ตามหัวข้อกระทู้เลยคะ
ก่อนอื่นต้องขอเล่าความเป็นมาก่อน เราเป็นผู้หญิงที่เคยผ่านการมีสามีมาแล้ว เป็นคนที่เกเร เรียกว่าเคยเลวมาก่อน เรียนไม่จบ ทำงานโรงงาน เดือนๆนึงพอกินบ้างไม่พอบ้าง จนวันนึงเราได้เจอผู้ชายที่มีฐานะอายุเกือบสามสิบก็ถือว่าเยอะกว่าเราหลายปีดูเป็นคนดีมากไม่กินเหล้าไม่สูบบุรี่มาขอแต่งงานแต่งแพงด้วยนะ ( แต่เงินแต่งก็ใช้จัดงานหมด ) จากคนเกเร มาได้ผัวดี พ่อแม่พี่น้องเราก็ชื่นชมเหมื่อนวาสนาหล่นทับ ก็แปลกใจนะอายุขนานนี้ ดีขนาดนี้ ทำไมยังเหลือมาเอาคนเลวๆอย่างเรา ทุกคนคิดว่าได้ผัวรวย ยังไงก็สบาย เราก็ตังใจไว้เลยว่า เราจะเลิกเลวทุกอย่างเผื่ออนาคต
เราก็ย้ายเข้าไปอยู่บ้านสามี บ้านสามีขายของ ขายทุกวันจันทร์ ถึงอาทิตย์ ภายใต้ความร้อนของแดดช่วงบ่าย ขายตั้งแต่บ่ายจนถึง มึด บางที่ก็สามทุ่ม บางวันก็ สี่ทุ่ม ช่วยขนของใส่รถมาขาย ช่วยตั้งร้าน แบกร่ม ทุกอย่างมันหนักมันเหนื่อย กว่าที่เราเคยทำงานมามาก มันเป็นวิธีของบ้านเขามานานมาก เราก็ช่วยเค้าขายมาตลอดแฟนเราก็ได้ค่าจ้างจากพ่อและแม่เป็นวัน วันละ 500 - 1000 แล้วแต่พ่อแม่จะให้ ส่วนเราไม่ได้ เพราะกินข้าวกินอยู่กับเขา เงินทั้งหมดสามีเป็นคนเก็บโดยบอกว่าเพื่ออนาคตของเรา วันๆขายได้กำไรเยอะยิ่งวันหยุดยิ่งขายดี ไม่เคยมีวันหยุด ช่วงที่ไม่ขายของเราก็ทำงานบ้าน แต่ก็ไม่ค่อยขยันเท่าไหร่ ซักผ้าบ้าง ทำกับข้าวบ้าง เราก็รู้ว่าเราเป็นคนขี้เกียจ ก็มีจุ๊กจิกกัน ว่าบ้าง บ่นบ้าง เราก็บางทีก็ขี้เกียจ แม่ผัวสั่งก็ทำบ้าง ไม่ทำบ้างตามประสาแม่ผัวลุกสะไภ้ แบบว่าแม่ผัว พ่อผัวไม่ค่อยปลื้ม
กับข้าวค่าใช้จ่ายค่าน้ำค่าไฟค่ารถก็อยู่กับพ่อผัวแม่ผัว กินก็แบบค่อนข้างประหยัด น้ำพริกผักต้ม แต่จะกินอย่างอื่นก็ขอสามี เช่นซื้อน้ำ ขนม อยากได้เสื้อผ้า รองเท้า เครื่องสำอาง ( แบบถูกๆ ) ตามประสาผู้หญิง( แต่ก็ไม่ได้ว่าซื้อมากมายซื้อทุกวัน ) ก็ต้องขอตังสามี แต่ก็ไม่กล้าขอมาก บางที่ก็ไห้ติดตัวบ้าง 300-500 เวลาไปใหน บางทีเราก็อึดอัดเราเคยทำงานได้เงินเดือนถึงจะพอบ้างไม่พอบ้าง แต่ก็ได้พอซื้อของที่อยากได้ แต่ต้องมาแบมือเหมือนลูกขอตังพ่อ
คนอื่นไปเที่ยวก็ได้แต่บ่นเพ้ออยากไป เทศกาลไม่ได้หยุดไม่ได้กลับบ้าน จะไปใหนก็ไปได้ครึ่งวันรีบกลับมาช่วยตั้งร้าน เป็นแบบนี้มาประมาณหลายเดือน เริ่มมีความอยากได้เงินบ้างเพราะบางที่ ไปหาแม่ แม่ยากจนอยากให้สัก 1000-2000 ไว้ใช้บ้างก็ยังไม่มีให้พอขยับใช้เงิน ก็ถูกว่าหาว่าฟุ่มเฟือย ก็เลยตัดสินใจคุยกับสามีขอค่าแรงสักวันละ 100 ได้มั้ยเราจะได้เก็บไว้เติมตังบ้าง ไว้ใช้ส่วนตัวบ้าง เพราะขนานจะซื้อผ้าอนามัยยังต้องขอตัง พูดก็โดนบ่น ทะเลาะกัน หาว่าเราจะเก็บเงินไปซื้อม้ามาดูด สามีเป็นคนที่ฟังพ่อแม่มาก ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ พ่อแม่บอกไม่ต้องให้ ถ้าให้ค่าแรงเรา สามีก็จะไม่มีเงินเก็บ แต่งมาก็แพงแล้วจะเอาอะไรอีก อึดอัดเสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้ ไม่เคยมีความสุขเลย ไปบอกแม่แม่ก็บอกให้ทนลูกเจอคนดีๆแล้ว ดีกว่าไปเร่ร่อนเช่าห้องทำงานโรงงาน จะขอไปทำงานสามีก็บอกว่าถ้าไปทำงานก็ไปอยู่ที่อื่น ประมาณว่ากลับบ้านไปเลย แล้วก็ทะเลาะกัน ทุกวันนี้เหมือนตัวเองทำงานแลกข้าว พูดก็โดนว่าอยากลับไปเลวใช่มั้ย จะเอาอะไรอีก กินอิ่มไม่เคยอด ตัวเค้าเองยังแทบไม่เคยใช้ตังเลย ถ้าให้เราแล้วตังหมดคนอื่นก็จะมองเราเหมือนหมา พ่อแม่เค้าก็ทำมาตั้งนาน ก็เหนื่อยเหมือนกัน
เราก็คิดในใจเราก็ไม่ได้เอาไปเยอะมากมาย ว่าเราเห็นตังไม่มีค่า ฟุ่มเฟือย เวลาสามีบ่นนิขุดเรื่องเก่า มายาวเลยคะ บอกว่าถ้าเราไม่มีสามีแบบเค้าก้ไม่มีเงินทองแบบนี้หรอก เราก็ต้องเงียบ แล้วก็ร้องไห้ คิดในใจ ทองก็ให้แค่ใส่ ห้ามขาย ห้ามหาย เงินมากมายก็ไม่เคยได้จับ หันหน้าคุยกันกี่ครั้งก็จบที่ทะเลาะกันเหมือนเดิม
ที่เรามาตั้งกระทู้ไม่ได้มาประจานตัวเองแต่เราอยากรู้ว่าคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวคิดเห็นยังไง
- เราผิดใช่มั้ยที่ไปขอค่าแรง
- อยากถามว่าเราควรทำยังไงต่อไป
- ที่ญาติพี่น้องบอกว่าถ้าเราได้ผัวดีดีคนนี้ ยังไงอนาคตก็สบาย จริงเหรอ
ช่วยฝั่งสามีขายของ กินใช้ในกงสี แต่อยากได้ค่าจ้างบ้าง ผิดมั้ยคะ
ก่อนอื่นต้องขอเล่าความเป็นมาก่อน เราเป็นผู้หญิงที่เคยผ่านการมีสามีมาแล้ว เป็นคนที่เกเร เรียกว่าเคยเลวมาก่อน เรียนไม่จบ ทำงานโรงงาน เดือนๆนึงพอกินบ้างไม่พอบ้าง จนวันนึงเราได้เจอผู้ชายที่มีฐานะอายุเกือบสามสิบก็ถือว่าเยอะกว่าเราหลายปีดูเป็นคนดีมากไม่กินเหล้าไม่สูบบุรี่มาขอแต่งงานแต่งแพงด้วยนะ ( แต่เงินแต่งก็ใช้จัดงานหมด ) จากคนเกเร มาได้ผัวดี พ่อแม่พี่น้องเราก็ชื่นชมเหมื่อนวาสนาหล่นทับ ก็แปลกใจนะอายุขนานนี้ ดีขนาดนี้ ทำไมยังเหลือมาเอาคนเลวๆอย่างเรา ทุกคนคิดว่าได้ผัวรวย ยังไงก็สบาย เราก็ตังใจไว้เลยว่า เราจะเลิกเลวทุกอย่างเผื่ออนาคต
เราก็ย้ายเข้าไปอยู่บ้านสามี บ้านสามีขายของ ขายทุกวันจันทร์ ถึงอาทิตย์ ภายใต้ความร้อนของแดดช่วงบ่าย ขายตั้งแต่บ่ายจนถึง มึด บางที่ก็สามทุ่ม บางวันก็ สี่ทุ่ม ช่วยขนของใส่รถมาขาย ช่วยตั้งร้าน แบกร่ม ทุกอย่างมันหนักมันเหนื่อย กว่าที่เราเคยทำงานมามาก มันเป็นวิธีของบ้านเขามานานมาก เราก็ช่วยเค้าขายมาตลอดแฟนเราก็ได้ค่าจ้างจากพ่อและแม่เป็นวัน วันละ 500 - 1000 แล้วแต่พ่อแม่จะให้ ส่วนเราไม่ได้ เพราะกินข้าวกินอยู่กับเขา เงินทั้งหมดสามีเป็นคนเก็บโดยบอกว่าเพื่ออนาคตของเรา วันๆขายได้กำไรเยอะยิ่งวันหยุดยิ่งขายดี ไม่เคยมีวันหยุด ช่วงที่ไม่ขายของเราก็ทำงานบ้าน แต่ก็ไม่ค่อยขยันเท่าไหร่ ซักผ้าบ้าง ทำกับข้าวบ้าง เราก็รู้ว่าเราเป็นคนขี้เกียจ ก็มีจุ๊กจิกกัน ว่าบ้าง บ่นบ้าง เราก็บางทีก็ขี้เกียจ แม่ผัวสั่งก็ทำบ้าง ไม่ทำบ้างตามประสาแม่ผัวลุกสะไภ้ แบบว่าแม่ผัว พ่อผัวไม่ค่อยปลื้ม
