เรากับแฟนคบกันมาปีกว่าๆ เขาเป็นพี่เรา1ปี เป็นแฟนคนแรกของเรา ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาดีกับเรามาก ดูแลเอาใจใส่ ตามใจเราทุกอย่าง ไม่เคยให้เราต้องลำบาก ไม่เคยใช้คำพูดไม่ดีหรือหยาบคาย ถึงทะเลาะกันหนักแค่ไหนเขาก็ไม่เคยแม้จะขึ้นเสียงหรือโมโหใส่เรา เขาดีจนเพื่อนหลายคนยังบอกว่าเราโชคดีที่เจอคนอย่างเขา เขาเป็นให้เราทุกอย่างทั้งแฟน พี่ เพื่อน ที่ปรึกษา เป็นเหมือนคนในครอบครัว ตอนที่เราลำบากที่สุดในชีวิต เขาก็ไม่เคยทิ้งเราไปไหน เขายอมลำบากให้เราสบาย หิวแค่ไหนก็ให้เรากินก่อน ยอมเปียกฝน ยอมตากแดดทนร้อนให้เราสบาย เราต้องการอะไรถ้าเขาทำให้ได้เขาก็พร้อมจะทำให้เราทุกอย่าง  เขาสัญญาว่าจะดูแลเราไปตลอดชีวิต อยากแต่งงานสร้างครอบครัวกับเรา 

แต่มันก็มีบางช่วงที่ห่างกัน บางช่วงที่ทะเลาะกันบ่อยๆ จนเกือบจะเลิกกันก็มี แต่ทุกครั้งเราก็ปรับความเข้าใจกันได้เหมือนเดิม เคยจับได้ว่าคุยกับแฟนเก่า เคยเห็นเขาคุยแชทกับผู้หญิง(ที่เขาบอกว่าเป็นเพื่อนสมัยมัธยม) ในเฟสบุ๊คเขาส่วนใหญ่จะมีผู้หญิงแอดมา แล้วบางทีเขาก็แอดไปเหมือนกัน ซึ่งตรงนี้เราพยายามเข้าใจว่าเป็นธรรมดาของผู้ชาย เรามั่นใจว่ายังไงเขาก็รักเรา การที่แอดเฟส กดไลค์ผู้หญิงก็คงตามประสาผู้ชายเท่านั้น

หลังๆมาเราผูกพันกันมากขึ้น เราคบกันเปิดเผยที่บ้านของทั้ง 2ฝ่ายก็รับรู้และไปมาหากันค่อนข้างบ่อย เขาเองก็ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนไปบ้าน เราเป็นคนแรกที่พาไปหาแม่ เป็นคนแรกที่คบกันนานขนาดนี้ ความรักเหมือนจะไปได้ดี ทุกอย่างมันแฮปปี้ไปหมด จนเราเชื่อใจเขาทุกอย่าง เชื่อว่าเขาดีกว่า และไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น ไม่เคยคิดว่าเขาจะนอนใจ พอเราเชื่อใจมากๆ เราก็ไม่ได้ใส่ใจเช็คโทรศัพท์ หรือก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเรา อีกอย่างคือเราเจอกันแทบทุกวันเราคิดว่าเขาคงไม่มีเวลาไปนอกใจเราหรอก

แต่เมื่อช่วงเดือนก่อน เราจับได้ว่าแอบคุยกับผู้หญิงคนอื่น ช่วงนั้นเราทะเลาะกันบ่อย แล้วมีคนอื่นเข้ามาเขาเลยคุย ก่อนหน้านี้เราไม่เคยเช็คโทรศัพท์เพราะไว้ใจ อยู่ๆวันนึงเอาโทรศัพท์เขามาเล่นแล้วไปเห็นแชทไลน์เขากับผู้หญิง ข้อความที่คุยกับคือรู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่เพื่อนหรือญาติ ไม่ใช่แค่แชท แต่ยังมีการโทรหากันหลายครั้ง ซึ่งข้อความสุดท้ายที่แฟนเราพิมพ์ไปคือ “วันนี้ไปหาไม่ได้หลอ” เราอ่านถึงตรงนั้นแฟนก็มาเอาโทรศัพท์ไปลบแชทก่อน ซึ่งเราเองก็จำเนื้อหาที่คุยกันไม่ได้ทั้งหมด เขายอมรับผิด และอธิบายเหตุผลต่างๆนานา แล้วเขาบอกว่าพึ่งคุยได้ไม่นาน ไม่เคยเจอกัน แต่ข้อความที่เขาพิมพ์ว่า “วันนี้ไปหาไม่ได้หลอ” มันตรงกันข้ามกับที่เขาบอก วันนั้นเราก็ร้องไห้โวยวาย จะเลิก แต่เขาก็ขอโอกาส เขายอมทำทุกอย่าง สุดท้ายเราก็ใจอ่อนยอมให้โอกาสเขา

ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นมา เขาทำดีกับเรามากขึ้น ตามใจเรา ยอมเราทุกอย่าง กลับไปเป็นเหมือนตอนที่คบกันใหม่ๆ แต่เรากลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม เราอยู่กับเขาด้วยความระแวง กลัวว่าเขาจะโกหก กลัวว่าเขาจะแอบซ่อนใครไว้ หลายๆอย่างมันไม่เหมือนเดิม เรายังรักเขา แต่เราไม่มีความสุขเหมือนเดิม 

เราสับสนไปหมด ใจนึงก็อยากพอแค่นี้ ใจนึงก็นึกถึงความดีของเขา คงไม่มีใครทำให้เราได้ขนาดนี้ เขาอยู่ในทุกช่วงเวลาของชีวิตเรา ทั้งสุขและทุกข์

เราควรพอ หรือควรเชื่อใจให้โอกาสเขาต่อไปคะ