ความรักของเด็กมอ3 กับความทรงจำที่ทำให้ยิ้มได้ตลอดกาลของผู้ชายอายุ34
ชีวิตของเด็กผู้ชายม.ต้นก่อนที่กำลังจะก้าวข้ามชั้นสู่การเป็นหนุ่มม.ปลาย
ย้อนไปเกือบ19ปีที่แล้ว ช่วงที่สถาบันกวดวิชาต่างๆผุดขึ้นกันเป็นดอกเห็ด เด็กคนไหนไม่ได้เรียนอาจจะถูกมองว่าเป็นคนที่เชยบรม(อันนี้ไม่ได้เหมารวมครับ)
ผมเป็น1ในเด็กพวกนั้นที่ได้เข้าเรียนในสถาบันกวดวิชาที่ชื่อว่าPEP และนับเป็นการเรียนพิเศษแบบนอกโรงเรียนตัวเองครั้งแรกในชีวิต
“PEP”ที่แห่งนี้ทำให้ผมได้เจอเธอ เธอผู้ทำให้ผมต้องติดอยู่ในเฟรนด์โซนตลอดกาล
อิ่ม อิ๊มพ์ บลาๆๆๆ แล้วแต่ใครจะเรียก แต่ผมเรียกเธอว่าอิ๊มพ์ ถึงแม้ว่าเพื่อนๆเธอจะเรียกเธอว่าอิ่มก็ตาม ^__^
ความสัมพันธ์ของผมและอิ๊มพ์ในสถาบันกวดวิชาไม่ได้มีอะไรหวือหวา จะมีก็แค่เปลือกลูกอมฮาร์ทบีทที่แกะออกมาจากลูกอมที่เธอนำมาแจกเพื่อนในชั้นเรียน(ผมเก็บมันไว้ในกระเป๋าตังค์ ขอย้ำว่าทุกอัน)
นอกจากนั้นก็ไม่ได้มีอะไรมากมายที่ให้ผมเอะใจว่าจริงๆแล้วผมชอบเธอจนมันมาถึงวันสุดท้ายของการเรียน
วันนั้นผมมีปัญหานิดหน่อยกับเพื่อนสนิทที่มาเรียนที่เดียวกัน ทุกวันหลังจากเลิกเรียนผมจะต้องเดินออกมารอและส่งเพื่อนคนนี้ขึ้นรถเสมอ หลังจากนั้นผมถึงจะเดินไปส่งอิ๊มพ์ที่บ้านเพราะเป็นทางผ่านบ้านผม แต่วันนี้ผมเลือกที่จะเดินออกมาแบบไม่รอใครสักคน โคตรน่าเขกกะโหลกทั้งๆที่มันเป็นวันสุดท้ายของการเรียนที่นี่ผมไม่น่าทำอะไรแบบนี้จริงๆ แต่แล้วอิ๊มพ์ก็วิ่งมาและก็พูดกับผมว่า “เป็นเพื่อนกันมีอะไรทำไมไม่คุยกัน”
เหตุการณ์วันนั้นผมจำได้เลาๆแค่นี้ แต่สิ่งที่จำได้ดีคือทำไมวันนั้นผมรู้สึกชอบผู้หญิงคนนี้จังเลย
“ก็แค่ผู้หญิงที่ไม่อยากให้ตายก่อน”
พวกคุณเคยไหม? ที่เวลาเลิกเรียนแล้วต้องมารอรับผู้หญิงคนนึงที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอยบ้านเค้า เพื่อที่จะได้เดินไปส่งให้เค้าถึงบ้านในทุกๆวัน(เราเรียนกันคนละโรงเรียน)
พวกคุณเคยไหม? กับวันวาเลนไทน์ที่ซื้อดอกไม้ให้ใครสักคนที่ต้องเก็บมันเอาไว้ในเป้โรงเรียน
พวกคุณเคยไหม? ที่อยากจะตั้งใจเรียนเพื่อที่จะสามารถมาติวหนังสือ หรือสรุปใจความสำคัญก่อนสอบให้เธอ ใช่ครับรร.เราสองคนอยู่ในเครือเดียวกัน ช่วงนั้นม.ปลายในแต่ละสายวิชาจะใช้ข้อสอบเดียวกันในการสอบ
