เราเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่อยากจะมีความรักที่สมบูรณ์แบบ...แต่เราก็ไม่ได้สวยอะไรมาก ประมาณช่วงม.ปลาย มีพี่ชายของเพื่อนน้องมาจีบ เราโคตรดีใจเลย...พี่เค้าดีกับเรามาก เราอยากให้เขาเล่นกีต้าร์ให้เราฟังพี่เขาก็หัดเล่นกีต้าร์ให้เราฟัง เพลงแรก คือเพลงถามใจ เราชอบคนผมตั้ง พี่เขาก็แอบไปตัดผมตั้ง เขากลับมาบ้านก็มาหาเราตลอด เรารักเขานะ แต่เราได้ยินคนอื่นนินทาเราว่ามีแฟนตั้งแต่ยังเรียนไม่จบม.6 เรารู้สึกว่าเราไม่อยากมีแฟนแล้ว รำคาญที่คนอื่นคอยนินทา และคิดว่าตัวเองยังเด็กอยู่ เราเลยเลิกคุยกับพี่เขา พี่เขามาหาที่บ้านเราก็ไม่ออกมาคุย ทำไมเราใจร้ายแบบนี้ พอเรามาเรียนต่อป.ตรี เราก็คิดว่าเราจะต้องเจอผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ แต่หาเท่าไรก็ไม่เคยเจอ จนมางานแต่งน้องสาวเรา เราก็ได้เจอกับพี่เขาอีกครั้ง พี่เขายังดีกับเราเหมือนเดิม ทำให้เรากับมาคุยกันอีกครั้ง เราได้รู้จักกันมากขึ้น ไปดูหนัง ไปไหว้พระ ไปเที่ยวกัน เรารักพี่เขามาก แต่เพิ่งได้รู้ว่าพี่เขามีคนคุยด้วยแล้ว เราก็เลยยอมห่างๆออกมา เราเสียใจ พี่เขาก็บอกให้อดทนรอเขาขอเวลาเคลียร์ตัวเอง แต่เราก็ไม่เข้มแข็งพอที่จะรอ...จนผ่านไปสิบปีเราก็ได้แต่งงานแล้วแล้วเราก็คิดว่าคนที่เราแต่งงานกับเขา เขาจะต้องสมบูรณ์แบบที่สุด เราคิดว่าเรารักเขามากแล้วเขาจะรักเรามาก แต่มันก็ไม่ใช่ เราเจอพี่เขาช่วงสงกรานต์ที่บ้านเพื่อนเขา เขาก็ยังมีสายตาที่อบอุ่นเหมือนตอน20ปีที่ผ่านมา เขาบอกว่าเรายังคงอยู่ในความทรงจำของเขา เราเพิ่งรู้สึกว่า เราโง่จริงๆที่ตามหาคนที่สมบูรณ์แบบ แท้ทริงแล้วได้รักกับคนที่เขารักเราจริงๆมันคือความสุขที่สุดแล้ว สุดท้ายพี่เขาแต่งงานงานแล้ว เราอยากจะขอโทษพี่นะคะ ที่น้องคนนี้เคยทำให้เสียใจ น้องมันโง่เองที่ตามหาความรักที่สมบูรณ์แบบ จนลืมความรักที่มีจริงอยู่ใกล้ๆตัว เราจะเป็นน้องสาวของพี่ชายที่แสนดีตลอดไปนะคะ...