ณ ใจกลางทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่
ณ ที่ใดแห่งหนึ่งมีหมู่ไม้
ณ ที่นั่นมีดอกไม้งามมากมาย
ณ ที่นี่มีดอกหนึ่งไม่ผลิบาน

ในหมู่ดอกไม้หลากสีบานสะพรั่ง
ดอกหนึ่งยังหุบตูมอยู่กับฐาน
แม้นเวลาผ่านพ้นมาเนิ่นนาน
ดอกไม้ยังไม่ผลิบานในตัวตน

เจ้าตอบรับในความหมายใครรู้สึก
เจ้าสำนึกในบางสิ่งใครเล่าสน
เจ้าเพียงเห็นในวิถีใครบางคน
เจ้าสับสนในความเห็นที่อาจแปลก

โอ้เจ้าอาจเป็นดอกไม้ที่ซ่อนกลีบ
ที่เจ้าผลิบานไม่รีบเช่นดอกแรก
ที่เจ้าเก็บความสงสัยที่ผิดแผก
ที่เจ่าถูกแบ่งแยกจากดอกบาน

ที่เจ้าต่างหมายเจ้าผิดเช่นนั้นหรือ
ที่เจ้าเห็นมือต่อมือเด็ดดอกกร้าน
ที่เจ้าช้ำเพราะเห็นช้ำของเบ่งบาน
ที่พ้นผ่านขั้นและตอนใครต่อใคร

และแล้วเจ้าจึงผลิบานด้วยความหมาย
เจ้าสวยงามมากมายกว่าไหนไหน
แต่เจ้าต่างจากพี่เจ้าต่างออกไป
ความสวยงามที่สดใสช่างแยบคาย

มาจากเพราะเพียงบังเอิญให้เจ้าต่าง
หรือเพราะเจ้าเห็นความห่างในความหมาย
ทำให้เจ้าผลิความหมายที่มากมาย
จากความเจ้าเดียวดายเกินกว่าทน

จึงนิยามว่าเจ้าแอบซ่อนกลีบ
ในความรีบดอกอื่นอื่นเจ้าไม่สน
เจ้าจึงค่อยค่อยผลิกลีบในตัวตน
เบ่งบานจนเป็นเครื่องหมายแห่งปัญญา