สวัสดีค่ะ เราเป็นคนเกิดและเติบโตที่กรุงเทพ (คุณพ่อเป็นคนต่างจังหวัด เด็กวัดเก่า แต่ไปเรียนและทำงาน และมีธุรกิจจนเกษียณที่ กทม. คุณแม่เป็นคนพิจิตร ทำงานอยู่กทม. เรากับพี่สาว เกิดและเรียนจนจบมหาวิทยาลัยที่กทม. ค่ะ พื้นเพ พ่อแม่เป็นคนไม่มีทรัพย์สิน แต่เรียนหนังสือและทำงานจนมีประมาณหนึ่ง มีบ้าน มีรถ ส่งลูกเรียนต่อยอดเมืองนอก เที่ยวต่างประเทศ และมีเงินเก็บใช้อย่างสบาย)

มีปัญหาที่อึดอัดใจคือเรื่องครอบครัวหลังแต่งงาน อยากได้คำแนะนำค่ะ (อาจจะฟังดูเล็กๆ สำหรับบางท่าน รบกวนให้คำปรึกษาด้วยค่ะ)

เรากับแฟนเจอกันตอนเรียน อารมณ์รุ่นพี่จีบรุ่นน้อง แฟนมาเรียนกรุงเทพจนจบปริญญา 10+ ปีที่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านกับพ่อแม่ แฟนอยากให้แต่งงานแล้วอยากไปอยู่ต่างจังหวัด ใกล้พ่อแม่ ตอนแรกเราคิดเยอะ พ่อแม่เราก็ห่วง พ่อแม่เราอายุเยอะกว่าพ่อแม่สามี 5-6 ปี เราก็ห่วงพ่อแม่เรา แต่พ่อแม่ว่า ไปได้ ไม่เป็นไร ไปเยี่ยมไปมากันได้สบาย พ่อแม่แข็งแรง และมีกิจกรรม+เพื่อน กทม.เยอะไม่เหงา 

ก่อนแต่งงานเคยทำความรู้จักกับครอบครัวสามี สามีเป็นคนดี ครอบครัวพื้นเพนิสัยเป็นคนดี ออกแนวจีนๆ (พูดไทยชัดนะคะ แต่มีไหว้บรรพบุรุษโน่นนี่ตามธรรมเนียม และเรียกลำดับญาติแบบจีน) มีฐานะปานกลาง แต่เป็นตระกูลใหญ่ที่อยู่กันหลายๆ ครอบครัวในพื้นที่หนึ่ง แต่ละครอบครัว ก็มีพื้นที่เล็กๆ ของตัวเอง พื้นที่ของครอบครัวสามีไม่ใหญ่ ประกอบด้วยสมาชิก 8 คน นอนปูเสื่อปูฟูกเรียงกันอยู่ 2 ห้อง เราไม่คุ้นชินกับครอบครัวใหญ่ เรามีความฝันว่าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นของตัวเอง แม่ของเราก็อยากให้เราแยกออกมาอยู่เอง เราจึงบอกแฟนว่า มาอยู่ต่างจังหวัดได้ แต่ต้องอยู่กัน 2 คน ซึ่งสุดท้าย ก็มาเช่าที่อยู่ อยู่บนกิจการที่เรา 2 คนสร้างขึ้น กลางวันแต่ละคนทำงานที่ทำงานตัวเอง ตกเย็นมาเปิดร้านจนถึง 2 ทุ่ม

