[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

นี้คือตึกที่เราจะต้องอยู่ทั้งวันค่ะ ทั้งยื่นประวัติผู้ป่วยใหม่, พบแพทย์ ฯลฯ

---

---

      สวัสดีค่ะ วันนี้เราได้ตัดสินใจมาพบหมอที่สถาบันจิตเวชสมเด็จเจ้าพระยา เนื่องจากปัญหาหลายๆอย่าง เราเริ่มเดินทางออกจากที่พักตั้งแต่ 05.35 ในวันจันทร์ที่ 3 มิถุนา 62 โดยนั่ง bts มาลงที่สถานีกรุงธนบุรี แล้วต่อมอไซค์ 30 บาท มาถึงโรงบาลตอน 06.35 พอเดินเข้าโรงพยาบาลมาปุ๊ปจะเจอตึกใหญ่อยู่ทางซ้ายมือ จะเห็นผู้คนนั่งรอด้านหน้าเยอะๆ นั้นละคะ เป็นที่ๆ ต้องรอสำหรับผู้ป่วยเก่าและผู้ป่วยใหม่ อิฉันตกใจมากคนรอเยอะตั้งแต่เช้า ประมาณ 15 คนอัพ โรงพยาบาลจะเปิดให้เข้ายื่นคิวตอนประมาณ 06.45 โดยผู้ป่วยเก่าจะยื่นใบนัดเพื่อรับคิวที่ห้อง 301 ผู้ป่วยที่มานั่งรอคิวโดยมากก็เหมือนกับคนปกติทั่วไป บางครั้งดูไม่ออกด้วยซ้ำว่าป่วยอยู่ ในตอนแรกที่เรามาถึงโรงบาล เรารู้สึกเราไม่ค่อยเป็นอะไรเท่าคนอื่นเลย เรายังยิ้มได้ หัวเราะได้ เรามองดูคนอื่นๆ น่าจะเป็นหนักกว่าเราด้วยซ้ำ ใจแอบรู้สึกละอายว่าเราเป็นแค่นี้ แต่บางคนเค้าอาจจะบอบช้ำจนรับไม่ไหวอยู่ก็ได้ และแล้วเราก็ต้องเจ็บปวดที่สุดเมื่อเจ้าหน้าที่แจ้งเราว่าวันนี้นัดแต่ผู้ป่วยเก่า และเป็นวันหยุดราชการแพทย์มาน้อย ไม่สามารถรับผู้ป่วยใหม่ได้ อีช้านนนน น้ำตาแทบไหล ลืมไปว่าวันนี้วันหยุดราชการ (วันเฉลิมพระชนมพรรษาพระบรมราชินี) กลับจร้าาาา
        มาค่ะ สู้ต่อไป วันนี้เป็นวันอังคารที่ 4 มิถุนา 62 มาถึงโรงพยาบาลตอน 06.55 เราเดินไปยื่นเอกสารที่ห้อง 301 ช่อง 2 (เมื่อวานเรานำใบกรอกประวัติไปกรอกที่บ้านมา) จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็แจ้งว่าให้ไปหาข้าวกินรอห้อง 301 ช่อง 1 เรียกอีกทีตอน 8.00 น. วันนี้คนเยอะเหมือนเดิม คนของทางโรงพยาบาลบอกว่าวันนี้คนไข้ของทางโรงพยาบาลมี 500 กว่าคน เราก็เริ่มไม่มั่นใจละว่าจะได้เจอหมอมั้ย (แต่สุดท้ายได้เจอนะ) ผู้ป่วยวันนี้มีก็มีหลากหลายทั้งเด็ก วัยรุ่น คนวัยทำงาน ผู้สูงอายุ บางคนก็พาแม่มา บางคนก็พาลูกมา ระหว่างที่เรารอเจ้าหน้าที่ช่อง 1 เรียก เราก็ไปวัดความดันและน้ำหนักรอ ถ้าไม่รู้ก็สอบถามถามเจ้าหน้าที่บริเวณนั้นได้ค่ะ ช่วงนี้จะยังไม่ได้บัตรประชาชนคืน และยังไม่ได้คิวนะคะ จากนั้นรอจน 8.00 เจ้าหน้าที่ช่อง 1 จะเริ่มเรียกผู้ป่วยใหม่ จนถึงคิว เราตอนประมาณ 08.18 น ก็จะได้เซ็นชื่อในเอกสารหนึ่งแผ่น แล้วจะได้บัตรประจำตัวผู้ป่วยมา และได้บัตรประชาชนคืน แล้วเจ้าหน้าที่จะบอกให้มานั่งรอที่ห้อง 303
         เราไปนั่งรอที่ห้อง 303 และได้เข้าพบพยาบาลคัดกรองตอนประมาณ 9.30 พยาบาลใช้เวลาสอบถามเราประมาณ 5 นาที เกี่ยวกับอาการที่ต้องมาพบแพทย์ (พยาบาลน่ารักยิ้มแย้ม ไม่ทำให้เครียดค่ะ นอกจากนี้ยังมีพยาบาลฝึกหัดนั่งฟังอยู่ด้วย 4 คน เราไม่กล้าหันไปมองเลย อาย^^ แต่ก่อนออกมาเรามีหันไปโปรยยิ้มให้พยาบาลฝึกหัดนะคะเพื่อเป็นกำลังใจในการฝึก พยาบาลคงคิดว่าอีหยังวะ55) นั่งรอไม่นานเจ้าหน้าที่ที่ห้อง 303 เรียกให้ขึ้นไปชั้น 4 ตอน 09.39 แล้วให้รอหน้าห้องของแพทย์ที่เราจะได้พบ เราได้พบแพทย์ห้อง 409 ค่ะ โดยต้องรออีกประมาณ 6 คิว
        เราได้เข้าไปพบหมอตอนประมาณ 10.50 แล้วพูดคุยอยู่กับหมอประมาณ 40 นาทีกว่า พอคุยเสร็จ หมอจะสั่งยาให้และก็บอกวันนัด เราถามหมอไปว่า
หนูไม่ได้เป็นซึมเศร้าใช่มั้ยคะ หมอตอบกลับมาว่า "นี้เป็นภาวะซึมเศร้าค่ะ" เรานี้แบบไม่คาดคิดว่าตัวเองจะเป็นจริงๆ แค่เคยสงสัยว่าตัวเองเป็นหรือเปล่า จากนั้นเราออกจากห้องหมอ แล้วไปที่จุดนัดเพื่อรับใบนัดพบหมอครั้งต่อไป เมื่อได้ใบนัดเราก็ไปยื่นใบนำทางเพื่อรับยาและจ่ายเงินที่ห้อง 201 นอกนั้นก้ตามลำดับที่เราเขียนไว้ด้านบนค่ะ เสร็จภารกิจประมาณ 12.15 บอกได้คำเดียวค่ะ "หิวข้าว" 555

