รื่องราวของผม เริ่มมาจากการที่ผมใกล้จะจบ ม.3 ผมต้องเลือกว่าจะเรียนอะไร ซึ่งผมค่อนข้างคิดหนักว่าจะเรียนอะไร ระหว่างสายอาชีพและสามัญ

ฃีวิตของผมเป็นคนติดเล่นมากใช้ชีวิตไปวันๆ อยากให้วันๆนั้นผ่านไปไวๆ ชอบเล่นเกม เที่ยว เรียนบ้างเล่นบ้าง ตอนผมจะจบม.3ผมคิดอย่างเดียวคือจิตใจผมชอบวิชาคณิตศาสตร์ ผมทำเกรดดีมาก แต่ผมอ่อนวิชาอังกฤษมากเกรด1แทบทุกเทอม ตอนนั้นผมอยากเรียนสายสามัญนะและก็สายอาชีพด้วย แต่ในความคิดผมลึกๆก็ไม่อยากไปเจอวิชาฟิสิกเคมี ผมคิดว่าสมองผมไม่ได้เก่งขนาดนั้นเกรดเฉลี่ยสะสม 2.2 ได้ ตอนช่วงนั้นรู้สึกว่าจะมีโครงการ mou(ไม่รู้เรียกแบบนี้รึป่าว)แต่เป็นโครงการที่เราไม่ต้องไปสอบเข้าหรือใช้โคต้าอะไรเลยเกี่ยวกับสายอาชีพ ก็นั้นแหละครับตัดสินใจไม่ยาก ผมเลยไปเรียนบัญชี หลังจากที่ผมได้เริ่มเรียนบัญชีตอนปวช1 ตอนแรกๆ ผมก็คิดว่าเราพอเรียนได้นะ แต่ไปผ่านไปเรื่อยๆมันเริ่มยากมากขึ้นเรื่อยๆผมรู้สึกว่ามันเริ่มไม่ใช่แล้ว มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับคณิตเลยวันๆกดแต่เครื่องคิดเลขมันรู้สึกเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องเก่งคณิตก็เรียนได้แค่เดบิตเคดิตให้เป็น ตั้งแต่ปวช2จนจบปวช3 ผมฝืนเรียนผมลอกการบ้านเพื่อนตลอดจนจบ ได้เกรดมา 2.3 พอมาตอนนี้ ผมอยู่ปวส1 ผมได้เลือกเรียนวิชาเกี่ยวกับศิลปะ แต่ผมก็แบบเหมือนแบบไม่อยากไปต่อแล้ว ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่กว่าบัญชีอีก แค่การไล่สี แรงเงา วาดภาพ ผมยังทำไม่ได้เลย เคยพยายามจะลองฝึกแต่รู้สึกว่าแบบใจมันไม่รักเลย เหมือนมันไม่ใช่แนวไงไม่รู้ ก่อนผมขจะมาเรียนคอมกราฟิค ผมรู้สึกว่าผมชอบการออกแบบโลโก้ แต่พอมาเรียนๆจริงๆมันต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์ซึ่งผมไม่มีมันเลย ผมรู้สึกผิดหวังตัวเองมากๆและสงสารพ่อแม่สุดๆผมอยากเรียนให้จบ แต่ก็ไม่รู้ควรจะทำไงต่อไป ทำยังไงให้ใจมันรัก