สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เราขอเกริ่นเลยว่าเราเป็นคนพิการแต่กำเนิดที่ช่วยเหลือตัวเองได้เต็ม80%อีก20%คือเดินไม่ได้แค่นั้น
เรามีแพลนไปเรียนมหาลัย เราทราบดีเรื่องทุนของภาครัฐและดีใจที่มีทุนการศึกษาช่วยเหลือ เราเลยคิดว่าเราอยากไปเรียนมหาลัยด้วยตัว เราปรึกษาทางมหาลัยและอาจาร์ยกระทรวงศึกษาร่วมถึงกรมทรัพยากรมนุษย์แล้วและตั้งใจจะไปเรียนให้ได้
แต่ติดว่าการเข้าต้องมีนามเป็นนักศึกษาก่อนจึงจะรับทุนได้ซึ่งพ่อไม่อนุญาติให้เราเรียน และไม่มีทุนให้เราทำอะไรนอกจากอยู่บ้าน
เรารู้สึกเขาไม่แคร์ความรู้สึกเราเลย เขาเอาเงินรายได้ที่มีร่วมทั้งเบี้ยคนพิการของเราเองหรืออ้างว่าขอยืมเงินจากการทำงานเล็กน้อยของเราใช้จ่ายกับบอลออนไลน์,หวย,แชร์ จนไม่มีเงินเก็บ คือเราเตือนเขาบอกเขา เขาก็ทำหูทวนลมไม่สนใจสิ่ง บ้านเราอยู่กันสามคน มี พ่อ ย่า และ เรา ย่าเป็นเด็กเดินหวยค่ะ ไม่ได้เล่นแต่ค้าเลย สูญเสียเยอะมาก จนเราน้อยใจค่ะ
เขาเคยบอกให้เรียนสูงๆแต่เขาไม่เหลือเงินให้เลย แค่ค่ากินก็ลำบากแล้ว อิจฉาคนที่ได้เรียนและเพื่อนที่เขาเองก็ได้เรียนสิ่งชอบ เราน้อยใจมากค่ะ เรารู้สึกไม่ไหวแล้ว เราพยายามเก็บหยอดกระปุกเขาก็จะทุบเอาไปเล่นไพ่ โรงเรียนเลิก 4 โมงเขามารับเรา 6 โมงเย็น บางทีก็ส่งวินมารับแทน เราโดนเพื่อนมาเล่าเขาก็เพียง อ่อ ขนาดเราบอกว่าเราถูกเด็กผู้ชายลวนลามถอดกระโปรงนักเรียนพ่อเรายังไม่สนใจไปพูดหรือทำอะไรสักอย่างเลยค่ะ งานโรงเรียนก็ไม่เคยมา เราไปหาแม่ถ้าพ่อจับได้ก็จะตีด้วยก้านมะยม หรือไม่ก็ไม้บรรทัดเหล็ก ที่เราไม่ชอบเลยคือไม้เเขวนเสื้อ เพราะเราคิดถึงแม่ไปหาแม่ แม่ส่งขนมของเล่นมาให้เขาจะเอาไปเผาทิ้งค่ะ ครอบครัวพ่อไม่ชอบแม่เพราะแม่เป็นอีสาน เราอยากอยู่กับแม่แต่ศาลบอกว่าทำงานตอนกลางคืน(เปิดร้านคาราโอเกะ ในสายคนส่วนใหญ่คือซ่องแต่แม่แค่ขายอาหารมีเพลงและนักร้อง)แม่ตัวคนเดียวรายได้อาจจะไม่คงที่เลยพิจารณาให้อยู่กับพ่อ พ่อเราเป็นน่ารักนะคะถ้าตัดเรื่องนักพนัน แทงบอลทุกวันไม่มีวันหยุดตื่นมาก็ดูบอลก่อนสิ่งแรก ตัดเรื่องชอบขโมย พ่อชอบแอบขโมยเงินย่าแล้วบอกว่าไม่ได้เอาแต่เราแอบเห็นค่ะ พ่อไม่เคยถามความรู้สึกเราเลย เวลากลับจากโรงเรียนชอบถามว่ามีใครพูดถึงป๊าไหม (ใครจะพูดถึงอ่ะ?) ไม่เคยถามว่าเหนื่อยไหม เรียนได้ไหม ไม่เลย เราเคยขอย่าให้ส่งเราเรียน ย่าบอกไม่ใช่ลูกฉัน ลูกใครก็ให้พ่อมันส่ง ตอนนี้เราเหนื่อย เราอยากเรียนก็ไม่ได้เรียนอย่างใจหวัง เราไม่มีเงิน ไม่มีแม้แต่อิสระ เราทั้งอึดอัด และท้อ เราอิจฉาพวกคนที่กำลังเรียน อิจฉาแม้กระทั้งที่เด็กคนอื่นไปเที่ยว หรือได้กอดแม่ เราเหมือนคนที่ทำได้เพียงอยู่นิ่งๆให้ปัญหาวิ่งเข้าใส่ เราจะทำไงดีคะ เรารักพ่อนะ แต่เราพูดแล้วพ่อไม่เคยหยุด เราเหนื่อยเราไม่อยากเกิดมาเลย คนอื่นเจอเรื่องแย่เขายังเดินหบปัญหาได้เดินสู้กับมัน แต่เราหลบมันไม่ได้ สู้ก็ไม่ได้ เราทำยังไงดี
