ถุงมือกวี คนที่สองของรอบนี้ครับ....

กล่าวถึง ความสัมพันธ์ ที่แม่ (หรือพ่อก็ได้) ที่มีต่อลูก เลี้ยงดู ส่งเสีย ประคบประหงมมา

แล้วรอดูการตอบสนองของลูกนั้น...

เป็นบทกวีที่ทำให้กรรมการรู้สึกสะท้อนใจพอสมควร สำหรับลูกที่เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วและ ไม่ค่อยจะเอาใจใส่ ละเลยพ่อแม่เมื่อท่านแก่ชรา

อารมณ์มันขึ้นจริงๆ เพราะเคยพบเห็นด้วยตัวเองมาแล้ว!

จวบจนพ่อแม่ตายจากไป จึงค่อยมาร้องไห้ คร่ำครวญ แล้วตอนที่ท่านแก่ชรา ต้องการคนดูแล ลูกหลานห่างไกล อ้างว่ามีธุระการงาน!!

ร้ายกว่านั้นคือ บางที ไปอยู่กับใคร ก็พบกับความรังเกียจรังงอน บ่ายเบี่ยง

หรือแม้แต่ให้อยู่ด้วย แต่ก็เหมือนไม่เต็มใจ มีเสียงก่นด่าว่าให้เจ็บใจ เสียใจ จากฝ่ายที่เป็นเขยหรือสะใภ้!

สังคมไทยมันเป็นแบบนี้กันมาก และลูกหลานแท้ๆ ก็ทำอะไรไม่ได้มาก!!

มันน่าเศร้าสลด...

ใครที่ไม่เจอสภาพการณ์นี้ ผมถือว่า โชคดีมาก!!

แต่บทกวีนี้ ไม่ออกแนวน่าสลดอย่างนั้น เพราะผู้แต่งแสดงความหมดห่วง แสดงว่าไม่ได้เจอสถานการณ์เลวร้ายอย่างที่กรรมการได้ระบายอารมณ์ดังที่ผ่านมา...

จึงมีแต่ความซึ้งใจเกิดขึ้น หลังจากได้อ่านจนจบ

เอาละครับ ระบายความรู้สึกส่วนตัวมามากแล้ว (ขออภัยที่ใส่อารมณ์ไปหน่อย เริ่มมึนเบียร์แระ!)...

เชิญอ่านบทกวีนี้ได้เลยครับ!