วันนี้เป็นวันประกาศผล ปีที่เเล้วผมติดคณะนึง มหาลัยมีชื่อเสียงรัฐบาล เเต่พอสัมเสร็จเริ่มรู้ตัวเองไม่ชอบจึงซิ่วออกมา ความทุกข์ทรมานมันมีมากมันทั้งเหนื่อยกดดันในปีนี้ เพราะว่าตอนซิ่วไม่มีเพื่อนอยู่ตัวเดียวมาหลายเดือน อ่านหนังสือ เรียนพิเศษ ตัวคนเดียว
เเล้วปีนี้เราก็หวังมหาลัยนึงเอาไว้เปลี่ยนมหาลัยปรากฎว่า ณ ตอนนี้ทำได้ไม่สำเร็จ เราเลือกคณะเดียวกัน สาขาเดียวกันหมด
มีหลายๆคนมองดูถูกคณะที่เราเลือก มีหลายๆคนคาดหวังเพื่อน เพราะเราสอบได้ที่ 1 ของห้อง คำพูดมันติดหัวว่า สอบให้ที่ดีๆ หลายๆมหาลัยเลยนะ
เพื่อนหลายคนคาดหวัง ครู จนตอนนี้เหมือนทั้งซิ่วไปปี ออกมา กลับไปตอนนี้ได้มหาลัยที่ไม่ได้ดังเหมือนเดิม ไม่กล้ากลับไปเจอหน้าคนอื่น เป็นม.รัฐ กลางๆเเล้วไม่เเน่ใจว่าคณะนั้นใช่ไหม เเต่ไม่ชอบกิจกรรม ปรากฎว่ามหาลัยนั้นกิจกรรมเยอะ ที่บ้านอยากให้เรียน ทุกข์ใจ หมด passion ตอนนี้ร้องไห้มาก 
เจอเเต่คำถามว่าเรียนที่ไหน เครียดกดดันไปหมด โดนเปรียบเทียบโดนอะไร ตอนนี้ที่บ้านโอเคเเล้วได้เเค่นี้เเต่คนอื่นเราทุกข์ใจมาก ตัวเราเองยังไม่รู้
รู้เเค่ว่ามันน่าจะดีที่สุดเข้าไปได้ เเต่เรียนหนัก ตอนนี้ผมหมดกำลังใจมากครับ เป็นช่วงที่ down ที่สุดในชีวิต ตัวเองเราเองก็ทุกข์ใจที่ทำได้ไม่สำเร็จ
คนรอบๆเรียนมหาลัยที่ดังๆระดับประเทศ ซึ่งผมเคยติด มันรู้สึกเเบบเราคุณค่าตัวเองลดลง ผมอยากมีคนคุยมากครับช่วงนี้ซึมเศร้ามากๆ พ่อเห็นเราเศร้าก็มาคุยว่าเดินหน้าเถอะ ไม่ต้องไปสนใจเเล้วอดีต เราผิดพลาดมา ตอนม.4 ติดเกมส์หนักมากไม่เรียนอะไรเลย พอมาม.5เริ่มเรียนพิเศษก็ไม่จริงจังไม่ทำการบ้าน
ปรากฎเสีย พอมาม.6 เริ่มเเทบไม่ทันเเต่ก็จังหวะดวงโชคชะตาดี เเต่ปีนี้มันไม่เเบบนั้นปรากฎว่าคะเเนนขึ้น อยากร้องไห้อยากเลือกในมหาลัยที่ชอบ สาขาที่พอโอเค ทำไมเราคิดเเบบนี้เราอยากให้คนอื่นยอมรับ เราเรียนในชุมชน พอเข้าไปเรียนกรุงเทพก็มีคนถามเราก็ไม่กล้าบอกชื่อรร เพราะในนั้นตอนเราจะกลับบ้าน มีเด็กรร.ดังสยาม หมดมีเราคนเดียวที่เป็นเเกะดำ เพราะอ.ที่สอนบอกว่านี้เราเขียนรร.นี้ เเล้วก็มองหน้าเราว่าเรียนหรือเปล่าว เราไม่ได้เรียน
หลายๆคนอาจจะคิดว่าเราทำไมมันถึงสำคัญ เพราะว่าในอดีตมันเป็นอย่างที่เราบอก พอเราเรียนที่ไม่มีชื่อเสียงเหมือนคุณค่าเราลดลง ตอนเราติดมหาลัยปีที่เเล้วมีชื่อเสียง ทุกคนต่างยอมรับเเต่พอเราคิดว่ามันไม่ใช่เราออกมา มาเรียนปีนี้ได้ที่ๆไม่โอเคเป็นม.รัฐกลางๆ