ช่วงแรกที่ย้ายมา (จนถึงตอนนี้) สามีจะกลับบ้านไปหาพ่อแม่ทุกวัน เราก็มองว่าเค้ารักครอบครัว ก็ไม่รู้สึกแย่อะไร จนอยู่ไปเรื่อยๆ 
การกลับบ้านจะเป็นลักษณะ
- เช้าตื่นมาด้วยกัน (พักที่เช่าอยู่) สามีจะพาไปกินข้าวสายรวบเที่ยงที่บ้านแม่ (ห่างกัน 10-15 นาทีขับรถ) ช่วงแรกๆ เราไปด้วย แต่หลังๆ เราไปหาอะไรกิน เดินห้างก่อนเข้าทำงาน เพราะไปบ่อยๆ ไม่รู้จะวางตัวยังไงไม่ชิน เพราะไม่รู้จะคุยอะไรทุกวัน และที่บ้านเล็กๆ นั้น มีพืนที่ให้นั่งเก้าอี้รอบโตะเท่านั้น นอกนั้นเป็นที่ปูนอน
- เที่ยงบ่ายสามีไปทำงาน
- เย็นสามีแวะไปหาแม่ที่บ้านก่อนมาเปิดร้าน และจะขับรถมาเปิดร้านกับพ่อ (ซึ่งจะมาร้านสายตลอด เราซึ่งเลิกงานแล้วกลับมาร้านเลย จะมาถึงก่อนสามี เปิดร้าน เฝ้าก่อนเสมอ แต่คุณพ่อสามีน่ารักมาก มาช่วยเฝ้าร้านช่วงเย็น จนท่านเริ่มหิว ก็จะกลับบ้านไปทานข้าวเย็น)
- ปิดร้าน 2 ทุ่ม ก็ขับรถไปกินข้าวบ้านแม่สามีกันอีก เพราะสามีอยากไป.....
เป็นอย่างงี้เกือบปี มันเหนื่อย เพราะกลับที่ที่เช่าอยู่ดึกตลอด และไปวันละ 2-3 ครั้ง ไม่รู้จะคุยอะไร ครอบครัวเค้านั่งพื้น นั่งยกขา นั่งเรอ แบบสนิทกัน ห้องน้ำ 1 ห้องเข้า 8 คน แบบนั่งยองๆ เราไม่คุ้นชินกับบรรยากาศแบบนี้

ผ่านไปเกือบปี เราแก้ปัญหาของเรา โดย เราจะหาเวลากินข้าวเย็นให้อิ่ม หรือซื้อข้าวจากห้องอาหารที่ทำงาน ก่อนมาเข้าร้านตอนเย็น และไม่ออกไปหลังปิดร้าน 2ทุ่ม (แต่สามีก็เทียวกลับบ้านดึกๆ อยู่ดี แล้วกลับมาที่ที่เช่าอยู่ 3-4 ทุ่ม) สามีก็มีชวนไปบ้านกินข้าวบ้าง เค้าก็รู้ว่าเราก็จะเลี่ยงโดยการบอกว่ากินข้าวแล้ว

เราเคยทะเลาะกันว่า ทำไมหลัง 2 ทุ่ม ต้องไปบ้านอีก เช้าเที่ยงก็ไปแทบจะทุกวันแล้ว ทำไมต้องทิ้งให้เราอยู่คนเดียว เฝ้าร้านคนเดียว ทะเลาะกัน สามีจะตอบแต่ว่า เค้าไม่ได้ไปเหลวไหลที่ไหน ไปหาพ่อแม่ แล้วก็กลับบ้านเช่ามาหาเรา ทำไมเราต้องมีปัญหาด้วย (เรากลับบ้าน กทม. 1-2 เดือนครั้ง ครั้งละ 2-3 วัน) ทีเรากลับบ้านบ่อย (หรอ?) เค้ายังไม่เ่คยห้ามเลย

การช่วยปรับตัวของสามีคือ การแวะกลับบ้านตอนเย็นน้อยลง (แต่เช้าเที่ยง ยังกลับอยู่ 4-5 วันในวันจันทร์-ศุกร์) แต่ปรับเวลาที่กลับ เป็นช่วงเวลาที่เปิดร้าน 5โมงเย็น - 2 ทุ่ม ที่เดิมเคยช่วยกันเฝ้าร้าน ถ้าวันไหนมีช่วงลูกค้าเงียบ สามีจะเดินยิ้มๆ มาบอกว่า ไม่ยุ่ง เดี๋ยวมานะ เราก็จะรู้ว่าเธอกลับบ้าน (มีลูกน้องช่วยทำงานเป็นเพื่อนกัน 1 คน)
สามีบอกเสมอว่า อยากไปเจอแม่ และอยากกินอาหารแม่ทำ (แพ้ผงชูรส และต้องจำกัดอาหารบางอย่าง เพราะโรคประจำตัว)

