ครอบครัวเราจนค่ะ​ จนตั้งแต่รุ่นปู่ทวดย่าทวด​จนถึงทุกวันนี้​ ฝ่ายญาติลุงป้าน้าอาต่างคนต่างมีบ้านมีรถกันหมด  มีแต่ครอบครัวฝ่ายพ่อแม่เราที่ยังไม่มีอะไรเลย​ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้ แถมพ่อเรามีเมีย3คน​ แม่เราเป็นคนแรกและเราเป็นลูกคนโต​ อันที่จริงถ้าพูดเลยคือพ่อไม่ได้รักแม่เราเท่าแม่อีก2คนลามไปถึงลูกๆ​ แม่แต่งกับพ่อ6ปีกว่าจะมีเรา​ เลยรู้ว่าตอนนั้นแม่รักเรามากขนาดไหน​ จนกลายเป็นว่าเรากดดันตัวเอง​ว่าเราต้องรีบหาเงิน​ รีบซื้อรถ​ รีบสร้างบ้าน​ จนตัดสินใจมาทำงานเกาหลีแบบผีน้อย​
เพื่อถ้ากลับไปเราคงเอาเงินไปลงทุนอะไรซักอย่าง​ เราอยากจะทำให้คุณภาพชีวิตทางบ้านดีขึ้น​เพื่อวันข้างหน้าลูกหลานเราจะได้ไม่จนเหมือนเรา​ แต่พ่อบอกอยากได้ที่ดิน​ แม่บอกอยากได้บ้าน​ ซึ่งเหมือนเราโดนกดดัน​ ถ้าเราซื้อที่ดินสร้างบ้าน​เงินก็หมดมีที่ดินมีบ้านแต่ไม่มีเงินกลับไปเป็นลูกน้องกลับไปจนเหมือนเดิม​ เราท้อเราเหนื่อย​ เหมือนการใช้ชีวิตของเราหดหู่ลงทุกวัน​ เราจินตนาการอนาคตของเราไม่ออก​ กลัวว่าจะทำให้พ่อแม่ผิดหวัง​ เราไม่มีความสุข​ ไม่มีความหวัง​ เหมือนเราใช้ชีวิตไปวันๆ​ เคยคิดว่าถ้าเราตายก็คงดี​ จะได้ไม่ต้องมาแบกภาระ​ เราลองทำแบบประเมิณโรคซึมเศร้าผ่านอินเตอร์​ ผลว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าระดับปานกลาง​ เราในวัย21ปี​ เราควรจะมีความสุขสิ​ เราควรได้เรียนในสิ่งที่เราชอบ​ เราควรได้ไปเที่ยว​ ควรได้พบเจอสิ่งต่างๆ​ ควรได้ทำอะไรหลายๆอย่างที่เราเห็นคนอื่นทำ​ แต่เราในวัย21ปี​ กลับกลายเป็นว่าเราในวัย21ปีต้องตื่นทำงานนอนตื่นทำงานนอน​ เป็นแบบนี้​ เราไม่มีความสุขเลย​