เรามีแฟนตอนอายุ16ค่ะ. แม่สามีพอรู้ว่าลูกเขาต้องมาแต่งกับเราเขาก็ไม่ชอบเราเเล้วค่ะตอนนั้นแต่เขาจำใจรับเพราะกลัวลูกเข้าคุกข้อหาพรากผู้เยาว์ เรากับสามีเราเริ่มปรับตัวเข้าหากันเเล้วเราย้ายไปอยู่บ้านสามี สิ่งเเรกที่แม่สามีอยากให้เราทำ คือเขาอยากให้เราลุกมาหุงข้าวทำกับข้าวตั้งแต่ตี4ซักผ้าให้เรียบร้อย ทั้งที่ก็ไม่ได้ไปไหนกันนะคะ บอกตรงๆค่ะเราตื่นไม่ไหวเพราะเรามาอยุ่บ้าน4เดือนเราก็ท้อง เราก็เลยตื่น6โมง เรายอมรับค่ะ ว่าเราขี้เกียจในสายตาเค้าแต่จะมาบังคับให้ตื่นตี4ตี5ทำทุกอย่างให้เรียบร้อยเราทำไม่ไหว เเถมทั้งวันเค้าจะให้เราถางหญ้าเเถวบ้าน ตอนนั้นลูกอ่อน เอาง่ายๆไม่อยากให้อยู่เฉย  เเต่เราเลี้ยงลูกอ่อนเราก็หลับตามลูกผัวก็ดันมาติดทหารอีก เราจำใจต้องอยุ่บ้านแม่ผัวเพราะบ้านเรามีแต่ขี้เหล้า
โดนแม่สามีโขรกสับเรา ยังไม่พอยังโดนพี่สามีเเจมอีก ด่าเรากะผัวกินบ้าง รอแต่เงินผัวบ้าง บ้าง พี่สาวเค้าก็ชอบทำหน้ายักใส่เรา แต่คือเราลูกอ่อนอ่ะจะให้เราทำอะไร พอสามีเรากลับมาจากกรมช่วงชุดพักเค้าก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือค่ะ เป็นแบบนี้จนผัวเราปลดทหารจนเราอายุ18 ตัดสินใจเข้ากรุงเทพกับผัวให้ลูกเค้าไว้เลี้ยงตอนนั่นลูก3ขวบล่ะค่ะ เริ่มทำงานออกรถ ส่งให้เค้าบ้าง เพราะช่วงตั้งตัว พอเริ่มมีเงินเค้ากับทำดีกับเรา แต่พี่สาวก็คือคงเดิมคือดีแค่น้องกู ประมาณนี้ค่ะ เหมือนเค้าจำไม่ได้ว่าด่าเราไว้อะไรบ้างอย่างงี้ค่ะ แบบนี้ควรให้อภัยเเล้วลืมอดีตให้หมดไหมคะ หรือควรจำ