อึดอัดใจมากๆเลย คะ คือว่าเรา ชีวิตเราตอนนี้เหมือนกำลังถูกโชคชะตาล้อเล่น ให้คนๆนึงเข้ามาในชีวิตแบบไม่รู้ตัว แล้วอยู่ๆเขาคนนั้นก็หายไปโดยสิ้นเชิง
       เรื่องมีอยู่ว่าบังเอิญพี่เขาย้ายมาทำงานที่เดียวกับเรา แต่พี่เขามีแฟนอยู่แล้วนะคะ อันนี้เราก็รู้และเข้าใจเขาดี เราก็เลยเว้นระยะห่างของตัวเอง อยู่ในฐานะน้องสาว แม้ว่าในใจยังแอบสงสัยตัวเองว่า อาจชอบพี่เขาอยู่ลึกๆหรือเปล่า เพราะพอเขาหายไปเหมือนโลกมันเป็นสีเทา แล้วก็รู้สึกเหมือนเราขาดอพไรไป เหมือนสูญเสียความเป็นตัวเองไปครึ่งนึง รู้ด้วยว่าเปนไปไม่ได้แต่เรายังอยากมีเขาเปนพี่ชายที่แสนดีแบบนี้ตลอดๆ เราคิดนะว่า คงเป็นเพราะความจำเป็นเรื่องงานทำให้เขาต้องสนิทกับเราหรือเปล่า แต่มันไม่ใช่อะ มันสนิทกันอย่างรวดเร็วมากๆ เหมือนคนที่รู้จักกันมานานมากๆแล้สอะ สนิทแบบงงอะ เราเล่าทุกอย่างให้เขาฟังมีอะไรก็จะให้แกเปนกูรูที่ปรึกษา เขาก็เล่านู่นนี่นั่น เรียกได้ว่าคุยกันถูกคอถูกชะตาเปิดท้อปปิคอะไรมาคือ เหมือนคุยกันรู้เรื่องหมด แค่มองตาก็รู้ว่าจะขำเรื่องอะไรอะ มีไปกินข้าวกินกาแฟกันสองคนบ้างประปราย แต่เนื้อหาที่คุยมันแบบไม่ได้จีบกันนะ แต่เหมือนคุยกับตัวเองอีกคนอยู่อะคะ เหมือนเขาเปนแฝดต่างเพศกับเราอะ มันเหมือนเขามาเติมเต็มความรู้สึกให้เรา รู้สึกไม่เหงา โลกสดใส มีกำลังใจทำงาน รู้สึกมีความสุขที่ได้วนเวียนอยู่ใกล้ๆกับพี่เขา แม้ว่ามันจะไม่ได้มีสถานะหรือต้องครอบครองกัน ต้องเปนแฟนกัน แต่เราแค่อยากมีเขาในชีวิตเราไปแบบนี้ เวลาส่วนใหญ่เราก็จะใช้อยู่ด้วยกัน ไม่เจอกันแค่ตอนกลับบ้านนอน ไลน์คุยกันตลกขบขันบ้างปรับทุกข์บ้างทุกวัน ทั้งๆที่ก็เจอกันอยู่อะนั่งทำงานก็ใกล้ๆกันอะ แต่ก็คุยกันผ่านไลน์555 แต่มันก็ไม่วายมีโมเม้นที่เขาทำให้เราหัวใจเต้นแรงอยู่นะ เช่นเผลอไปจ้องตาเขานานๆ เวลาคุยๆอยู่แล้วแอบเห็นเขาแอบยิ้มคนเดียว เขาชวนเราไปนั่งชิลแบบกินข้าวจิบเบียร์นะแต่เราไม่ได้ไป คือเราแอบคิดว่าพี่เขาก็รู้สึก ว่า คลิ้ก เหมือนที่เรารู้สึกนะ แต่ เขาอาจจะคิดกับเราแค่น้องสาวหรือมากกว่านั้นเราก็ไม่อาจรู้ได้ เราแค่ไม่ได้คาดหวัง แค่อยากอยู่ด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน คุยกันแบบนี้ทุกวัน ช่วยเหลือประคับประคองกันไป เพื่อที่โมเม้นความรู้สึกดีๆ แบบนี้จะไม่หายไปไหน แต่ประเด็นก็คือ อยู่ๆ พอเขาลากลับบ้าน ยาว 1 เดือน พี่เขาก็หายไปเลย หายไปแบบหาย แล้วพยายามแสดงให้เรารู้อะว่า ไม่อยากคุย แบบ...เราก็เวิ่นเว้อคุยกับแกปกติ แต่แกก็อ่าน แล้วไม่ตอบ ตอบก็ตอบคำสองคำ ทั้งที่ปกติแล้ว ตอบกันเป็นบรรทัดๆ เราก็เลยสงสัยว่า เขามีปัญหาอะไร หรือเราทำอะไรผิด หรือว่า เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่สำหรับเรา คือ งง แล้วก็รู้สึกเหมือนโดนลอยแพ เหมือนเดินจูงมือใครสักคนมาอยู่กลางทาง แล้วเขาก็ปล่อยมันแล้ววิ่งหนีไป เคว้งคว้างเหลือเกินค้ะ