ผมใช้ชีวิตแบบเป็นเพื่อนที่ดีแบบนั้นมาอีก2ปี ผมและอิ๊มพ์คุยโทรศัพท์กันวันละนานๆทุกวัน
ผมส่งข้อความเพจเจอร์ให้อิ๊มพ์ในทุกๆวันสำคัญของไทยไม่ว่าจะ Haapyมาฆบูชา,Happy วันฮาโลวีน...และทุกๆวันที่มันถูกกำหนดว่ามันเป็นวันสำคัญ
แต่แล้ววันที่ผมต้องสารภาพรัก และวันนั้นมันคือจุดเริ่มต้นของFriendzoneระหว่างเราสองคนก็มาถึง
ม.5ช่วงเวลาปิดเทอมภาคเรียนที่1 เราสองคนยังคงคุยโทรศัพท์กันทุกวัน วันละนานๆ(เชื่อว่าหลายคนคงมีโมเมนต์แบบนี้) จำได้ดีว่าเวลามันล่วงเลยมาใกล้ๆจะตีห้า เราคุยกันมาได้เกือบๆจะ5ชั่วโมง PCTผมโทรฟรีได้แค่ครั้งละ60นาที ผมจะกดวางและโทรกลับในทุกๆครั้งที่ครบ59นาที แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน เพราะมันเป็นวันที่ผมจะได้สารภาพรักออกไป...
ผมจำรูปประโยคได้ไม่มากนัก แต่สิ่งที่จำได้คือผมบอกว่า “เรารักอิ๊มพ์” อิ๊มพ์รู้อยู่แล้วและอิ๊มพ์ก็คิดและรู้สึกแบบเดียวกับผม..นั่นคือสิ่งที่เธอตอบกลับมา
อีกประโยคที่จำได้แม่น อิ๊มพ์ถามว่ารักมากแค่ไหน คำตอบของผมก๊อปปี้มาจากคำพูดของพระเอกหนังการ์ตูนเรื่องแสบกว่านี้มีอีกมั้ยของอาจารย์ฮิเดยูกิ โยเนฮาร่า ผมตอบกลับไปว่า “ก็แค่ผู้หญิงที่ไม่อยากให้ตายก่อน” โอยคิดแล้วคืออารมณ์ตอนนั้นมันรู้สึกล่องลอย หวิวๆ โล่งๆเหมือนยกทุกอย่างออกไปจากหัวสมองได้หมด แต่แล้วหลังจากวันนั้นอิ๊มพ์ก็หายไป....ใช่ผมรู้อยู่แล้วว่าเธอมีแฟนเป็นผู้หญิงและผมก็รู้จักแฟนของเธอดี แต่ผมไม่เสียใจนะที่พูดออกไป สิ่งที่ผมคิดต่อจากนี้คือผมต้องทำอย่างไรให้ได้ผู้หญิงคนนี้กลับมา ไม่ว่าจะกลับมาในสถานะอะไรก็ตาม
หลังจากเหตุการณ์นั้น ผมและอิ๊มพ์ห่างหายขาดการติดต่อกันไปในทุกช่องทางเป็นเวลา6เดือน
ปิดเทอมภาคฤดูร้อนก่อนที่จะขึ้นม.6 ผมตัดสินใจใช้โทรศัพท์บ้านโทรหาอิ๊มพ์ และแนะนำตัวเองอีกครั้ง ว่าผมชื่ออะไร เรียนที่ไหน บ้านอยู่ตรงไหน หลังจากนั้นเรา2คนก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม
มีเรื่องราวมากมาย ความทรงจำที่ดีบ้าง ร้ายบ้างกับผู้หญิงคนนี้ แต่สิ่งนึงเลยที่ยังไม่เคยเปลี่ยนคือ”ความรัก ความห่วงใย”ที่ผมมีให้เธอ และเช่นกันคำพูดที่เธอเคยบอกว่ารู้สึกเหมือนกับที่ผมรู้สึก ในนาทีแรกที่ได้ยินหัวใจมันพองโต แต่ผลที่ได้รับในช่วงเวลานั้นกลับถูกใส่ร้ายว่ามันคือคำโกหก ตอนนี้ วันนี้ผมรู้แล้ว ว่าความรักของเรายังอยู่ที่เดิม แต่มันแค่เปลี่ยนรูปแบบเพื่อที่จะคงไว้ซึ่งความรู้สึก และเป็นความทรงจำที่ดีของพวกเราสองคนไปตลอดกาล
IMP=แปลว่าเด็กดื้อ เด็กซนหรือปีศาจน้อย
ขออนุญาตเขียนไว้อ่านและแบ่งปัน เผื่อวันนึงผมไม่สามารถที่จะจดจำเรื่องราวเหล่านี้ได้อีก ผมจะได้หยิบมันขึ้นมาอ่าน ไว้เตือนความทรงจำว่าความรักมันสวยงามเสมอ และในบางจังหวะFriendzoneมันก็ไม่ได้โหดร้ายจนเกินไป
1มิย.2562 ครบรอบ19ปี ที่เราได้รู้จักกัน ^^
ปล.ปัจจุบันอิ๊มพ์แต่งงานมีชีวิตครอบครัวที่มีความสุขและมีลูกน้อย2คน
ส่วนผมและอิ๊มพ์ยังคงเป็นเพื่อนรักที่ดีต่อกันเสมอมาจากนี้และตลอดไป
ปล2.กระทู้นี่เกิดจากการที่น้องผู้หญิงที่ผมคุยๆด้วยคนนึงถามผมว่า ความรักสำหรับพี่คืออะไร พี่เคยเจอมันจริงๆหรือยัง? ผมเล่าเรื่องราวของผมกับอิ๊มพ์ให้เค้าฟัง และตอบกลับไปว่านี่แหละความรักของผม ผมเจอมานานมากแล้วและไม่เคยที่จะเสียมันไปเลยสักครั้ง และผมคงยอมไม่ได้จริงๆที่จะต้องเสียมันไป
เรื่องเล่าที่ดีที่สุดในชีวิต ที่แม้จะต้องตกอยู่ในFriendzoneไปตลอดกาล
ชีวิตของเด็กผู้ชายม.ต้นก่อนที่กำลังจะก้าวข้ามชั้นสู่การเป็นหนุ่มม.ปลาย
ย้อนไปเกือบ19ปีที่แล้ว ช่วงที่สถาบันกวดวิชาต่างๆผุดขึ้นกันเป็นดอกเห็ด เด็กคนไหนไม่ได้เรียนอาจจะถูกมองว่าเป็นคนที่เชยบรม(อันนี้ไม่ได้เหมารวมครับ)
ผมเป็น1ในเด็กพวกนั้นที่ได้เข้าเรียนในสถาบันกวดวิชาที่ชื่อว่าPEP และนับเป็นการเรียนพิเศษแบบนอกโรงเรียนตัวเองครั้งแรกในชีวิต
“PEP”ที่แห่งนี้ทำให้ผมได้เจอเธอ เธอผู้ทำให้ผมต้องติดอยู่ในเฟรนด์โซนตลอดกาล
อิ่ม อิ๊มพ์ บลาๆๆๆ แล้วแต่ใครจะเรียก แต่ผมเรียกเธอว่าอิ๊มพ์ ถึงแม้ว่าเพื่อนๆเธอจะเรียกเธอว่าอิ่มก็ตาม ^__^
ความสัมพันธ์ของผมและอิ๊มพ์ในสถาบันกวดวิชาไม่ได้มีอะไรหวือหวา จะมีก็แค่เปลือกลูกอมฮาร์ทบีทที่แกะออกมาจากลูกอมที่เธอนำมาแจกเพื่อนในชั้นเรียน(ผมเก็บมันไว้ในกระเป๋าตังค์ ขอย้ำว่าทุกอัน)
