คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
โอ้โห! ถึงขนาดต้องรีบมาตอบเลย ในฐานะที่เราเป็นโรคซึมเศร้า ไปพบจิตแพทย์ทุกเดือน เดือนไหนไม่ได้ไปคิดถึงคุณหมอมากกกก เราเป็นมาเกือบใกล้จะครบปีแล้ว ถามว่ารู้ตัวไหม คำตอบคือรู้! ไม่งั้นไม่ไปหาหมอหรอก เพราะรู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม แรกๆที่เราไปหาหมอ เรากลัวมากกับการที่จะให้ใครต่อใครรู้ว่าเราไปหาจิตแพทย์ เพราะเมืองไทยแม่ม!มันดันไม่เปิดเรื่องนี้ไง คนในสังคมก็จะมองว่าคนที่ไปหาจิตแพทย์คือตัวประหลาด เป็นคนบ้า สติไม่ดี บลาๆๆๆ พูดแล้วมันขึ้น! 5555 เอาล่ะกลับมาเข้าเรื่อง เรามองว่ามันเป็นเพราะความคิดของตัวเองอย่างนึง เมื่อเราถูกสังคมปลูกฝังมาว่า การไปหาจิตแพทย์คือคนบ้า เมื่อเรามีความคิดอย่างนี้ เราก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้(ปกปิด)เพราะกลัวคนอื่นไม่เข้าใจเรา+เข้าใจเราผิด ทำให้เราไม่กล้าที่จะเปิดเผยเรื่องนี้กับใคร แต่อย่างว่า การเก็บความลับมันอึดอัดนะโว้ยยย อย่างน้อยๆเราก็อยากได้คนที่เพียงรับฟังเรา ไม่ตัดสินเรา อยู่ข้างๆเรา คอยจับมือเรา เพียงแค่นั้นเอง แต่การที่คนที่ป่วยเป็นโรคนี้จะบอกใครซักคนนั้น ต้องเป็นคนที่เราเชื่อใจมากๆ เพราะเรากลัวผิดหวัง กลัวเขาไม่เข้าใจเรา ยิ่งคนที่เราไว้ใจ มันจะยิ่งเจ็บ เมื่อนานๆเข้าอาการของโรคนี้จะยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ ความสุขหายไปจากชีวิต ใครไม่เคยเป็น จะสัมผัสกับความรู้สึกนี้ไม่ได้หรอก มันแย่สุดๆ มืดมน ยิ่งจิตใจเราหวาดระแวงมากเท่าไร จิตใจเรายิ่งดิ่งลงเหวลึกที่มืดสนิท เมื่อเรากลัวคนอื่นตัดสินใจ คนอื่นอาจจะพูดว่า เห้ย ไม่ใช่หรอก แค่คิดมากน่ะ ไม่เป็นไรหรอกนะ หรอ คิดอย่างนั้นจริงๆหรอ เมื่อคนอื่นคิดอย่างนั้น ใจเราก็ยิ่งไม่อยากยอมรับว่าเราเป็นโรคนี้ เพราะมันทำให้เราคิดว่า ทำไมกูต้องเป็นโรคนี้ด้วยว่ะ แม่ม เคยแต่ได้ยินคนอื่นเป็น กูไม่อยากเป็นๆๆๆๆ เมื่อเราคิดอย่างนี้ เท่ากับไม่ยอมรับความจริง จิตใจเลยยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เมื่อถึงวันนึง วันที่คุณมีความกล้าที่จะบอกเรื่องนี้กับคนสำคัญในชีวิต (ของเราคือพ่อแม่)เราใช้วิธีการเขียน ซึ่งมันเป็นวิธีที่สื่อสารที่ดีที่สุดอย่างนึง เราเล่าเหตุการณ์ต่างๆให้พวกท่านฟังมากมาย รู้ไหมสิ่งที่น่ากลัวคืออะไร คือกลัวที่พ่อแม่จะไม่ยอมรับกับสิ่งที่เราเป็น ไม่เข้าใจ ซึ่งมันจะโคตรแย่ แต่ทุกอย่างมันก็ผ่านไปด้วยดี ไม่ได้แย่อย่างที่เราคิดกลัว เมื่อเรากล้าบอกคนสำคัญกับชีวิตตัวเอง แล้วทำไมเราจะบอกคนอื่นไม่ได้ล่ะ ถ้าเราเป็นโรคนี้ มีผู้คนมากมายที่กำลังเป็นโรคนี้อยู่ ทั้งแบบรู้ตัวและไม่รู้ตัว ทั้งแบบยอมรับมันและไม่ยอมรับมัน ถ้าตัวเราเองยังไม่ยอมรับ แล้วใครจะยอมรับคุณล่ะ จริงไหม? ที่พวกเราป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ เป็นเพียงแค่กำลังใจเล็กๆที่อาจมีพลังยิ่งใหญ่เพื่อคอยเป็นมือฉุดดึงคนที่กำลังแย่เหมือนๆกันกับพวกเราแค่นั้นเอง กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญกับพวกเรามากนะ เพื่อคอยบอกว่า เรายังมีเพื่อนๆที่เป็นแบบเราและเข้าใจควัามรู้สึก เพื่อต่อสู้ไปด้วยกัน...
ปล.เราใกล้หายแล้วนะ อาการเราดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะ
ปล.เราใกล้หายแล้วนะ อาการเราดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะ
สมาชิกหมายเลข 1008529 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1218304 ถูกใจ, ผมก็ไม่รู้ใช้ตั้งว่าชื่ออะไรดี ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2759511 ถูกใจ
แสดงความคิดเห็น
"คนที่เป็นโรคซึมเศร้า จะไม่พูดว่า ตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า"
.
แล้วเพื่อนผมก็ มาพูดกับผมทำนองว่า คนที่เป็นโรคซึมเศร้า เขาไม่มาเที่ยวบอกอะไรแบบนี้ให้คนอื่นรู้หรอก เพราะงั้นคนที่บอกเที่ยวมาบอกคนอื่นเขาก็แค่เหงา แล้วก็อิน ตามกระแส บลาๆๆ กับโรคซึมเศร้าแค่นั้นแหละ
.
ผมถามเขาว่าเขารู้ได้ไง เขาก็บอกว่า คนในครอบครัวของเขาก็เป็น ผมเลยสงสัยว่า
1.มีคนที่เป็นโรคซึมเศร้าจริงๆ ที่อาจจะรู้ว่า ตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า มีรึเปล่าครั.
2.คนที่เป็นโรคซึมเศร้า เขาจะไม่บอกคนอื่นว่าตัวเองเป็นเลยหรอ.
ปล.ส่วนตัวคิดว่าการบอกคนอื่นว่าเขาเป็นหรือ อาจจะเป็น ไม่ได้เป็นการเรียกร้องความสนใจเลยนะครับ