เราอยู่มาเกือบ 4 ปี ในบางวันก็มีความสุข บางวันก็ทุกข์ ย้ายมานี่ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีพ่อแม่ให้ปรึกษา พี่สาวยังอยู่เมืองนอก หลานอยู่เมืองนอก 
กิจการไปได้ดีขึ้นเรื่อยๆ ลูกน้องดี บางวันสามีอยู่จนปิดร้าน เพราะลูกค้าเยอะ
แต่ทุกข์ใจอยู่เรื่องนี้ที่สุด
ก็คิดมาตลอดว่าถ้ามีลูก สามีจะกลับไปหาพ่อแม่น้อยลง แต่กลายเป็นว่า เลิกงาน ปิดร้าน สามีไม่อยู่ กว่าจะกลับก็ดึก เราบอกตรงๆ ว่าไม่มีแรง ไม่มีอารมณ์ใดๆ ยิ่งถ้านับวันไข่ตก แล้วคืนนั้นสามีกลับดึก กลายเป็นเครียดกว่าเดิม ร้องไห้คนเดียวบ่อย และ เราและสามีเป็นกลุ่มมีบุตรยาก (ปัญหาที่ใครขอไม่ลงรายละเอียดนะคะ) ปรึกษาคุณหมอแล้วก็ยังไม่สำเร็จ ก็ยังเครียดว่าฝันที่จะมีครอบครัวเล็กๆ ของตัวเองมันยากเข้าไปทุกที

ครอบครัวสามี พ่อสามีต้องผ่าตัดใหญ่ ช่วงนั้น สามีก็กลับบ้านไปหาทุกวัน เราไปบ้างหลังปิดร้าน (ที่บ้านยังมีหลานโตแล้ว 2 คน มีลูกสาวที่คอยอยู่ดูแลตลอดเวลา) บางวันกลับ 4 ครั้ง!!!  แต่เข้าใจได้ เพราะผ่าตัดใหญ่จริงๆ 
ซักพักแม่สามีอุบัตเหตขาแขนหัก สามีกลับบ้านทุกวันอีก เราต้องไปด้วยหลังปิดร้าน ก็ทำใจแล้ว กว่าจะฟื้นดีจริงๆ ก็ 6-8 เดือน เป็นอยู่อย่างนั้น

ไม่ใช่ไม่รักหรือเคารพบุพการีนะคะ

แต่อยากให้สามีเข้าใจคนที่แต่งงานแล้วเป็นฝ่ายย้ายมาต่างเมืองบ้าง สิ่งแวดล้อมที่คุ้นชิน ผู้คนแวดล้อม มันไม่เหมือนเดิม และถ้าทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงมากๆ ก็อยากจะให้สามียึดให้เราสองคนเป็นหลัก อยากเป็น priority อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นบ้าง

คุยทีไร สามีก็จะโมโหหาว่ากีดกันไม่ให้เค้ากลับบ้าน เรามีอคติกับบ้านเค้า เรารังเกียจบ้านเค้า

ถึงจุดนี้ เกือบ 4 ปีแล้ว...เรา...อยากหย่าค่ะ

หรือปัญหาของเรามันงี่เง่ามากคะ ทั้งๆ ที่สามีเป็นคนดีและฉลาด ทำไมยังเกิดอะไรแบบนี้ไม่จบไม่สิ้นสักที
ถ้าเป็นท่านอื่นที่เจออย่างนี้จะรู้สึกยังไงคะ อยากถามคุณผู้ชายหัวหน้าครอบครัวด้วยค่ะ ถ้าปัญหานี้เกิดกับภรรยาของท่านจะจัดการยังไงคะ