สวัสดีครับ ผมขอเล่าก่อนว่า เมื่อเกือบ3ปีก่อนผมเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่ง พออยู่ไปได้ซักพักไม่ถึง3เดือน ผมไม่สามารถที่จะปรับตัวเข้ากับที่นั่นได้เลย ไม่เอาอะไรซักอย่าง กิจกรรมไม่ร่วม มีเพื่อนแต่แค่ตอนเรียนพอเรียนจบแต่ละวัน ก็ขอแยกตัวไปเพื่อนชวนไปกินอะไร ไม่เคยไปไหนด้วย(ไม่มีอารมณ์ที่จะไปเที่ยว ไปเล่นแบบคนอื่น) ทำให้เริ่มเกิดอาการเครียด โทรไปทะเลาะกับพ่อแม่(ทะเลาะกันเรื่องไม่อยากอยู่มหาลัยนี้แล้วแต่พ่อกับแม่อยากให้ลองอยู่ดูก่อน) นานเข้า จนไม่ไหวต้องไปพบจิตแพทย์ เขาให้ยามากินแต่ประมาณ2-3อาทิตย์ผมก็ออก(เจอแพทย์ได้2ครั้ง) อยู่ไม่ได้จริงๆ กลับบ้านมาอยู่บ้าน 1 ปีเต็มๆ
*** พอกลับมาอยู่บ้านอาการต่างๆก็เบาลง แต่ เหมือนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า รู้สึกเหมือนขี้แพ้คนหนึ่ง ในขณะที่เพื่อนๆผมกลับก้าวหน้า เรียนมหาลัย มีเพื่อนฝูงใหม่ๆ ผมกลับย่ำอยู่กับที่ ไม่มีพัฒนาการอะไรเลย อยู่แต่ในบ้าน ไม่อยากออกไปเจอคนรู้จัก เขาคอยจะถามอยู่เรื่อยว่าทำไมออกมา(เข้าใจว่าถามเพราะสงสัย)แต่ทำให้ผมยิ่งขาดความมั่นใจ นานเข้าจนผมไม่อยากออกไหนเลย (แม้แต่ร้านอาหารที่คนเยอะทั้งๆที่ไม่มีคนรู้จัก แต่ไม่กล้าเข้าไปเพราะรู้สึกไม่สบายใจที่จะต้องไปเจอผู้คนมากมายเยอะขนาดนั้น)
จนผมสามารถสอบเข้าได้อีกมหาลัยหนึ่ง ตอนแรกก็มั่นใจว่าจะไปรอดแน่ แต่พอไปเรียนอาการเดิมๆ+อาการกลัวคนเยอะๆ+รู้สึกตัวเองด้อยค่า ทำให้ผมไม่ สามารถเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆได้ เข้าร่วมน้อยมาก เข้าเรียนบ้างบางที ไม่ค่อยอยากจะคบเพื่อน(เขามาคุยกับเรานะ แต่เหมือนผมไม่อยากจะทำความรู้จัก ผมกลัวเขาจะลุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของผม เฟสบุ๊ค ไลน์ ผมก็ไม่แอดเขาไป เขาแอดมาก็ไม่ค่อยรับ) พอเทอม2 ผมไม่เข้าเรียนเลยซักครั้ง เริ่มเก็บตัวมากขึ้น วันๆออกไปซื้อข้าวมากินในหอ นอน ดูคอมพิวเตอร์ ชีวิตวนอยู่แค่นี้ จนปิดเทอม(พ่อแม่ยังไม่รู้ แต่ผมรู้เลยว่าผมเด้งออกจากมหาลัยแน่นอน แต่ผลแค่ยังไม่แจ้งไปให้พ่อกับแม่รู้แค่นั้น) จนถึงปัจจุบันตอนนี้กำลังจะเปิดเทอมใหม่ ผมเครียดมาก บางทีก็คิดเรื่องอยากจะไปๆจากโลกนี้ซักที(ช่วงแรกตอนมาอยู่บ้าน เริ่มคิดบ้าง นานๆจะโผล่ในหัวที แต่พอมาหลังๆเริ่มบ่อยขึ้น จนตอนนี้คิดเกือบทุกวัน ภาพในหัวเริ่มจะชัดเจนมากขึ้น ว่าเราจะตายแบบไหน ยังไง แต่ยังไม่กล้าทำ) บางทีผมก็สงสัยว่าจุดหมายของผมมันคืออะไรกันแน่ ชัวิตของผมมันไร้จุดหมาย ใช้ชีวิตแบบเหม่อลอยไปวันๆ ปัญหาบางทีผมก็หาทางออกไม่ได้ ไม่รู้จะไปขอความช่วยเหลือใคร ทำไงดีครับผมไม่มีความสุขเลย