กับข้าวค่าใช้จ่ายค่าน้ำค่าไฟค่ารถก็อยู่กับพ่อผัวแม่ผัว กินก็แบบค่อนข้างประหยัด น้ำพริกผักต้ม แต่จะกินอย่างอื่นก็ขอสามี เช่นซื้อน้ำ ขนม อยากได้เสื้อผ้า รองเท้า เครื่องสำอาง ( แบบถูกๆ ) ตามประสาผู้หญิง( แต่ก็ไม่ได้ว่าซื้อมากมายซื้อทุกวัน ) ก็ต้องขอตังสามี แต่ก็ไม่กล้าขอมาก บางที่ก็ไห้ติดตัวบ้าง 300-500 เวลาไปใหน บางทีเราก็อึดอัดเราเคยทำงานได้เงินเดือนถึงจะพอบ้างไม่พอบ้าง แต่ก็ได้พอซื้อของที่อยากได้ แต่ต้องมาแบมือเหมือนลูกขอตังพ่อ
คนอื่นไปเที่ยวก็ได้แต่บ่นเพ้ออยากไป เทศกาลไม่ได้หยุดไม่ได้กลับบ้าน จะไปใหนก็ไปได้ครึ่งวันรีบกลับมาช่วยตั้งร้าน เป็นแบบนี้มาประมาณหลายเดือน เริ่มมีความอยากได้เงินบ้างเพราะบางที่ ไปหาแม่ แม่ยากจนอยากให้สัก 1000-2000 ไว้ใช้บ้างก็ยังไม่มีให้พอขยับใช้เงิน ก็ถูกว่าหาว่าฟุ่มเฟือย ก็เลยตัดสินใจคุยกับสามีขอค่าแรงสักวันละ 100 ได้มั้ยเราจะได้เก็บไว้เติมตังบ้าง ไว้ใช้ส่วนตัวบ้าง เพราะขนานจะซื้อผ้าอนามัยยังต้องขอตัง พูดก็โดนบ่น ทะเลาะกัน หาว่าเราจะเก็บเงินไปซื้อม้ามาดูด สามีเป็นคนที่ฟังพ่อแม่มาก ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ พ่อแม่บอกไม่ต้องให้ ถ้าให้ค่าแรงเรา สามีก็จะไม่มีเงินเก็บ แต่งมาก็แพงแล้วจะเอาอะไรอีก อึดอัดเสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้ ไม่เคยมีความสุขเลย ไปบอกแม่แม่ก็บอกให้ทนลูกเจอคนดีๆแล้ว ดีกว่าไปเร่ร่อนเช่าห้องทำงานโรงงาน จะขอไปทำงานสามีก็บอกว่าถ้าไปทำงานก็ไปอยู่ที่อื่น ประมาณว่ากลับบ้านไปเลย แล้วก็ทะเลาะกัน ทุกวันนี้เหมือนตัวเองทำงานแลกข้าว พูดก็โดนว่าอยากลับไปเลวใช่มั้ย จะเอาอะไรอีก กินอิ่มไม่เคยอด ตัวเค้าเองยังแทบไม่เคยใช้ตังเลย ถ้าให้เราแล้วตังหมดคนอื่นก็จะมองเราเหมือนหมา พ่อแม่เค้าก็ทำมาตั้งนาน ก็เหนื่อยเหมือนกัน
เราก็คิดในใจเราก็ไม่ได้เอาไปเยอะมากมาย ว่าเราเห็นตังไม่มีค่า ฟุ่มเฟือย เวลาสามีบ่นนิขุดเรื่องเก่า มายาวเลยคะ บอกว่าถ้าเราไม่มีสามีแบบเค้าก้ไม่มีเงินทองแบบนี้หรอก เราก็ต้องเงียบ แล้วก็ร้องไห้ คิดในใจ ทองก็ให้แค่ใส่ ห้ามขาย ห้ามหาย เงินมากมายก็ไม่เคยได้จับ หันหน้าคุยกันกี่ครั้งก็จบที่ทะเลาะกันเหมือนเดิม
ที่เรามาตั้งกระทู้ไม่ได้มาประจานตัวเองแต่เราอยากรู้ว่าคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวคิดเห็นยังไง
- เราผิดใช่มั้ยที่ไปขอค่าแรง
- อยากถามว่าเราควรทำยังไงต่อไป
- ที่ญาติพี่น้องบอกว่าถ้าเราได้ผัวดีดีคนนี้ ยังไงอนาคตก็สบาย จริงเหรอ