เอ ใครพอจะมีทฤษฎีหรือแนวคิดที่เกี่ยวกับการขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์บ้างไหมครับ

คือ ผมสงสัยว่าถ้าผมไปไหว้พระ/อธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ต่างประเทศ
เวลาผมตั้งจิตระลึกต้องเป็นภาษาของที่นั่นหรือเปล่า (ขอลูก)

ผมสงสัยว่าข้อใดถูกต้อง ระหว่าง
1. เราสื่อสารด้วยใจ ภาษาอะไรก็ได้ด้วยใจตั้งมั่น หรือ
2. เราต้องสื่อสารภาษาเดียวกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้น ๆ

เพราะเท่าที่อ่านตาม "กฏแรงดึงดูด" แล้ว จะเน้นที่ "การตั้งมั่น" ตามข้อ 1 มากกว่า
แต่สังคมและวัฒนธรรมที่ผมเติบโตมานั้น จะเน้นที่พิธีการ ลำดับขั้นตอนที่ถูกต้องของพิธีกรรม
- ต้องมีภาษาบาลีเป็นสื่อในทางพุทธไทย
- ต้องมีภาษาบาลีสำเนียงจีนเมื่อไหว์เจ้าแม่กวนอิม
- ต้องใช้ภาษาอินเดียในการขอเทวรูป อวตารปางต่างๆ

อันไหนถูกต้องและได้ประสิทธิภาพกว่ากันครับ พอจะมีงานวิจัยรองรับมั้ยครับ