เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ3เดือนที่แล้ว แต่บอกก่อนว่าเรามีแฟนแล้วคบกันมา3ปี เราทำงานที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง วันๆแทบจะไม่ได้คุยกับแฟนแต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา3ปีเราไม่เคยนอกใจแม้แต่เพื่อนผู้ชายก็แทบจะไม่มีเพราะแฟนขี้หึงมากแต่เราก็โอเคกับที่เขาเป็นแบบนี้ พอทำงานเราก็เจอกับผู้ชายคนนึงซึ่งตำแหน่งสูงกว่าเรามาก ขี้เล่น เฟรนลี่ ตลก นี่ก็ไม่รู้ว่าเผลอใจไปตอนไหน แต่ความสัมพันธ์เรากับแฟนมันเริ่มสั่นคลอนเรื่อยๆบวกกับที่ไม่ได้เจอกัน เหนื่อย ไม่ได้คุยกัน อะไรๆก็ดูจะจบลงตรงนั้น จนวันนึงเราตัดสินใจบอกแฟนว่าเราชอบพี่ที่ทำงาน เขารับไม่ได้ซึ่งมันก็ไม่แปลกที่จะเสียใจมาก ที่แฟนไปมีใจให้คนอื่นแต่บอกก่อนว่าไม่เคยแอบคุยกันกับพี่คนนั้น แม้แต่เรื่องงานก็แทบจะไม่มี เราขอเดินออกมาไม่อยากทำให้เขาเสียใจอีก อยากให้จบตรงนั้นเราไม่โทษใคร เรื่องทั้งหมดเราเป็นคนก่อมันขึ้นมาถ้าเลิกกันแล้วมาเสียใจทีหลังก็เพราะเราเอง ตอนนั้นพ่อแม่เราสองคนรู้ เราโดนด่า เสียใจที่ทำให้ลูกชายท่านเสียใจถ้ากลับไปคงมองหน้าไม่ติด และมันก็เป็นแบบนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาเคยโกหกนอกใจเรา กลัวที่สุดคือพ่อแม่เรารู้ว่าเขาทำอะไรกับเราบ้าง กลัวจะโดนห้ามให้คบกันต่อ ยอมโกหกพ่อแม่ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเรา สุดๆ ทั้งในสายตาพ่อแม่เราและเขา เราไม่กล้าคุยไม่กล้าพูดเหมือนแต่ก่อน เก็บตัวเงียบเวลาไปบ้านเขา บอกเลยว่าตั้งแต่มีเรื่องมาเราไม่เคยแฮปปี้ที่จะไปเจอคนที่บ้านเขา แม้แต่ที่บ้านตัวเองก็ไม่อยากจะออกไปคุยกับใคร มันกลัวไปหมด เรารู้ว่าผิดมากมาก พยายามจะให้อภัยตัวเองแต่มันรู้สึกดีแค่แปปเดียว จากที่เป็นคนมองโลกในแง่ดีมาตลอด กลายเป็นคนเก็บเงียบ คิดมาก อยากฆ่าตัวตาย จะไปก็ไปไม่ได้เพราะเราสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเขาไปไหนอีก แต่ยิ่งอยู่เรายิ่งรังเกียจตัวเองกับสิ่งที่ทำลงไปมันเกินกว่าจะให้อภัย มันเป็นแบบนี้มา3เดือนแล้ว กลัวว่าต่อไปเราจะยิ่งเป็นมากกว่านี้ กระทู้แรกของเราถ้าผิดพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยนะคะ แค่อยากจะหาที่ระบายไม่ให้มันฟุ้งซ่าน