นด้วยมานั่งที่โตะ และทุกคนมองมาที่ผมแบบ(และ2คนนี้นิสัยหมาตรงที่ว่าชอบพูดจาแบบแฉและยัดข้อกล่าวหาให้)ผมก็เฉยๆเพราะมันไม่ใช่ความจริง และ ผมเลยรู้สึกปวดท้องมากๆ เลยรีบกลับบ้านก่อน พอเสร็จแล้วก็กลับไปใหม่ และผู้หญิงที่เป็นผู้นำที่ว่านะ พูดว่าเออหนีกลับไปร้องไห้ที่บ้านมาเหรอ รู้ไมอีชามันตามหานะ(ชาคือผญ ที่ผมโดนจับคู่และผมเล่นด้วย) ที่ว่าตามหาไม่รู้จริงหรือไม่และผมไม่สนใจ พอผ่านไปได้แค่วันเดียวในกลุ่มของผู้หญิงที่มีอิทธิพลของห้องคนนั้นก็พูดในกลุ่มLineของตัวเองว่า “เออกูว่ามันชอบจริงๆนะ หลักฐานตำตา มันชอบจริงๆแล้วละก็ว่า” ผมรู้เพราะ1ในกลุ่มนั้นเปีดจอทิ้งไว้แล้วลงไปกินข้าว ผมเลยจับมาใส่กระเป๋าให้กลัวมาหายหรือตกหล่นอะไร แต่พอต้องสะดุดกับชื่อผมที่จอนั้น เลยบันทึกหน้าจอทั้งหใดแล้วส่งกลับมาให้ผม แล้วลบแชทของผมทั้งหมดออก เลยเอามาอ่านที่บ้าน หลังจากที่อ่านทั้งหมดก็ไม่อะไรมากเหมือนไม่มีอะไรพูดแล้วยกเรื่องนี้มาพูดก็เออช่างมัน มันคงถึงเวลาเลิกเล่นสักที่ แต่บางครั้งก็ลืมตัวไปเล่นด้วยอีก แล้วหลังๆมาก็ปากต่อปากจนเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต ผมเลยเก็บอารมไม่อยู่เลยพูดออกไป ในเรื่องนั้น แต่ไม่พูดอะไรใส่ใครเลย แค่พูดประมาณว่า” ไม่ใครชอบเป็นขี้ปากคนอื่นหรอกนะ จริงที่กูเล่นด้วยแต่ที่เล่นด้วยก็แค่ขำๆ กูคงผิดเองแหละ” และหลังจากนั้นผมก็ออกจากกลุ่ม Line คือตอนนั้นไม่รู้คิดอะไรออกจากกลุ่มใหญ่ใน Line เป็นกลุ่มห้องเรียน เพราะไม่อยากอยู่ในที่ที่ทำให้รู้สึกไม่ดี เลยออก หลังจากนั้นไป รร ผมก็เงียบๆม่อยากพูดกับใครไม่ใช่งอนนะ คือไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น แต่ผมลืมเรื่องนี้ได้พายในเวลาแค่3-4วัน คือมันรู้สึกว่ามันไม่โอเค เราจะทำห้องนี้เป็นนรกไม่ได้ เลยกลับมาเป็นคนร่าเริงเหมือนเดิม แต่ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าปาร์ตี้ แลบหมั่นไส้ เพราะคนในห้องดูเหมือนจะสนใจเรื่องของผมมากๆ มันเลยไม่ชอบขี้หน้าผมมากๆ คือแบบเมือวานยังคุยกันอยู่วันต่อมาก็ไม่อยากคุยด้วย แบบเหมือนกูแค่ไม่ชอบขี้หน้าไม่อยากคุยกับอะไรประมาณนี้ ผมรู้และเห็น และ ผมไม่อยากทะเลาะกับใครอีกแล้วเลยเปีดใจพูดว่าทำไมถึงไม่คุยกับกูละ ทำไมทำท่าทางแบบนั้น มันก็พูดว่าไม่มีอะไรนี้ (ผมเลยเออกูคืดไปเองป่าว)แต่พอผ่านมา3-4วันก็เออของจริง มันไม่ชอบขี้หน้ากูจริงๆ แต่สงสัยแค่ทำไมมันไม่พูดความจริงละ? ทั้งๆที่เปีดให้ขนาดนั้น ผมจำได้ว่าผมพูดว่ากูรู้ว่าไม่ชอบขี้หน้ากู แต่ทำไมละกูทำอะไรให้ (พูดแบบธรรมดา แบบพูดเสียงธรรมชาติสุดๆ)แค่สงสัยและอยากรู้ถ้าผิดจริงก็ว่ากันไป ยอมรับผิดทั้งหมด (แต่มันไม่พูดอะไรเลย ผมก็แบบเออแล้วแค่คงมีเหตุผลของมันละมั้ง) แต่ติดตางที่ผู้ชายอะไรพูดหรับหลังกันเอง ทำไมไม่พูดต่อหน้าละ? เลยคิดว่าอะไรว่ะ เปีดให้ขนาดนั้นพูดต่อหน้ากูก็จบ จะมาหรับหลังกันทำไมว่ะ? (ถ้าผู้หญิงพูดผมก็ไม่เป็นไรเพราะธรรมชาติของผู้หญิง แต่นี้ผู้ชายนะ!)ผมรับไม่ได้ เลยคิดในใจว่าเอออยู่ห่างมันก็พอ ไม่ต้องไปทำอะไรมาก เลยไม่คุยกันตั้งแต่ ม5 จนตอนี้ ม.6
คือหลังจากนั้นผมก็ไม่อยากเที่ยวอะไรกับคนพวกนี้แล้ว คือแบบไปแล้วไม่สนุกไปทำไม?จริงไม
ผมอาจร่าเริง แต่ผมก็มีมุมเงียบ ผมไม่ใช่คนตลกแบบคนพวกนั้น เป็นได้แค่คนที่รับฟังทุกปัญหาของเพื่อน เรื่องอะไรผมฟังได้เหมือน ฟังได้สูงสุดที่เคยทำก็8ชม คือแบบเพื่อนมันทุกข์ใจไม่มีใครฟัง และ มันไว้ใจเราเลยนั่งฟังเรื่องทั้งหมดเลย และไม่เคยพูดให้ใครฟัง (ผมว่าผมทำดีแล้วนะ ผมทะเลาะกับพวกเขาผมยังไม่แฉเลยครับ แต่ทำไมพวกเขาถึงเกลียดผมหนัก)
ผมเลยคิดว่าบทเรียนที่ได้มานั้นมากมายเหลือเกีนและคิดในใจ2อย่าง
1./ถ้าผมย้ายห้องผมคิดว่า คงไม่มีเรื่องแย่ขนาดที่จะทำให้เราพัฒนาได้มากเท่านี้อีกแล้ว
2./ถ้าไม่ย้าย ก็ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แย่ๆนั้นต่อไป
และผมยังสงสัยอยู่อีกข้อว่า ทำไมคนพวกนี้ปากหมานิสัยเสียมาก ทำไมถึงมีคนชอบมากมาย มีคนตามมากมาย และคนที่ตามพวกนี้เป็นคนเก่งๆ ความคิดดีดี แต่ทำไมถึงตามคนพวกนี้ละ? ทำไมผมเปีดใจแบบสุดๆ เป็นตัวของตัวเองแบบสุดๆ แล้วไม่โกหก
#ส่วนเรื่องจริงๆนั้นผมไม่รู้ว่ามันเกีดอะไรขึ้นผมแค่เล่าในส่วนที่ผมเห็นและได้ยินในส่วนของผม ส่วนเรื่องที่แท้จริงเป็นแบบไหนผมเองก็ไม่รู้
#ปัญหาพวกนี้ทำให้ผมคิดได้ว่านี้ขนาดสังคมเด็กๆยังขนาดนี้ แล้วสังคมผู้ใหญ่มันจะขนาดไหน
~ขอบคุณที่อ่านจบและให้คำปรึกษา ปมไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว