สวัสดีค่ะ จขกท.เป็นนศ.ม.รัฐบาลแห่งหนึ่ง จบร.ร.ม.ปลายในกทม.ด้วยเกรดเฉลี่ยที่ดีมากในระดับหนึ่ง ชีวิตการเรียนปี 1 ก็ค่อนข้างโอเค ไม่มี A แต่ภาพรวมยังถือว่าโอเค จนกระทั่งขึ้นปีที่สอง เทอมสอง ทุกอย่างการเรียนเริ่มหนักขึ้นประกอบกับความกดดันจากคุณน้าที่บ้าน ทุกครั้งที่เราให้ผลการเรียนเขาดูเขาก็มักจะพูดกับเราเสมอว่า "ให้มี A บ้าง" ทุกครั้งที่เราให้เขาดูเขาก็มักจะใช้คำพูดนี้กับเราเสมอ (ตอนม.ปลายเราเคยเกรดตกจาก 3.71 ลงมา 3.62 เขาก็ว่าเราว่าเรียนยังไงให้เกรดตก...) จนทุกอย่างเริ่มกดดันมากขึ้น

จากที่เมื่อก่อนเราเคยเป็นเด็กเรียนดี ทุกวันนี้ให้แตะ 2.5 ยังยากเลยค่ะ....กลายเป็นว่าเราเริ่มที่จะไม่พูดไม่อธิบายอะไรกับใครยกเว้นคุณแม่ เราเริ่มไม่มีกะจิตกะใจที่จะเรียน เหมือนเรียนไปเพื่อให้ผ่านพ้นไปแต่ละวัน ให้มันจบๆไป หรือก็คือ หมด Passion ในการเรียนโดยสมบูรณ์ค่ะ เรารู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ ว่าทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ ทำไมถึงกลายเป็นเด็กเรียนแย่เหมือนตอนม.ต้นแบบนี้ ทุกวันนี้เราก็พยายามเรียนแต่ความพยายามมันก็ยังคงไม่มากพอ...เราเริ่มไม่สุงสิงกับใคร ยิ้มน้อยลง เริ่มไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์ในสังคมกับเพื่อนๆ (จนเพื่อนรอบข้างก็ทักค่ะว่าจขกท.เปลี่ยนไปตั้งแต่ขึ้นปี2) เมื่อก่อนสมัยม.ปลายเราเป็นคนร่าเริง เฮฮามากๆ ถ้าเปรียบเทียบกับตัวเองตอนนี้ เหมือนหน้ามือเป็นหลังมือเลยค่ะ ทุกวันนี้คิดอยากลาออกตลอด แต่ก็ได้แค่คิดค่ะ เราทำไม่ได้เพราะยังมีแม่ที่เรายังอยากจะดูแลเขาให้เขาอยู่สบาย  แต่เกรดแบบนี้ เราก็คิดนะคะว่าไปสมัครงานที่ไหนเขาจะรับ...เกรดยังไม่ถึง 2.5 เลยค่ะ ตอนเรียนจบก็คิดว่าไม่น่าจะถึงด้วย...ทุกวันนี้ก็จะพยายามเอาเท่าที่ตัวเองไหว กระเตื้องตัวเองให้จบไม่เกิน 4 ปี ให้ได้มากที่สุดค่ะ

ส่วนตัวเราอยากสมัครทุนเรียนต่อแต่ด้วยเกรดแบบนี้ น่าจะยากเราอยากสอบถามว่า

1.ถ้าสมัครเรียนรามฯ จบภายในไม่เกิน 3 ปี จะแก่เกินทำงานไหมคะ (ประมาณอายุ25ค่ะ)

2.เกรดแย่แบบนี้ HRส่วนใหญ่เขาจะรับไหมคะ 

ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบค่ะ

ปล.ทุกวันนี้คำพูดของคุณน้ามันฝังใจเราไปแล้วค่ะ หลายคนบอกให้อย่าไปคิดมาก ปล่อยไป แต่มันทำไม่ได้จริงๆ...เหมือนมันฝันรากลึกลงไปแล้ว

ปล2.จขกท.เรียนด้านภาษาญี่ปุ่นค่ะ ปัจจุบันสอบผ่าน N3 แล้ว แต่พาร์ทไวยากรณ์กับการอ่านไม่เคยได้เกิน 50% เลย...