ถ้าคนภาคอื่น อาจจะเข้าใจว่าสรรพนามของภาคเหนือ...
สำหรับคนสนิท หรือกรณีที่ไม่สุภาพ มีแค่ไม่กี่คำ...
แต่ความจริง มันมีดีเทลลงลึกเยอะกว่านั้นมากครับ...

ฮา - สรรพนามบุรุษที่ 1 ไม่สุภาพ ใช้สำหรับผู้ชาย (ผู้หญิงก็ใช้ได้ ในบริบทแมนๆ สนิทๆ ในวงจำกัด)
คิง - สรรพนามบุรุษที่ 2 ไม่สุภาพ ใช้สำหรับผู้ชาย (ผู้หญิงก็ใช้ได้ ในบริบทแมนๆ สนิทๆ ในวงจำกัด)
กู - สรรพนามบุรุษที่ 1 ไม่สุภาพ ใช้สำหรับผู้หญิง
มะอึง - สรรพนามบุรุษที่ 2 ไม่สุภาพ ใช้สำหรับผู้หญิง
เฮา - สรรพนามบุรุษที่ 1 สุภาพ ใช้สำหรับผู้ชาย ในหมู่เพื่อน (ผู้หญิงก็ใช้ได้)
สู - สรรพนามบุรุษที่ 2 สุภาพ ใช้สำหรับผู้ชาย ในหมู่เพื่อน (ผู้หญิงก็ใช้ได้)
สูเขา - สรรพนามบุรุษที่ 2 สุภาพ ใช้สำหรับหลายๆ คน
คิงเขา - สรรพนามบุรุษที่ 2 ไม่สุภาพ ใช้สำหรับผู้ชายหลายๆ คน
มะอึงเขา - สรรพนามบุรุษที่ 2 ไม่สุภาพ ใช้สำหรับผู้หญิงหลายๆ คน
เปิ้น - สรรพนามบุรุษที่ 1 สุภาพ ใช้สำหรับผู้หญิง ในหมู่เพื่อน (ผู้ชายก็ใช้ได้ ในบริบทหวาน)
ตั๋ว - สรรพนามบุรุษที่ 2 สุภาพ ใช้สำหรับผู้หญิง ในหมู่เพื่อน (ผู้ชายก็ใช้ได้ ในบริบทอ่อนโยน)
เปิ้น - สรรพนามบุรุษที่ 3 แทนคนอื่นๆ (เขา เธอ พวกเขา พวกเธอ เขาเหล่านั้น เป็นต้น)
ข้าเจ้า - สรรพนามบุรุษที่ 1 ของผู้หญิง ในกรณีสุภาพ ทางการ อย่างที่สุด
ผม - สรรพนามบุรุษที่ 1 ของผู้ชาย ในกรณีสุภาพ ทางการ อย่างที่สุด

ทั้งนี้ ทั้งนั้น มันจะมีบริบทของอารมณ์ สถานการณ์ ผู้ที่มีปฎิสัมพันธ์ในการพูดเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย...
กรณีของดากานดา เวลาคุยกับเพื่อน จะออกแนว แมนๆ บอยๆ สปอร์ตๆ เลยใช้สรรพนามว่า ฮา - คิง...
กรณีของซ้องปีบและผีกาสะลอง มันคือความพยาบาทของผู้หญิงอย่างเต็มเปี่ยม + ความโบราณ เลยใช้ กู - มะอึง...
แต่ปัจจุบัน กู - มะอึง ก็ใช้ในประโยค ที่เพื่อนฝูงใช้กันทั่วไปครับ... เพราะยุคนี้ ไม่เน้นสุภาพกับเพื่อนแล้ว...
ยิ่งถ้าเพื่อนสนิทมากๆ หรือผู้หญิงมีลักษณะแมนๆ ใจกว้าง เตะบอลกัน ก็ยอก คิง - ฮา เหมือนดากานดาเลย...

ลองดูคลิปที่พี่แขก คำผกา คุยกับแก๊งค์เพื่อนที่เชียงใหม่ครับ...
ใช้คำสรรพนามเยอะแยะมากๆ คิง ฮา กู มะอึง เปิ้น ตั๋ว เต็มไปหมด ในคลิปเดียวเลยครับ...






จากใจจริง