คือเราเคยมีแฟนเลิกกันมา ตอนนี้จะ 4 ปีละ ปัจจุบันเราอายุจะ 24 ปีละ ตั้งแต่เลิกกะแฟนคนนั้นมา เราไม่เคยกล้าที่จะคบใครจริงๆจังๆอีกเลย เวลาจะจริงจังกับใครสักคนมันจะมีภาพเก่าๆ ที่เจ็บปวดซ้อนขึ้นมา มันทำให้เรากลัว และเริ่มตีตัวออกห่างจากทุกคนที่เข้ามาในชีวิต
ก่อนจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นเราเล่าก่อนเลยว่า เรามีแฟนตอนมัธยมประมาน ม.3 คบกันมาจนเข้ามหาลัย เราไปเรียนต่อมหาลัยส่วนแฟนเราไม่เรียน ตอนนั้นอยู่มหาลัยประมานปี 1เทอม เราท้อง แฟนเราเลยไปบอกพ่อแม่เขา ให้มาพูดกะพ่อแม่เรา ก็เรียบร้อยโอเคดี ก็หมั้นกันไว้ เราก็กลับไปเรียนต่อเหมือนเดิม แฟนเราก็อยู่บ้านเล่นบอลเดินสาย ทำงานอะไรของเขาไป ไปมาหาสู่กันปกติชีวิตแอปปี้ หลังจากหมั้น ประมาณ 4 หรือ 5 เดือน เราเรียนหนักมาก มันขึ้นปี 2 พอดี พอมีเวลาว่างเรากะไปเซอร์ไพรส์เขาที่หอพักเขาที่เขาทำงาน เราไปถึงก็ไขกุญแจเข้าห้องปกติ สิ่งที่เห็นคือ เขานอนอยู่กับผู้หญิง ซึ่งตอนนั้นเราท้องประมาณ 7 เดือน ตอนนั้นเราเสียหลักมากเดินออกจากห้องเงียบและขึ้นรถกลับมหาลัย ร้องไห้จนลุงคนขับรถ และคนในรถตกใจ ไปถึงก็บอกเพื่อนและเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง เราจากคนร่าเริงกลายเป็นคนที่ไม่พูดไม่จาเอาแต่ร้องไห้ ร้องจนเส้นเลือดฝอยในตาแตก ชีวิตตอนนั้นมันเหมือนหมดไม่เหลืออะไรแล้ว ท้องก็โตแฟนก็มีคนใหม่ เรียนก็ไม่จบ เราเป็นแบบนี้จนถึงวันคลอด เราก็ยังอยู่ในสภาวะเดิม เพราะมันรู้สึกพังจริงๆ เรากลายเป็นโรคซึมเศร้าแบบไม่รู้ตัว จนเกือบกระโดดตึกเพื่อให้มันตายๆไปซะ แต่ดีที่เพื่อนมาดึงสติและช่วยไว้ เราเป็นหนักมากจนต้องดรอปเรียนไปเทอมนึงเพื่อรักษาตัว เวลาผ่านไปเราเริ่มดีขึ้นและกลับมาเรียนตอนปี 3 เทอม 1 ด้วยความพยายาม ก็เรียนหนักกว่าชาวบ้านเขาจนจบพร้อมเพื่อนๆ มันเหมือนจะดีขึ้นๆในทุกวัน แต่ทุกครั้งที่มีคนเข้ามาในชีวิตเหมือนภาพเก่าๆทุกอย่างมันวนกลับมาจนเหมือนเป็นคนจิตตกกลัว ระแวง ทุกอย่างอะ ทำไงอาการแบบนี้ถึงจะหายไปคะ
ปล. ตัวเล็กของเราตอนนี้ 3 ขวบ 4 เดือน เป็นเด็กร่าเริง มีความสุขมาก คุณตา คุณยายและทุกคนรักเขามาก แจ้งเกิดเป็นลูกเราปกติ แต่เขาเรียกพ่อกะแม่เรา ว่าพ่อ แม่ และเรียกเราว่าพี่ แต่เขารู้นะว่าเราเป็นแม่เขา😂😂😂
ต้องทำยังไงถึงจะกล้าเปิดใจและเลิกกลัวอดีต?
ก่อนจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นเราเล่าก่อนเลยว่า เรามีแฟนตอนมัธยมประมาน ม.3 คบกันมาจนเข้ามหาลัย เราไปเรียนต่อมหาลัยส่วนแฟนเราไม่เรียน ตอนนั้นอยู่มหาลัยประมานปี 1เทอม เราท้อง แฟนเราเลยไปบอกพ่อแม่เขา ให้มาพูดกะพ่อแม่เรา ก็เรียบร้อยโอเคดี ก็หมั้นกันไว้ เราก็กลับไปเรียนต่อเหมือนเดิม แฟนเราก็อยู่บ้านเล่นบอลเดินสาย ทำงานอะไรของเขาไป ไปมาหาสู่กันปกติชีวิตแอปปี้ หลังจากหมั้น ประมาณ 4 หรือ 5 เดือน เราเรียนหนักมาก มันขึ้นปี 2 พอดี พอมีเวลาว่างเรากะไปเซอร์ไพรส์เขาที่หอพักเขาที่เขาทำงาน เราไปถึงก็ไขกุญแจเข้าห้องปกติ สิ่งที่เห็นคือ เขานอนอยู่กับผู้หญิง ซึ่งตอนนั้นเราท้องประมาณ 7 เดือน ตอนนั้นเราเสียหลักมากเดินออกจากห้องเงียบและขึ้นรถกลับมหาลัย ร้องไห้จนลุงคนขับรถ และคนในรถตกใจ ไปถึงก็บอกเพื่อนและเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง เราจากคนร่าเริงกลายเป็นคนที่ไม่พูดไม่จาเอาแต่ร้องไห้ ร้องจนเส้นเลือดฝอยในตาแตก ชีวิตตอนนั้นมันเหมือนหมดไม่เหลืออะไรแล้ว ท้องก็โตแฟนก็มีคนใหม่ เรียนก็ไม่จบ เราเป็นแบบนี้จนถึงวันคลอด เราก็ยังอยู่ในสภาวะเดิม เพราะมันรู้สึกพังจริงๆ เรากลายเป็นโรคซึมเศร้าแบบไม่รู้ตัว จนเกือบกระโดดตึกเพื่อให้มันตายๆไปซะ แต่ดีที่เพื่อนมาดึงสติและช่วยไว้ เราเป็นหนักมากจนต้องดรอปเรียนไปเทอมนึงเพื่อรักษาตัว เวลาผ่านไปเราเริ่มดีขึ้นและกลับมาเรียนตอนปี 3 เทอม 1 ด้วยความพยายาม ก็เรียนหนักกว่าชาวบ้านเขาจนจบพร้อมเพื่อนๆ มันเหมือนจะดีขึ้นๆในทุกวัน แต่ทุกครั้งที่มีคนเข้ามาในชีวิตเหมือนภาพเก่าๆทุกอย่างมันวนกลับมาจนเหมือนเป็นคนจิตตกกลัว ระแวง ทุกอย่างอะ ทำไงอาการแบบนี้ถึงจะหายไปคะ
ปล. ตัวเล็กของเราตอนนี้ 3 ขวบ 4 เดือน เป็นเด็กร่าเริง มีความสุขมาก คุณตา คุณยายและทุกคนรักเขามาก แจ้งเกิดเป็นลูกเราปกติ แต่เขาเรียกพ่อกะแม่เรา ว่าพ่อ แม่ และเรียกเราว่าพี่ แต่เขารู้นะว่าเราเป็นแม่เขา😂😂😂