เหตุการณ์คือเราอยู่คนเดียวในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง แฟนยังอาศัยอยู่กับมารดา (เราอายุ 32 ค่ะ แฟนอายุ 43 ปีค่ะ) 

 แฟนเราทำงานfreelance 95% ของชีวิตเขาจะอยู่ที่บ้านทำงานหน้าจอ 

เราไปbusiness tripเฉลี่ยสองเดือนครั้งค่ะ เราจะพยายามจองเที่ยวบินที่ไม่ดึกไม่รถติดเพราะเห็นใจแฟนต้องขับรถต้องมารอรับส่ง

แต่.. เหตุการณ์ครั้งนี้คือเที่ยวบินเราจำเป็นต้องลงตีสามครึ่ง เราจึงอยากให้แฟนมารับ จึงเกิดบทสนทนากันดังนี้
เรา: มารับได้ไหมเอ่ย มันลงดึก
แฟน: จะให้ไปก็ไปได้ แต่แม่ผมก็จะไม่สบายใจ ที่ผมต้องออกจากบ้านขับรถดึกดื่นเพื่อไปรับคุณ 
เรา: มันก็ดึกจริงๆอ่ะนะ 
แฟน: ก็เป็นเมื่อก่อน ไม่มีผมคุณก็ต้องกลับมาเองได้ถูกไหม? ครั้งนี้ก็ทำได้แหละ 

สุดท้ายวันที่เครื่องลงเราก็เรียกแกร็บกลับมาที่บ้านเองค่ะตอนตีสี่ เรื่องนี้เกิดขึ้นเดือนที่แล้วค่ะ แต่ยังคิดๆวนๆอยู่

มันเหมือนเรื่องไม่มีอะไรเลยเนอะ แต่เรากลับรู้สึกแย่ แต่ก็เห็นใจเขา ยังไงความรู้สึกของแม่ก็ต้องมาก่อนใช่ไหมคะเพื่อนๆ? 

เราควรรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้ดี? หรือเราคิดมากไป?