นอกจากนั้นก็ไม่ได้มีอะไรมากมายที่ให้ผมเอะใจว่าจริงๆแล้วผมชอบเธอจนมันมาถึงวันสุดท้ายของการเรียน
วันนั้นผมมีปัญหานิดหน่อยกับเพื่อนสนิทที่มาเรียนที่เดียวกัน ทุกวันหลังจากเลิกเรียนผมจะต้องเดินออกมารอและส่งเพื่อนคนนี้ขึ้นรถเสมอ หลังจากนั้นผมถึงจะเดินไปส่งอิ๊มพ์ที่บ้านเพราะเป็นทางผ่านบ้านผม แต่วันนี้ผมเลือกที่จะเดินออกมาแบบไม่รอใครสักคน โคตรน่าเขกกะโหลกทั้งๆที่มันเป็นวันสุดท้ายของการเรียนที่นี่ผมไม่น่าทำอะไรแบบนี้จริงๆ แต่แล้วอิ๊มพ์ก็วิ่งมาและก็พูดกับผมว่า “เป็นเพื่อนกันมีอะไรทำไมไม่คุยกัน”
เหตุการณ์วันนั้นผมจำได้เลาๆแค่นี้ แต่สิ่งที่จำได้ดีคือทำไมวันนั้นผมรู้สึกชอบผู้หญิงคนนี้จังเลย
“ก็แค่ผู้หญิงที่ไม่อยากให้ตายก่อน”
พวกคุณเคยไหม? ที่เวลาเลิกเรียนแล้วต้องมารอรับผู้หญิงคนนึงที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอยบ้านเค้า เพื่อที่จะได้เดินไปส่งให้เค้าถึงบ้านในทุกๆวัน(เราเรียนกันคนละโรงเรียน)
พวกคุณเคยไหม? กับวันวาเลนไทน์ที่ซื้อดอกไม้ให้ใครสักคนที่ต้องเก็บมันเอาไว้ในเป้โรงเรียน
พวกคุณเคยไหม? ที่อยากจะตั้งใจเรียนเพื่อที่จะสามารถมาติวหนังสือ หรือสรุปใจความสำคัญก่อนสอบให้เธอ ใช่ครับรร.เราสองคนอยู่ในเครือเดียวกัน ช่วงนั้นม.ปลายในแต่ละสายวิชาจะใช้ข้อสอบเดียวกันในการสอบ
ผมใช้ชีวิตแบบเป็นเพื่อนที่ดีแบบนั้นมาอีก2ปี ผมและอิ๊มพ์คุยโทรศัพท์กันวันละนานๆทุกวัน
ผมส่งข้อความเพจเจอร์ให้อิ๊มพ์ในทุกๆวันสำคัญของไทยไม่ว่าจะ Haapyมาฆบูชา,Happy วันฮาโลวีน...และทุกๆวันที่มันถูกกำหนดว่ามันเป็นวันสำคัญ
แต่แล้ววันที่ผมต้องสารภาพรัก และวันนั้นมันคือจุดเริ่มต้นของFriendzoneระหว่างเราสองคนก็มาถึง
ม.5ช่วงเวลาปิดเทอมภาคเรียนที่1 เราสองคนยังคงคุยโทรศัพท์กันทุกวัน วันละนานๆ(เชื่อว่าหลายคนคงมีโมเมนต์แบบนี้) จำได้ดีว่าเวลามันล่วงเลยมาใกล้ๆจะตีห้า เราคุยกันมาได้เกือบๆจะ5ชั่วโมง PCTผมโทรฟรีได้แค่ครั้งละ60นาที ผมจะกดวางและโทรกลับในทุกๆครั้งที่ครบ59นาที แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน เพราะมันเป็นวันที่ผมจะได้สารภาพรักออกไป...
