เราพยายามที่จะไม่คิดเรื่องเก่าๆที่มันเศร้า และทำร้ายจิตใจเรามากที่สุดในชีวิต เราทำกิจกรรมต่างๆเพื่อที่จะให้ลืม หรือไม่คิดเรื่องเลวร้ายพวกนั้น แต่มันกลับไม่ดีขึ้นเลย ยิ่งเราพยายามลืมเท่าไหร่ ภาพนั้นมันเหมือนชัดขึ้นมาก มันอาจจะฟังดูเน่านะ แต่ชีวิตเราเราคิดว่ามันเหมือนละครมาก กับการที่เด็กอายุ 18 ที่อาศัยอยุ่กับแม่แค่สองคน อยุ่มาวันนึง เด็กคนคนไปทำงานในเมืองเหมือนทุกๆวัน วันนั้นเกิดปัญหานิดหน่อยที่ร้าน มีเครื่องใช้ไฟฟ้าชำรุด ซึ่งเด็กคนนั้นได้นอนค้างบ้านเพื่อน เพราะไม่อยากขี่มอเตอร์ไซค์กลับ มันดึกมากและกลัวแม่เป็นห่วง ก้เลยโทหาแม่แล้วบอกว่านอนคา้งบ้านเพื่อน พอรุ่งขึ้นอีกวัน ก้ตื่นจากบ้านเพื่อนไปทำงานต่อเลย จนพ้นไปอีกวันที่ไม่ได้กลับบ้าน แล้วพอเช้าอีกวัน ก็โทหาแม่ไม่รับ แม่ไม่เคยเป็นแบบนี้ เพราะถ้าเด็กคนนั้นโทไปแค่ไม่กี่ตื๊ด แม่จะรับ โทตั้งแต่เช้าจนบ่าย จนเยน เด็กคนนั้นทนไม่ไหว เด็กคนนั้นเลยให้เพื่อนไปส่งที่ท่ารถเมย์เพราะฝนตก ขี่มอไสไม่ได้ เด็กคนนั้นคุยกะเพื่อนว่า **เห้ยถ้ากูขึ้นไปถึงบ้านแล้ว แล้วกูเจอศพแม่กูกูจะทำไงวะ เพื่อนเลยตอบว่า **ปากหมาอิเวร อย่าพุด ๆ (ขอโทษที่พิมไม่สุภาพคะ) จนเด็กคนนั้นไปถึงบ้าน ใจสั่น ขาอ่อน ใจเต้นแรงผิดปกติ มือเหงื่อออก ไขกุญแจไม่ถูก เด็กคนนั้นถอนหายใจแล้วรวมสติ ไขกุญแจ จนได้และเปิดประตู มองไปหลังบ้าน เห็นประตูหลังบ้านเปิด เด็กใจหาย เริ่มร้องเรียกหาแม่ จนเดินไปที่ห้องนอน แล้วผลักประตูไป ภาพที่เห็นคือ *แม่ยืนพิงกับหน้าต่าง ที่คอมีปลั๊กสามตาพันไว้กับเหล็กดัด ขึ้นอืด รอยช้ำ และภาพก็ตัดไป จนถึงวันนี้ เราอายุ33 เราคิดถึง? หรือเหงา? หรืออะไร เราเป็นโรคซึมเศร้า? เราต้องการใคร? เราควรทำยังไง?