เมื่อช่วงเดือนพฤษภาที่ผ่านมา ผมขับรถไปงานแต่งเพื่อนจากกรุงเทพฯสู่จังหวัดยโสธร เป็นการขับรถทางไกลครั้งแรก ความคิดของผมตอนนั้นแค่อยากพิสูจน์ตัวเองว่า ผมจะขับรถไปยโสธร ระยะทาง 500 กิโลเมตร ระยะเวลาเกือบ 8 ชั่วโมงโดยไม่เปลี่ยนมือได้มั้ยแค่นั้น
แต่ในเวลาที่ขับรถนั้น ภาคอีสานได้เปิดมุมมองความคิดและประสบการณ์ผมมาก ผมก็เลยอยากแลกเปลี่ยนความคิดและประสบการณ์นี้ดังนี้
จากกรุงเทพฯบนถนนมิตรภาพสู่ที่ราบสูงโคราช ความตื่นตาตื่นใจของสิ่งแวดล้อมสองข้างมันทำให้ผมตื่นเต้นสนุก ถนนกว้างรถเยอะคนคึกคัก ที่พักระหว่างทางก็เยอะ บรรยากาศแบบนี้ค่อยๆจางไปหลังจากเข้าชายแดนโคราชขอนแก่น แต่ถนนมิตรภาพที่ขอนแก่นก็ยังคึกคักเป็นช่วงๆ และก็หายไปเมื่อผมเลี้ยวเข้าถนนแจ้งสนิทเข้ามหาสารคามเข้าร้อยเอ็ด สองข้างทางของถนนเส้นนี้มีแต่ทุ่งนา ไม่มีจุดแวะพักรถ ร้านอาหารก็ไม่ค่อยมี รถราก็บางเบา ต้องผ่านถึงตัวอำเภอเมืองนั้นแหละถึงจะสัมผัสความสะดวกสะบาย สิ่งอำนวยความสะดวกบ้าง
เมื่อมาถึงบ้านงานแต่งที่เข้าไปในป่าในเขา ไม่มีเซเว่น โลตัส บิ๊กซี ไม่มีปั้ม ไม่มีธนาคาร แม้แต่ตู้เอทีเอ็มก็ต้องเข้าไปในตัวเมือง อาหารการกินหายาก บ้านไม้ชั้นเดียวเรียงรายเรียบง่าย ในขณะที่ผู้คนที่นี่น่ารัก สนุกสนาน อัธยาศัยดี กันเอง และง่ายๆ อาชีพหลักก็เกษตรกรรมและรับจ้าง ร้านค้า ร้านพาณิชย์แทบไม่มี หรือมีก็ไม่ค่อยมีอะไร
ทั้งหมดนี้สำหรับผม ที่อยู่ปริมณฑลจนชิน ผมว่าผมอยู่ไม่ได้ ถ้าอยู่ได้ก็คงต้องปรับตัวอย่างหนัก ในขณะที่อยู่ที่บ้านเพื่อนที่ยโสธรผมก็คิดตลอดว่า ทำไมบ้านนี้ จังหวัดนี้ และภาคนี้ถึงลำบาก ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรจนน่าเหลือเชื่อ ไม่มีจนผมคิดว่าถ้าผมเกิดที่นี่ผมจะจินตนาการถึงความเจริญ ถึงชีวิตที่ดีกว่าได้อย่างไร แค่จะเดินทางไปหาความเจริญในเมืองก็ยากแล้ว ยากจนคิดว่าการอยู่บ้านคงสบายกว่า เหนือกว่าอื่นใด ผมไม่คิดว่าภาคอีสานจะไม่เจริญกว่าที่ผมจินตนาการ
ผมเห็นว่าภาคอีสานไม่เจริญกว่าที่ผมจินตนาการน่าจะเป็นเพราะ 1.ภาคนี้เป็นภาคใหญ่พื้นที่เยอะ ศูนย์กลางความเจริญ ศูนย์กลางเมืองอยู่ห่างไกลกันมาก มันไม่เชื่อมต่อมันขาดตอน และกระจุกตัวมาก 2.ความหนาแน่นของประชากรน้อย แม้คนอีสานจะมากแต่เมื่อเทียบกับพื้นที่ความหนาแน่นน่าจะน้อย 3.ภาคอีสานไม่ค่อยมีแหล่งท่องเที่ยวน่าสนใจ ไม่มีอะไรน่าดึงดูด 4.ความเจริญจากส่วนกลางมาถึงแค่โคราชและขอนแก่น