        ท้ายนี้เราเข้าใจเลยว่าตอนที่เราอยู่ในจุดที่ลึกสุดของหัวใจมันเป็นยังไง มันเหงา มันเหนื่อย มันว่างเปล่า มันเจ็บ ในเวลานั้นเราคิดว่าไม่มีใครเข้าใจเราทั้งครอบครัว ทั้งเพื่อน ทั้งแฟน แต่เราโชคดีที่ไปเจอที่ยึดเหนี่ยว คือ วง kpop ที่ชื่อว่า BTS และไซตามะ จากการ์ตูนเรื่อง One punch man
         เพลงของวง BTS เต็มไปด้วยความหมายที่เหมือนเข้าใจเรา และทำเหมือนเรามีค่ามากมายสมควรแก่การอยู่บนโลกมากแค่ไหน เพลงของ BTS ที่เราชอบฟังในช่วงที่อยู่ต่ำที่สุดของชีวิต คือ answer love yourself และ don't leave me ค่ะ และไซตามะ ชายผู้อยู่โดดเดี่ยวแต่แข็งแกร่งทั้งกายและจิตใจ เราอยากเป็นเหมือนไซตามะนะ คิดบวกและมุ่งมั่น ด้วยความคิดที่ว่าไซตามะยังอยู่ได้เราก็ต้องอยู่ได้ จึงทำให้เราอยากสู้มากขึ้นค่ะ (ลองหาอะไรที่พอจะยึดเหนี่ยวให้อยากใช้ชีวิตดูนะคะ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง)

---

        สำหรับเรานะ เราอยากให้ผู้ที่อยู่ใกล้เคียงกับผู้ป่วยซึมเศร้าได้เข้าใจอย่างหนึ่งว่า เวลาที่ผู้ป่วยซึมเศร้าบอกอยากอยู่คนเดียวหรือบอกให้ไปไกลๆ นั้นละคะ คือช่วงที่ผู้ป่วยต้องการคุณที่สุด อยากให้คุณใส่ใจ สนใจ และไม่ต้องใช้คำพูดที่ว่า "สู้ๆ,ใครก็มีปัญหา" หรือคำชี้แนะต่างๆ ไม่ต้องทำเหมือนเราเป็นปัญหา แค่อยู่เคียงข้างเฉยๆ โดยไม่พูดอะไรเลยก็ยังได้ และที่สำคัญคือปล่อยให้ผู้ป่วยได้ระบายทุกอย่างออกมาโดยทำแค่การรับฟังเท่านั้นก็ดีแล้วค่ะ
        และจุดประสงค์ที่เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะเราหวังว่ากระทู้นี้จะเป็นประโยชน์สำหรับคนที่กำลังเริ่มต้นหาทางออกให้กับตัวเองจากโรคนี้ แค่การที่คุณเริ่มต้นค้นหาวิธีการพบหมอ ก็ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีแล้วค่ะ เราเองอาจไม่ได้ช่วยอะไรมาก แค่อยากให้คนที่อ่านรู้ว่ายังมีคนอยากรับฟังคุณ และคุณยังมีค่ามากมายแค่ไหน ที่จะมีชีวิตต่อไป

---

        ขอบคุณครอบครัว เพื่อน และแฟนที่ไม่ทิ้งเรา และพร้อมช่วยเหลือ เข้าใจเรา และขอบคุณตัวเองที่ยังอยากจะมีชีวิตที่ดี^^