ปล. มหาลัยปัจจุบันที่ผมอยู่ พ่อกับแม่อยากให้ผมเรียนจบ เขาบอกว่าถอยไม่ได้แล้วนะลูก ผมก็อยากเรียนจบ แต่ตอนนี้มันไม่ได้แล้ว รู้สึกแย่มากๆ
ชีวิตผมหาทางออกไม่ได้ ทำไงดี
*** พอกลับมาอยู่บ้านอาการต่างๆก็เบาลง แต่ เหมือนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า รู้สึกเหมือนขี้แพ้คนหนึ่ง ในขณะที่เพื่อนๆผมกลับก้าวหน้า เรียนมหาลัย มีเพื่อนฝูงใหม่ๆ ผมกลับย่ำอยู่กับที่ ไม่มีพัฒนาการอะไรเลย อยู่แต่ในบ้าน ไม่อยากออกไปเจอคนรู้จัก เขาคอยจะถามอยู่เรื่อยว่าทำไมออกมา(เข้าใจว่าถามเพราะสงสัย)แต่ทำให้ผมยิ่งขาดความมั่นใจ นานเข้าจนผมไม่อยากออกไหนเลย (แม้แต่ร้านอาหารที่คนเยอะทั้งๆที่ไม่มีคนรู้จัก แต่ไม่กล้าเข้าไปเพราะรู้สึกไม่สบายใจที่จะต้องไปเจอผู้คนมากมายเยอะขนาดนั้น)
จนผมสามารถสอบเข้าได้อีกมหาลัยหนึ่ง ตอนแรกก็มั่นใจว่าจะไปรอดแน่ แต่พอไปเรียนอาการเดิมๆ+อาการกลัวคนเยอะๆ+รู้สึกตัวเองด้อยค่า ทำให้ผมไม่ สามารถเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆได้ เข้าร่วมน้อยมาก เข้าเรียนบ้างบางที ไม่ค่อยอยากจะคบเพื่อน(เขามาคุยกับเรานะ แต่เหมือนผมไม่อยากจะทำความรู้จัก ผมกลัวเขาจะลุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของผม เฟสบุ๊ค ไลน์ ผมก็ไม่แอดเขาไป เขาแอดมาก็ไม่ค่อยรับ) พอเทอม2 ผมไม่เข้าเรียนเลยซักครั้ง เริ่มเก็บตัวมากขึ้น วันๆออกไปซื้อข้าวมากินในหอ นอน ดูคอมพิวเตอร์ ชีวิตวนอยู่แค่นี้ จนปิดเทอม(พ่อแม่ยังไม่รู้ แต่ผมรู้เลยว่าผมเด้งออกจากมหาลัยแน่นอน แต่ผลแค่ยังไม่แจ้งไปให้พ่อกับแม่รู้แค่นั้น) จนถึงปัจจุบันตอนนี้กำลังจะเปิดเทอมใหม่ ผมเครียดมาก บางทีก็คิดเรื่องอยากจะไปๆจากโลกนี้ซักที(ช่วงแรกตอนมาอยู่บ้าน เริ่มคิดบ้าง นานๆจะโผล่ในหัวที แต่พอมาหลังๆเริ่มบ่อยขึ้น จนตอนนี้คิดเกือบทุกวัน ภาพในหัวเริ่มจะชัดเจนมากขึ้น ว่าเราจะตายแบบไหน ยังไง แต่ยังไม่กล้าทำ) บางทีผมก็สงสัยว่าจุดหมายของผมมันคืออะไรกันแน่ ชัวิตของผมมันไร้จุดหมาย ใช้ชีวิตแบบเหม่อลอยไปวันๆ ปัญหาบางทีผมก็หาทางออกไม่ได้ ไม่รู้จะไปขอความช่วยเหลือใคร ทำไงดีครับผมไม่มีความสุขเลย
ปล. มหาลัยปัจจุบันที่ผมอยู่ พ่อกับแม่อยากให้ผมเรียนจบ เขาบอกว่าถอยไม่ได้แล้วนะลูก ผมก็อยากเรียนจบ แต่ตอนนี้มันไม่ได้แล้ว รู้สึกแย่มากๆ