ผมจำรูปประโยคได้ไม่มากนัก แต่สิ่งที่จำได้คือผมบอกว่า “เรารักอิ๊มพ์” อิ๊มพ์รู้อยู่แล้วและอิ๊มพ์ก็คิดและรู้สึกแบบเดียวกับผม..นั่นคือสิ่งที่เธอตอบกลับมา
อีกประโยคที่จำได้แม่น อิ๊มพ์ถามว่ารักมากแค่ไหน คำตอบของผมก๊อปปี้มาจากคำพูดของพระเอกหนังการ์ตูนเรื่องแสบกว่านี้มีอีกมั้ยของอาจารย์ฮิเดยูกิ โยเนฮาร่า ผมตอบกลับไปว่า “ก็แค่ผู้หญิงที่ไม่อยากให้ตายก่อน” โอยคิดแล้วคืออารมณ์ตอนนั้นมันรู้สึกล่องลอย หวิวๆ โล่งๆเหมือนยกทุกอย่างออกไปจากหัวสมองได้หมด แต่แล้วหลังจากวันนั้นอิ๊มพ์ก็หายไป....ใช่ผมรู้อยู่แล้วว่าเธอมีแฟนเป็นผู้หญิงและผมก็รู้จักแฟนของเธอดี แต่ผมไม่เสียใจนะที่พูดออกไป สิ่งที่ผมคิดต่อจากนี้คือผมต้องทำอย่างไรให้ได้ผู้หญิงคนนี้กลับมา ไม่ว่าจะกลับมาในสถานะอะไรก็ตาม
หลังจากเหตุการณ์นั้น ผมและอิ๊มพ์ห่างหายขาดการติดต่อกันไปในทุกช่องทางเป็นเวลา6เดือน
ปิดเทอมภาคฤดูร้อนก่อนที่จะขึ้นม.6 ผมตัดสินใจใช้โทรศัพท์บ้านโทรหาอิ๊มพ์ และแนะนำตัวเองอีกครั้ง ว่าผมชื่ออะไร เรียนที่ไหน บ้านอยู่ตรงไหน หลังจากนั้นเรา2คนก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม
มีเรื่องราวมากมาย ความทรงจำที่ดีบ้าง ร้ายบ้างกับผู้หญิงคนนี้ แต่สิ่งนึงเลยที่ยังไม่เคยเปลี่ยนคือ”ความรัก ความห่วงใย”ที่ผมมีให้เธอ และเช่นกันคำพูดที่เธอเคยบอกว่ารู้สึกเหมือนกับที่ผมรู้สึก ในนาทีแรกที่ได้ยินหัวใจมันพองโต แต่ผลที่ได้รับในช่วงเวลานั้นกลับถูกใส่ร้ายว่ามันคือคำโกหก ตอนนี้ วันนี้ผมรู้แล้ว ว่าความรักของเรายังอยู่ที่เดิม แต่มันแค่เปลี่ยนรูปแบบเพื่อที่จะคงไว้ซึ่งความรู้สึก และเป็นความทรงจำที่ดีของพวกเราสองคนไปตลอดกาล
IMP=แปลว่าเด็กดื้อ เด็กซนหรือปีศาจน้อย
ขออนุญาตเขียนไว้อ่านและแบ่งปัน เผื่อวันนึงผมไม่สามารถที่จะจดจำเรื่องราวเหล่านี้ได้อีก ผมจะได้หยิบมันขึ้นมาอ่าน ไว้เตือนความทรงจำว่าความรักมันสวยงามเสมอ และในบางจังหวะFriendzoneมันก็ไม่ได้โหดร้ายจนเกินไป
1มิย.2562 ครบรอบ19ปี ที่เราได้รู้จักกัน ^^
ปล.ปัจจุบันอิ๊มพ์แต่งงานมีชีวิตครอบครัวที่มีความสุขและมีลูกน้อย2คน
ส่วนผมและอิ๊มพ์ยังคงเป็นเพื่อนรักที่ดีต่อกันเสมอมาจากนี้และตลอดไป
ปล2.กระทู้นี่เกิดจากการที่น้องผู้หญิงที่ผมคุยๆด้วยคนนึงถามผมว่า ความรักสำหรับพี่คืออะไร พี่เคยเจอมันจริงๆหรือยัง? ผมเล่าเรื่องราวของผมกับอิ๊มพ์ให้เค้าฟัง และตอบกลับไปว่านี่แหละความรักของผม ผมเจอมานานมากแล้วและไม่เคยที่จะเสียมันไปเลยสักครั้ง และผมคงยอมไม่ได้จริงๆที่จะต้องเสียมันไป