สวัสดีค่ะฉันขอใช้นามสมมุติทั้งหมดเลยนะค่ะและขอเรียกตัวเองว่ามิ..นะค่ะเรื่องนี้เกิดขึ้นจริง...ยิ่งกว่าละครเรื่องเกิดเมื่อปีพ.ศ2552ตอนนั้นเรียนมอ2เรียนที่โรงเรียนตจว...มิเป็นคนตจวค่ะจบแค่มอ3เรื่องเกินขึ้นตอนมิเรียนอยู่มอ2มิ.เป็นคนตรงพูดมากและจิงใจค่ะและเป็นคนปากหมา...จนบ้างคนที่สนิทจริงๆจะรุ้ดีค่ะว่านิสัยเป็นไงเป็นคนที่เข้ากะเพื่อนง่ายค่ะตอนนั้นตามเทรนเพื่อนเลยค่ะเพื่อนมีออะไรก็อยากมีดั่งเช่นมือถือตอนนั้นโนเกีย3310ราคาแค่300บาทด้วยความที่อยากมีอย่างเพื่อน..เลยขอพ่อกะแม่แต่สิ่งที่ได้คือ...เอาไปทำไมอยากมีผัวมากเลยเหรอซึ่งตอนนั้นเข้าใจนะว่าผัวคืออะไรแต่ในความคิดเราตั้งแต่เกิดจนถึงอายุ14ปีเพราะติดการตูนบาร์บี้มากเลยเข้าใจว่าและผู้หญิงกะผู้ชายจูบกันคือก็สามารถมีลูกกันได้แล้ว...คือนี้ไม่ได้อิโนเซ่นนะแต่คือคงามคิดตอนนั้นคือเด็กมากๆๆ...แล้วด้วยความที่อยากได้มากความโลภหลงผิดก็ตามมาทั้งแอบขโมบเงินแม่บ้างและเก็บบ้างก็ได้มือถือ1เครื่องราคา500บาท...ตอนนั้นฟังเพลงถ่ายรุปนั้นก็โคตรเท่ละและพอมีมือถือมาก็ตามมาด้วยหาคนคุย...ซึ่งมิเป็นที่รุ้จักในโรงเรียนเยอะเพราะพ่อยุ่มานานมากเขาก็จะรุ้จักพ่อมิไม่ว่าจะทำไรพ่อมิรุ้หมด...ด้วบความที่อยากมีคนคุยเลยให้เพื่อนชื่อหวานติดต่อให้เลยทำให้ได้รุ้จักพี่ชื่อไม้อายุ26ปีห่างกะเรา12ปี...ก็คุยถามเรื่องทั่วไปคล้ายแฟนแต่เราไม่เคยเจอกันเลยเราชอบพี่ไม้มากพี่เขาทำให้เรารุ้อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับเซ็กมากทั้งหญิงๆชายๆหรือสาวสองกะหญิงมันทำให้เราอยากรุ้อยากลองตอนนั้นเขาสอนเราใช้เซ็กโฟนทำให้อยากรุ้ว่าทำแบบไหนอะไรอย่างไง..จนความอยากรุ้อยากเห็นมากขึ้นทำให้เราได้รุ้จักเพื่อนต่างห้อง ที่ชื่อแจ่ม..แจ่มเป็นผุ้หญิงผิวคล้ำแต่สวยน่ารักมันพาเราไปแรดขี่รถเที่ยวไปทั่วทำให้มันได้เจอผู้ชายและมันก็ไปพามีอะไรกับผู้ชายคนแรกของมิตอนนั้นมิอยากลองเลยไปจำได้ว่าเขาอายุ21ชื่อชาติครั้งแรกบอกตรงๆไร้อารมณ์สิ้นดีเหมือนไม้จิ้มฟันเขี่ยปากโอ้งทั้งๆที่นั้นครั้งแรก...