ผมวิเคราห์ได้แบบนี้เลยอยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นครับ
เมื่อผมขับรถตามหาความเจริญที่ภาคอีสาน
แต่ในเวลาที่ขับรถนั้น ภาคอีสานได้เปิดมุมมองความคิดและประสบการณ์ผมมาก ผมก็เลยอยากแลกเปลี่ยนความคิดและประสบการณ์นี้ดังนี้
จากกรุงเทพฯบนถนนมิตรภาพสู่ที่ราบสูงโคราช ความตื่นตาตื่นใจของสิ่งแวดล้อมสองข้างมันทำให้ผมตื่นเต้นสนุก ถนนกว้างรถเยอะคนคึกคัก ที่พักระหว่างทางก็เยอะ บรรยากาศแบบนี้ค่อยๆจางไปหลังจากเข้าชายแดนโคราชขอนแก่น แต่ถนนมิตรภาพที่ขอนแก่นก็ยังคึกคักเป็นช่วงๆ และก็หายไปเมื่อผมเลี้ยวเข้าถนนแจ้งสนิทเข้ามหาสารคามเข้าร้อยเอ็ด สองข้างทางของถนนเส้นนี้มีแต่ทุ่งนา ไม่มีจุดแวะพักรถ ร้านอาหารก็ไม่ค่อยมี รถราก็บางเบา ต้องผ่านถึงตัวอำเภอเมืองนั้นแหละถึงจะสัมผัสความสะดวกสะบาย สิ่งอำนวยความสะดวกบ้าง
เมื่อมาถึงบ้านงานแต่งที่เข้าไปในป่าในเขา ไม่มีเซเว่น โลตัส บิ๊กซี ไม่มีปั้ม ไม่มีธนาคาร แม้แต่ตู้เอทีเอ็มก็ต้องเข้าไปในตัวเมือง อาหารการกินหายาก บ้านไม้ชั้นเดียวเรียงรายเรียบง่าย ในขณะที่ผู้คนที่นี่น่ารัก สนุกสนาน อัธยาศัยดี กันเอง และง่ายๆ อาชีพหลักก็เกษตรกรรมและรับจ้าง ร้านค้า ร้านพาณิชย์แทบไม่มี หรือมีก็ไม่ค่อยมีอะไร
ทั้งหมดนี้สำหรับผม ที่อยู่ปริมณฑลจนชิน ผมว่าผมอยู่ไม่ได้ ถ้าอยู่ได้ก็คงต้องปรับตัวอย่างหนัก ในขณะที่อยู่ที่บ้านเพื่อนที่ยโสธรผมก็คิดตลอดว่า ทำไมบ้านนี้ จังหวัดนี้ และภาคนี้ถึงลำบาก ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรจนน่าเหลือเชื่อ ไม่มีจนผมคิดว่าถ้าผมเกิดที่นี่ผมจะจินตนาการถึงความเจริญ ถึงชีวิตที่ดีกว่าได้อย่างไร แค่จะเดินทางไปหาความเจริญในเมืองก็ยากแล้ว ยากจนคิดว่าการอยู่บ้านคงสบายกว่า เหนือกว่าอื่นใด ผมไม่คิดว่าภาคอีสานจะไม่เจริญกว่าที่ผมจินตนาการ
ผมเห็นว่าภาคอีสานไม่เจริญกว่าที่ผมจินตนาการน่าจะเป็นเพราะ 1.ภาคนี้เป็นภาคใหญ่พื้นที่เยอะ ศูนย์กลางความเจริญ ศูนย์กลางเมืองอยู่ห่างไกลกันมาก มันไม่เชื่อมต่อมันขาดตอน และกระจุกตัวมาก 2.ความหนาแน่นของประชากรน้อย แม้คนอีสานจะมากแต่เมื่อเทียบกับพื้นที่ความหนาแน่นน่าจะน้อย 3.ภาคอีสานไม่ค่อยมีแหล่งท่องเที่ยวน่าสนใจ ไม่มีอะไรน่าดึงดูด 4.ความเจริญจากส่วนกลางมาถึงแค่โคราชและขอนแก่น
ผมวิเคราห์ได้แบบนี้เลยอยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นครับ