ถ้าเป็นของจากช้อปจะถูกส่งกลับไปทำลายทิ้งค่ะ
เพื่อ ไม่ให้คนไปซื้อนอกช้อป และไม่ให้ของเสียราคา
ต้นทุนการผลิตต่อตัวมันถูกมากๆสำหรับแบรนด์พวกนี้ สมมติผลิตมา10ตัว ทำลายทิ้งไป 5 ตัว ขายอีก5ตัว ก็ยังได้กำไร
ทางโลกตะวันตก อเมริกา ยุโรป มีการพยายามรณรงค์ไม่ให้ซื้อเสื้อผ้าที่เป็น fast fashion
เพราะอุตสาหกรรมพวกนี้สร้างขยะเยอะจนไม่มีที่จะทิ้งแล้ว
แต่ในความเป็นจริงก็ทำได้ยาก เพราะเสื้อพวกนี้ราคาถูก(ในต่างประเทศ) คนเงินน้อยๆยังไงก็จำเป็นต้องซื้อ

แต่มันจะมีของอีกเกรดนึงคือ พวกของหลุด QC หรือผลิตเกินออร์เดอร์นะ
พวกนี้ไม่ใช่ของปลอมนะ แต่เป็นของที่ไม่สมบูรณ์ มีรอยเปื้อน เย็บเบี้ยว กระดุมไม่ครบ เสื้อมีรอยปากกา

คือต้องทำความเข้าใจว่า พวกแบรนด์ทั้งหลาย เค้าไม่มีโรงงานเป็นของตัวเอง เพราะต้นทุนมันสูง
เขาจะมาจ้างโรงงานประเทศโลกที่3ข้างนอกให้ผลิตให้แทน เพราะจะทำราคาได้ถูกกว่าผลิตในUSA หรือ EU
ประเทศไทยเราก็เป็นหนึ่งในนั้น รวมทั้งเวียดนาม เขมร บังคลาเทศ แล้วก็จีน
กลับบ้านไปลองไปพลิกๆดูเสื้อยี่ห้อพวกนี้มีแต่ในประเทศเหล่านี้ทั้งนั้น

ในทุกการผลิตมันจะมีสินค้าที่ไม่ได้มาตราฐานอยู่บ้างนะคะ
ซึ่งสินค้าพวกนี้จริงๆต้องทำลายทิ้ง
แต่โรงงานมักไม่อยากเพิ่มต้นทุนค่าทำลายสินค้า ในเมื่อมันยังเอาไปขายต่อได้
โรงงานก็จะเอาพวกสินค้าที่มันโดน rejected ทั้งหลาย เอามาขายต่อถูกๆให้พวกแม่ค้ารับไปขายอีกที
บางทีเดินตามตลาดนัดออฟฟิศจะเจอแบรนด์พวกนี้เอามาเลขายถูกๆ เป็นพวกของโล๊ะสต็อค ตัดQC มีมาบ่อยๆ
ตามงานแสดงสินค้าส่งออกตรงข้ามศาลรัชดาเมื่อก่อนก็มีเยอะ Calvin Klein, DKNY, Levi ตัวละ50 100 นึงก็เคยมีมาแล้ว
แต่เดี๋ยวนี้ยี่ห้อดีๆไม่ค่อยมีหลุดมาแล้วค่ะ เหลือแต่ยี่ห้อกลางๆ อย่างพวก oldnavy, F21, H&M หรือยี่ห้อที่ไม่ค่อยรู้จักในไทย

ถ้าเทียบกันนะจากที่ผ่านๆมือมา ยี่ห้อที่ราคากลางๆค่อนไปทางสูง ส่วนใหญ่จะผลิตในไทย
แต่ยี่ห้อที่ถูกๆเลย จะมาจากเขมรกับบังคลาเทศ แสดงว่าแรงงานไทยเป็นที่ยอมรับพอสมควร