ครอบครัวติดการพนันจนไม่เงินเก็บ
เรามีแพลนไปเรียนมหาลัย เราทราบดีเรื่องทุนของภาครัฐและดีใจที่มีทุนการศึกษาช่วยเหลือ เราเลยคิดว่าเราอยากไปเรียนมหาลัยด้วยตัว เราปรึกษาทางมหาลัยและอาจาร์ยกระทรวงศึกษาร่วมถึงกรมทรัพยากรมนุษย์แล้วและตั้งใจจะไปเรียนให้ได้
แต่ติดว่าการเข้าต้องมีนามเป็นนักศึกษาก่อนจึงจะรับทุนได้ซึ่งพ่อไม่อนุญาติให้เราเรียน และไม่มีทุนให้เราทำอะไรนอกจากอยู่บ้าน
เรารู้สึกเขาไม่แคร์ความรู้สึกเราเลย เขาเอาเงินรายได้ที่มีร่วมทั้งเบี้ยคนพิการของเราเองหรืออ้างว่าขอยืมเงินจากการทำงานเล็กน้อยของเราใช้จ่ายกับบอลออนไลน์,หวย,แชร์ จนไม่มีเงินเก็บ คือเราเตือนเขาบอกเขา เขาก็ทำหูทวนลมไม่สนใจสิ่ง บ้านเราอยู่กันสามคน มี พ่อ ย่า และ เรา ย่าเป็นเด็กเดินหวยค่ะ ไม่ได้เล่นแต่ค้าเลย สูญเสียเยอะมาก จนเราน้อยใจค่ะ
เขาเคยบอกให้เรียนสูงๆแต่เขาไม่เหลือเงินให้เลย แค่ค่ากินก็ลำบากแล้ว อิจฉาคนที่ได้เรียนและเพื่อนที่เขาเองก็ได้เรียนสิ่งชอบ เราน้อยใจมากค่ะ เรารู้สึกไม่ไหวแล้ว เราพยายามเก็บหยอดกระปุกเขาก็จะทุบเอาไปเล่นไพ่ โรงเรียนเลิก 4 โมงเขามารับเรา 6 โมงเย็น บางทีก็ส่งวินมารับแทน เราโดนเพื่อนมาเล่าเขาก็เพียง อ่อ ขนาดเราบอกว่าเราถูกเด็กผู้ชายลวนลามถอดกระโปรงนักเรียนพ่อเรายังไม่สนใจไปพูดหรือทำอะไรสักอย่างเลยค่ะ งานโรงเรียนก็ไม่เคยมา เราไปหาแม่ถ้าพ่อจับได้ก็จะตีด้วยก้านมะยม หรือไม่ก็ไม้บรรทัดเหล็ก ที่เราไม่ชอบเลยคือไม้เเขวนเสื้อ เพราะเราคิดถึงแม่ไปหาแม่ แม่ส่งขนมของเล่นมาให้เขาจะเอาไปเผาทิ้งค่ะ ครอบครัวพ่อไม่ชอบแม่เพราะแม่เป็นอีสาน เราอยากอยู่กับแม่แต่ศาลบอกว่าทำงานตอนกลางคืน(เปิดร้านคาราโอเกะ ในสายคนส่วนใหญ่คือซ่องแต่แม่แค่ขายอาหารมีเพลงและนักร้อง)แม่ตัวคนเดียวรายได้อาจจะไม่คงที่เลยพิจารณาให้อยู่กับพ่อ พ่อเราเป็นน่ารักนะคะถ้าตัดเรื่องนักพนัน แทงบอลทุกวันไม่มีวันหยุดตื่นมาก็ดูบอลก่อนสิ่งแรก ตัดเรื่องชอบขโมย พ่อชอบแอบขโมยเงินย่าแล้วบอกว่าไม่ได้เอาแต่เราแอบเห็นค่ะ พ่อไม่เคยถามความรู้สึกเราเลย เวลากลับจากโรงเรียนชอบถามว่ามีใครพูดถึงป๊าไหม (ใครจะพูดถึงอ่ะ?) ไม่เคยถามว่าเหนื่อยไหม เรียนได้ไหม ไม่เลย เราเคยขอย่าให้ส่งเราเรียน ย่าบอกไม่ใช่ลูกฉัน ลูกใครก็ให้พ่อมันส่ง ตอนนี้เราเหนื่อย เราอยากเรียนก็ไม่ได้เรียนอย่างใจหวัง เราไม่มีเงิน ไม่มีแม้แต่อิสระ เราทั้งอึดอัด และท้อ เราอิจฉาพวกคนที่กำลังเรียน อิจฉาแม้กระทั้งที่เด็กคนอื่นไปเที่ยว หรือได้กอดแม่ เราเหมือนคนที่ทำได้เพียงอยู่นิ่งๆให้ปัญหาวิ่งเข้าใส่ เราจะทำไงดีคะ เรารักพ่อนะ แต่เราพูดแล้วพ่อไม่เคยหยุด เราเหนื่อยเราไม่อยากเกิดมาเลย คนอื่นเจอเรื่องแย่เขายังเดินหบปัญหาได้เดินสู้กับมัน แต่เราหลบมันไม่ได้ สู้ก็ไม่ได้ เราทำยังไงดี