คือผมมีเรื่องจะมาระบายครับ
เรื่องมีอยู่ว่าวันหนึ่ง ณ ประตูโรงเรียนผมอาจาร์เรียกทุกคนไปตรงนั้น และประกาศรายชื่อนักเรียนที่ได้รับทุน(ถ้าจําไม่ผิด น่าจะประมาณ2,000) แล้วผมรู้ว่าหนึ่งในนั้นมีผมด้วย. แต่ผมก็บอกไปอาจารย์ไปว่า ผมไม่เอาทุน เหตุ ผล เพราะ อีกไม่นานเงินเดือนผมก็จะออกละ และรวมถึงเพื่อนในห้องผมหลายคนไม่ค่อยมีเงินกันผมจึงสละสิทธิ์เพื่อให้คนอื่นได้. วันต่อณ เวลาโฮมรูม อาจารย์ เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้คนอื่นฟังและหัวเราะขนาดที่ผมยืนอยู่ตรงนั้น. และอาจารย์ของผมพูดประมาณว่า "ครูชอบเค้านะมีนํ้าใจดี"
แต่ในใจของผมตอนนั้นรู้ว่า อาจารย์ไม่ได้คิดอย่างนั้น ดูยังไงก็รู้ว่า ทุกคนมองผมเป็นคน "โง่" กับสิ่งที่ผมทํา และผมรู้สึกโง่เช่นกัน. ที่ตีดสินใจอยากนั้นให้คนอื่นมาหัวเราะ.
เรื่องมีอยู่แค่นี้ละครับ. ขอบคุณที่รับฟัง
ผมยอมสละสิทธิ์ไม่รับทุน. แต่ทําไมกลับโดนหัวเราะ??
เรื่องมีอยู่ว่าวันหนึ่ง ณ ประตูโรงเรียนผมอาจาร์เรียกทุกคนไปตรงนั้น และประกาศรายชื่อนักเรียนที่ได้รับทุน(ถ้าจําไม่ผิด น่าจะประมาณ2,000) แล้วผมรู้ว่าหนึ่งในนั้นมีผมด้วย. แต่ผมก็บอกไปอาจารย์ไปว่า ผมไม่เอาทุน เหตุ ผล เพราะ อีกไม่นานเงินเดือนผมก็จะออกละ และรวมถึงเพื่อนในห้องผมหลายคนไม่ค่อยมีเงินกันผมจึงสละสิทธิ์เพื่อให้คนอื่นได้. วันต่อณ เวลาโฮมรูม อาจารย์ เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้คนอื่นฟังและหัวเราะขนาดที่ผมยืนอยู่ตรงนั้น. และอาจารย์ของผมพูดประมาณว่า "ครูชอบเค้านะมีนํ้าใจดี"
แต่ในใจของผมตอนนั้นรู้ว่า อาจารย์ไม่ได้คิดอย่างนั้น ดูยังไงก็รู้ว่า ทุกคนมองผมเป็นคน "โง่" กับสิ่งที่ผมทํา และผมรู้สึกโง่เช่นกัน. ที่ตีดสินใจอยากนั้นให้คนอื่นมาหัวเราะ.
เรื่องมีอยู่แค่นี้ละครับ. ขอบคุณที่รับฟัง