หลังจากหยุดไปอาทิตย์นึงในที่สุดก็มาแล้ว ปล.เนื้อเรื่องตอนนี้จะนำเสนอความคิดของคางูยะซะส่วนใหญ่ เป็นตอนที่ได้เห็นความรู้สึกของคางูยะในสมัยก่อนที่จะกลายมาเป็นแบบที่เราๆได้เห็นกันในตอนที่ 1 ว่าเจ้าตัวมีมุมมองยังไงกับชิโรกาเนะและชิกะ รวมไปถึงความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ตอนจูบกันครั้งแรกด้วย

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ย้อนกลับไปตอนงานวัฒนธรรม
ถึงแม้สิ่งที่ชิโรกาเนะทำให้คางูยะนั้นจะโรแมนติกมากแต่มันก็ทำให้ตัวเธอรู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆเช่นกันที่ชิโรกาเนะไม่ยอมแสดงอีกด้านที่เป็นตัวตนที่แท้จริงออกมาให้เธอเห็นแต่มันก็ไม่ต่างกับตัวเธอเช่นกัน จูบในครั้งนั้นจึงแฝงด้วยความรู้สึกมากมายที่ทับซ้อนกันอยู่ในความรู้สึกของเธอ

 
   ในที่สุดประธานก็เป็นฝ่ายจูบคางูยะก่อนเสียทีและก็เป็นจูบที่ ไม่ใช่ French kiss เจ้าหญิงน้ำแข็งรอคอยมาตลอดด้วย

คางูยะ: ในที่สุดประธานก็จับมือฉันสักทีนะ
ชิโรกาเนะ: ก็เฉพาะตอนที่เธอหนาวละนะ 
ชิโรกาเนะถามคางูยะว่าการที่คนเราพยายามอย่างหนักตลอดเวลานี่มันไม่ดีเหรอแต่คางูยะก็บอกว่าเธอแค่เป็นห่วงไม่อยากให้ชิโรกาเนะฝืนตัวเองมากเกินไป ซึ่งชิโรกาเนะก็บอกว่าที่ผ่านมาถ้าตัวเขาไม่พยายามอย่างหนักการที่เราได้อยู่ด้วยกันแบบวันนี้คงไม่มีทางไม่มีทางเกิดขึ้นแน่

ซึ่งคางูยะก็ยอมรับว่านั่นก็มีส่วนถูกแต่ตัวเธอเองก็ไม่ต่างกันเพราะที่สมัยก่อนตัวเธอเองก็ทำนิสัยไม่ดีกับกับประธานไว้เยอะ ถ้ายังแบบนั้นต่อไปวันนึงประธานคงจะเลิกตกหลุมนักเธออย่างแน่นอน เธอถึงเลือกที่จะเปลี่ยนแปลงตนเอง

คางูยะ: เราสองคนต่างก็พยายามผลักดันตัวเองทีละนิดเพื่อที่จะกลายเป็นฝ่ายที่ถูกรัก จนเราสามารถมาอยู่ในจุดที่สามารถเอื้อมมือถึงกันและกันได้ในที่สุด
ชิโรกาเนะ:ถ้างั้นการพยายามให้ถึงที่สุดมันก็จำเป็นสินะ
คางูยะ:ก็คงอย่างนั้นละ

คางูยะรู้ดีว่าถึงจะพูดไปชิโรกาเนะก็ยังจะดื้อดึงพยายามอย่างหนักอยู่ดี เธอเลยบอกว่าจากนี้ไปถ้าประธานรู้สึกท้อแท้หรือสิ้นหวังก็ขอให้มาหาเธอ เมื่อไหร่ก็ตามที่ประธานรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะล้มลงก็ขอให้รู้ไว้ว่ายังมีเธอเคียงข้างอยู่เสมอ

"มือของเราคนใดคนหนึ่งอาจจะหนาวเย็นแต่ถ้าอยู่ด้วยกันมันก็จะเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นแทน นี่ไม่ใช่เหรอที่เขาเรียกกันว่าการเป็นคนรักกัน"

ชิโรกาเนะ: เธอรับได้จริงๆเหรอไม่ว่าตัวฉันที่แท้จริงจะดูแย่แค่ไหน
คางูยะ: ได้สิ
คางูยะตอบแบบหนักแน่นจนประธานถึงกับอึ้งไม่คิดว่าคางูยะจะเป็นคนโรแม้นซ์ได้ขนาดนี้
ขณะที่บรรยากาศกำลังไปได้สวย แต่ชิกะก็โทรมาตามตัวคางูยะเสียก่อนเพราะเห็นว่าหายไปนาน จนทั้งคู่ถึงกับเซ็ง

----มีเหรอที่จะยอมให้สมหวังง่ายๆ หลังจากที่หวานกันมาเยอะแล้ว เลยต้องเบรคอารมณ์สักหน่อยเดี๋ยวคนอ่านจะลืมไปว่าเรื่องนี้คือ rom-com----

ระหว่างกลับด้วยกันคางูยะก็ยอมรับว่าเป็นของขวัญคาดไม่ถึง แม้แต่ผ้าที่ใช้บุข้างในกล่องยังเป็นของคุณภาพดีขนาดนี้ เมื่อเห็นผ้าข้างในก็ทำให้เจ้าตัวนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตเมื่อครั้งสมัยที่ตัวเองยังเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็ง

         ฉันแค่ต้องการความรักแบบคนทั่วไป อยากเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้เมื่อไหร่ก็ได้ที่ตัวเองต้องการ


ฉันเคยคิดว่าคนที่ทำดีกับคนอื่นนั้นเป็นสิ่งที่วิเศษมาก แต่ตัวฉันกลับไม่เคยคิดอยากที่เป็นจะแบบนั้น ไม่สิบางทีฉันอาจจะเคยคิดที่จะเป็นแต่กลับทิ้งความปราถนานั้นไปเองเมื่อนานมาแล้วตะหาก 
                               แต่ถึงอย่างนั้นฉันเองก็ยังอยากจะเป็นผู้หญิงที่น่ารักและสามารถรักในตัวเองได้ในสักวันนึง

คางูยะเอาผ้าสีขาวที่บุในกล่องของขวัญมามัดผมแทนริบบิ้นอันเดิม ทำให้ตัวเธอนึกย้อนไปถึงตอนที่ทำผมทรงนี้เป็นครั้งแรกเพราะอยากที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองและทำให้ดูน่ารักขึ้น  เพียงแต่ครั้งนี้ผ้าผูกผมผืนนี้หมายถึงสิ่งสำคัญที่ได้รับจากคนที่เธอรัก
คางูยะ: แบบนี้ประธานคิดว่าเป็นยังไงบ้าง
ชิโรกาเนะ: น่ารักมากเลยละ

คำชมนั้นทำให้คางูยะถึงกับเขิน ภายในตัวของเธอ iceguya ก็เถียงกับ bakaguya ว่าประธานชมฉันต่างหากไม่ใช่เธอ
ในที่สุดแววตาคางูยะก็กลับมาเป็นแบบเก่า หน้ากากของเจ้าหญิงน้ำแข็งกลับเข้าสู่จิตใต้สำนึกพร้อมกับบางอย่างที่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปจากเดิม
                                                      พวกหล่อนนะคนเดียวกันนะสามัคคีกันหน่อยสิ

 ก่อนจะแยกย้ายกันกลับคางูยะก็บอกว่าช่วงวันหยุดยาวที่กำลังจะมาถึงนั้นอยากจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับประธาน
  "วันหยุดที่กำลังจะมาถึงนี้เราไปเดทกันเถอะ มีบางอย่างที่ฉันอยากจะบอกกับประธาน"

จบภาค First kiss never end
arc ต่อไปภาค New game 

ความเห็นส่วนหลังอ่านจบ
ในที่สุดก็จบบทของเจ้าหญิงน้ำแข็ง ส่วนตัวคิดว่าเป็นพาร์ทที่ทำออกมาได้ดีมากๆเลยตอนที่จบช่วงงานเทศกาลวัฒนธรรมแอบคิดเหมือนกันว่าหลังจากนี้เนื้อเรื่องมันจะวนในอ่างหรือเปล่าเพราะต่างคนก็เผยความรู้สึกกันมามากแล้ว กลับกลายเป็นว่าผู้เขียนเลือกที่จะเอาด้านลบของคางูยะมานำเสนอแถมมาได้อย่างถูกที่ถูกเวลาด้วย เหมือนจะตบหน้าพระเอกรวมไปถึงคนอ่านด้วยซ้ำว่าถ้าฉันเป็นแบบนี้ยังจะรับได้หรือเปล่า นั่นทำให้บทนี้ช่วงแรกๆทำให้หลายคนอึดอัดพอสมควร แต่ส่วนตัวแล้วคิดว่าเป็นช่วงที่โรแมนติกมากนะ คางูยะในเวอร์ชั่นเจ้าหญิงน้ำแข็งอาจจะดูนิสัยเสียไปบ้างแต่เจ้าตัวก็เป็นคนที่ชัดเจนตรงไปตรงมากับความรู้สึกของตัวเองแถมยังขี้อ้อนด้วยทำให้ความแตกต่างกันชัดเจนมากกับตัวเธอในสมัยที่ยังไม่ได้ตกหลุมรักชิโรกาเนะ 

สิ่งที่จะไม่พูดถึงเลยไม่ได้ก็คือเรื่องพัฒนาการของตัวละครนี่ละ เคยรู้สึกมาตลอดว่าตั้งแต่จบภาคดอกไม้ไฟรู้สึกว่าพัฒนาการตัวละครไปเร็วมากแล้วทั้งด้านความรู้สึกและความซื่อตรงกับตัวเองแต่ไม่คิดว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ ชิโรกาเนะตอกย้ำตัวเองเสมอว่าถ้าไม่พยายามให้มากตัวเองไม่มีวันจะคู่ควรกับคางูยะซึ่งสาเหตุมาจากฐานะที่ต่างกันมากนั่นเองแแต่ลึกๆเจ้าตัวก็มีปมที่โดนแม่ทิ้งมาก่อนเลยยิ่งทำให้เจ้าตัวไม่กล้าเผยด้านที่ไม่เอาไหนออกมา ในขณะที่คางูยะรับรู้ถึงด้านที่ไม่ดีของตัวเองและคิดว่าตัวเองไม่น่าจะเหมาะกับชิโรกาเนะ กลับเลือกที่จะเผยตัวตนที่แท้จริงในทีสุดเพราะอยากจะเข้าใจในกันและกันมากขึ้น การทำแบบนี้เหมือนจะเสี่ยงในด้านความรู้สึกของคนที่ยังไม่แม้แต่จะเป็นแฟนกันด้วยซ้ำแต่ผลที่ได้นั้นกลับออกมาดีมากๆเพราะนอกจากตัวเธอจะไม่มีอะไรติดค้างในใจอีกแล้วยังสามารถทำให้ชิโรกาเนะเริ่มที่จะเผยด้านที่อ่อนแอออกมาอีกด้วย ซึ่งจุดนี้จะทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่หลังจากนี้แข็งแรงมากๆแถมไม่รู้สึกตะขิดตะขวงสำหรับคนอ่านด้วยว่าทำไมสองคนนี้รักกันมากขนาดนี้

เคยเห็นคนในบอร์ดนอกกล่าวไว้ว่า ความโรแมนติกของเรื่องนี้อยู่ตรงที่ต่างฝ่ายต่างพยายามที่จะกลายเป็นตัวเองในเวอร์ชั่นที่สมบูรณ์แบบที่สุดเพื่อที่จะเอาชนะใจอีกฝ่าย โดยที่ต่างคนหารู้ไม่เลยว่าอีกฝ่ายนั้นตกหลุมรักด้านที่ไม่สมบูรณ์แบบของตนเองมาตั้งแต่แรก พออ่านมาถึงตอนนี้รู้สึกว่ามันตรงมากๆ ชิโรกาเนะค่อยๆตกหลุมรักความอ่อนโยนของคางูยะที่พยายามไม่คบกับใครเพราะไม่อยากทำร้ายความรู้สึกคนอื่นในขณะที่คางูยะนั้นรังเกียจด้านนี้ของตัวเองมาก ส่วนคางูยะเองก็หลงรักชิโรกาเนะในความใจดีของเขาและยิ่งรู้สึกมากขึ้นเมื่อรู้ว่าชิโรกาเนะพยายามอย่างหนักแค่ไหนกว่าจะกลายมาเป็นในแบบปัจจุบัน

ตอนนี้กำลังรอบทต่อไปอย่างใจจดใจจ่อว่าเรื่องของใครจะเป็นรายต่อไป ภาคย้อนอดีต รักสามเศร้าของอิชิกามิ ความระทมของมากิ รวมถึงพ่อของคางูยะ พอย้อนกลับไปอ่านตอนแรกยังแอบสงสัยตะหงิดๆว่านี่อ่านเรื่องเดียวกันอยู่หรือเปล่าเนี่ย จากการ์ตูนแก๊กจบในตอนไม่คิดเลยว่าจะมาไกลขนาดนี้ ปรบมือให้คนเขียนเลยที่สามารถวางคาแรคเตอร์ของตัวละครได้น่าสนใจมาแต่แรกโดยเลือกที่จะค่อยๆเผยออกมาทีละนิดให้คนอ่านได้รับรู้แบบไม่รู้สึกขัดๆ เป็นเสน่ห์ของเรื่องนี้จริงๆเลยนะที่ทำให้ฉากธรรมดาอย่างการจับมือหรือการพูดคุยแค่ไม่กี่คำแต่ส่งอิมแพคได้มหาศาล Aka good jobbbbbbbbb