ขอเล่าก่อนนะคะ  เรากับแฟนไม่ค่อยได้เจอกันค่ะ คุยกันทางโทรศัพท์  จะเจอกันช่วงปิดเทอม  เราก็เป็นคนติดแฟนด้วย (ไม่รู้จักโตสินะ เห้อออออ)
เรื่องก็คือ เราเป็นคนไม่ชอบคนกินเหล้าอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ไปบังคับไม่ให้แฟนกินเลยนะ ถ้าเป็นงานจริงๆกินได้ค่ะ ขออย่างเดียวอย่าเมาจนไม่มีสติ
แต่พอแบบมีเพื่อนชวนงี้ (อันนี้บ่อย) ไปกับรุ่นพี่บ้างงี้ เวลาเขาไปคือเราต้อง นอยๆงอลๆจนขั้นโกรธก็มี นอนร้องไห้น้อยใจก็มี เป็นแบบนี้ทุกครั้ง 
แต่เขาก็ไปก็ไม่ได้หายเลยนะ ก็บอกตลอดรายงานตลอด เรากลับเป็นฝ่ายเกรงใจเพื่อนๆพี่ๆเขาด้วยซ้ำเลยบอกให้กินไปเลย กลับก็แชทมาบอกนะ
แต่ยังนอยยังโกรธอะ แต่ก็เกรงใจเพื่อนๆพี่ๆเขาด้วยกลัวแฟนจะดูไม่ดีไง บางครั้งเพื่อนชวนกินที่หอพักเขาบ้าง  ไปร้านเหล้าบ้าง ไปผับบ้าง
กลับมาตีสองตีสาม (ก่อนคบกัน เราขอเขาไว้เลยว่าถ้ากินเที่ยงคืนต้องถึงบ้าน) ก็โกรธนอยงอลทุกครั้ง จนเวลาคุยกันไม่ค่อยจะมี โคตรน้อยใจมากๆ
บางครั้งถ้าเขาฝึกงานด้วยตอนเย็นไปดื่มอีก คือวันนั้นทั้งวันได้คุยรวมๆไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ  จนจะเลิกกับเขามาหลายทีแล้ว แต่เขาก็ง้อตลอด
เขาบอกไม่ได้ทำผิดอะไรเลยนะ ไม่ได้นอกใจด้วย แค่อยู่กับเพื่อน กินเหล้าปกติ ไม่ได้หายไปไหนด้วย เออว่ะมันก็ใช่จริงๆ เขาก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วด้วย
ไม่ใช่เราไม่รู้นะว่าเขากินอยู่แล้ว หนักด้วย แต่เราก็อยากเปลี่ยนตัวเองให้เป็นผู้ใหญ่ขึ้น มีความคิดแบบคนโตๆเปิดใจยอมรับอะไรบ้าง เลยคิดว่าเราคบกับคนนี้ได้ แต่ความจริงคือทำไมยอมรับข้อนี้ไม่ได้ซักที เปิดใจแล้ว พยายามทำความเข้าใจเขาให้เยอะๆแล้ว ลองคุยกันเรื่องนี้ก็หลายครั้ง
 เขาเองก็รู้ว่าเราเป็นคนแบบไหน ไม่กิน ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่ชอบคนกินเที่ยวด้วย เป็นคนเรียบร้อยคนหนึ่งเลยอะ (เขาชอบเราตรงนี้ด้วยแหละ)
แต่เราก็กินได้นะแต่ไม่ชอบ เขาคงไม่คิดว่าคบเราไปจะมีปัญหาแบบนี้ขึ้นด้วยแหละเลยคบกัน เหนื่อยใจแทนเขาเลยนะเอาจริง เราก็ไม่โอเคนะที่เป็นแบบนี้
ใครมีความคิดเห็นอะไรกับเรื่องของเราบ้าง