พอมิเริ่มคิดว่ามันไม่โอเคเลยหยุดและได้เจอรุ่นพี่สมัยเรียนประถมชื่ออ็อฟเป็นพี่ชายเพื่อนชื่อเพรชเขาสนใจเราและเราตอนนั้นไม่คิดอะไรเพราะไม่ชอบแต่เพราะโดนขยั้นขยอจากแฝดชายที่เรียนมาด้วยกันเลยไปก็ไปมีอะไรกะพี่เขาอีกและมันก็ความรุ้สึกเหมือนตอนแรกไม่มีความรุ้สึกอันใดจนเราเริ่มไม่อยากลองไม่อยากรุ้แล้วเลยไม่คบกะแจ่มต่อช่วงนั้นเราเริ่มไม่คุยกะพี่ไม้แล้วเพราะมารุ้ว่าเขาบวชเป็นพระเราเลยเลิกคุยและเริ่มมาเล่นแชทคุยสนทนาต่างๆในคอมในชั่วโมงเล่นคอมเราก็จะเข้าเเชทตลอดแต่ก็ไม่ได้ทำให้เราหยุดคิดเรื่องความอยากลองนั้นลดลงได้...จนวันหนึ่งมีเบอร์แปลกๆโทรมาเราเลยโทรกลับทำให้เราได้รุ้จักผุ้ชายคนนั้นเขาชื่อดิ๊กอาย17เขาเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนยุ่มอ5เราโทรคุยกันเลยนัดเจอเลยรุ้ว่าเขาเป็นใครพี่ดิ๊กเป็นคนเตี้ยฃ่ำดำ...ซื่อๆ...ซึ่งเรากะพี่เขาก็คบกันคบกันตอนแรกไม่มีอะไรเกินเลยจนไปถึงวันกีฬาสีมันทำให้เราได้รุ้จักกันมากขึ้นวันนั้นพี่เขาปวดท้องมากด้วยความที่เราเป็นแฟนก็ไปดูแลก็ดูแลปกติจนพี่เขาดึงเราไปกอดไปหอมไปจูบมันเลย....เลยเถิดไปถึงขั้นมันอะไรกันในห้องพยาบาลเราเลยบอกพี่เขาว่ากลับบ้านเถอะจะได้พักผ่อนพี่เขาก็กลับแต่เขาให้เราไปเป็นเพื่อนเราก็ไป...บ้าาพี่เขาเป็นปูนชั้นล่างบนเป็นไม้และได้เจอแม่พ่อน้องและน้าๆๆทั้งบ้านเขารีบมาดูเราเพราะพี่เขาไม่เคยพาใครเข้ามาในบ้านแล้วแม่พี่เขาก็ดุว่าทำไมพาเรามาคือเหมือนไม่ชอบเราจนพ่อเขาบอกให้พาเรากลับเราก็กลับแต่พีาเขาขอไปส่ง...ก็ไปถึงโรงเรียนก็ได้เวลาเข้าแถวกลับบ้านพอเราจะกลับเราเลยแวะซื้อยาคุ้มกินคือไม่เคยมีใครสอนให้กินแต่ปรึกษาพี่เภสัชเอาเขาก็แนะนำการกินให้จนเรารุ้คือไม่ได้ปกกันเลยกลัวท้องพอซื้อมาเราก็อาบน้ำทำการบ้านเสร็จและกำลังจะนอนแม่มาจากการอาบน้ำคือบ้านเราเป็นชั้นเดี่ยวนอทนรวมๆมีพ่อแม่น้องเราบ้านเราเปิดเป็นร้านซ่อมรถคือพอแม่อาบน้ำเสร็จแม่มายั่งแต่งหน้าก็เจอกระเป๋าใบเล็กๆซึ่งใบนั้นมียาคุ้มยุ่แม่ก็ถามว่าอะไรเราบอกยาเเม่เห็นเราผิดสังเกตเลยบอกออกตอนนั้นเรายุ่กะแม่แค่สองคนพ่อกะน้องกินข้าวพอเปิดออกแม่ถามนี้คืออะไรมันยาคุ้มไม่ใช่เหรอไปนอนกะใครมาเราเลยโกหกว่าเอามาเร่งผมยาวแม่ก็ไม่เชื่อด่าว่าเราใหญ่เลยเราก็เลยเงียบแล้วเดินออกจากห้องพ่อเลยถามว่าเกิดอะไรขึ้นเรากำฃังจะเล่าแม่รีบวิ่งออกมาจากห้องนอนด้วยผ้าถุงกระโจมอกบอกว่าด่าเราเราไม่ล้างจานเราเลยงงก็เลยมองหน้าแม่และเราก็พยักหน้าพ๋อก็ทำหน้างงบอกว่าแค่นี้เเม่เลยเรียกเราไปคุยแม่บอกจะไม่บอกพ่อแต่อย่าทำอีกเราก็รับปากจนผ่านมาได้1วันวันนั้นเราจำไม่ได้ว่าทะเลาะกะแม่เรื่องอะไรแล้วแมเอาเรื่งที่รากินยาคุ้มขึ้นมาขู่ว่าจะบอกพ่อซึ่งเราไม่ชอบให้ใครมาขู่เราเราเลยบอกว่าไม่ต้องมาขู่ถ้าอยากใก้พ่อรุ่มิจะบอกพ่อเอง...วันนั้นพ่อเราอารมณ์ดีเป็นพิเศษเราเดินไปหาพ่อโดนที่แม่จ้องหน้าเราและทำปากบอกว่าอย่าพูดไม่หยุดเราเลยเลือกที่จะบอกพ่อ...มิมีเรื่องจะบอกพ่อ.... พ่อหันหน้าจากที่อ่านหนังสือพิมแล้วมองเรายิ้มๆๆว่า...ไงลูกมีอะไรพ่อมิไปนอนกะผู้ชายมาพอพ่อรุ้พ่อโมโหมากแต่ไม่ตีเราถามเราว่ามันเป็นใครเราเลยกดเบอร์โทรคุยกะพี่เขาแล้วบอกว่าเราบอกพ่อเรื่องนั้นแล้วพี่เขาทั้งกลัวทั้งร้องตกใจแล้วพ่อก็แย่งไปคุยต่อว่าจะเอาไงให้มาหาพ่อเรากะพ่อพี่เขาคุยกันได้สักพักพ่อก็ยื่นมือถือมาให้แล้วบอกว่าวันอาทิตย์มันจะเข้ามาพ่อเราทั้งโกรธทั้งโมโหมากไม่คุยเราเลยแม่ก็ด่าว่าไปบอกทำไมห่ะเราได้แต่ร้องไห้....จนถึงวันที่นัดกันมาคุยเราร้อนใจมากเพราะพ่อบอกว่าจะแจ้งความถ้ามันยังไม่มาจนเราโทรตามพี่เขาก็บอกกำลังจะมาใกล้ถึงแล้วพอถึงทางฝ่ายพี่เขามีพ่อน้าๆป้าๆพี่น้องแต่แม่ไม่มา...พอเห็นพ่อเราพี่เขาได้แต่ยกมือไหว้พ่อเราได้แต่มองตามตาเขียวแทบจะโดดต่อยให้ได้พอมาถึงผู้ใหญ่เขาก็คุยกันฝ่ายเราเรียก100000บาททางฝ่ายชายขอต่อเหลือทอง1บาทเงิน30000บาทซึ่งทองตอนนั้นบาทละ18000พ่อกะแม่เลยยอมพอคุยเสร็จนัดอีก1อาทิตย์ช่วงนั้นเราไม่ค่อยคุยกะพี่เขาพี่เขาเครียดมากเราก็เหมือนกันจะว่ารักก็ไม่ใช่..พ่อก็บอกกับเราถ้ามันจิงใจและจิงจังจิงมันต้องมาแต่ถ้ามันไม่มาพ่อจะไปแจ้งความพรากผุ้เยาวต์เราก็ได้แต่บอกพ่อให้ใจเย็นๆ..จนถึงวันที่คบกำหนดทางฝ่ายพี่เขาก็เอาเงินมาตามที่ตกลงกันไว้ได้รวมๆ48000แต่..ทว่าทางฝ่ายชายขอทำสัญญาจบคือแต่งเลยแต่แม่เราบอกไม่เอาให้ศึกษาดูกันไปช่วงนั้นพี่เขาจะไปรับไปส่งเราตลอดบ้างครั้งก็นอนบ้านเราบ้างครั้งเราก็นอนบ้านเขาเป็นแบบนี้จนเราขึ้นมอ3พี่เขาขึ้นมอ6จนจบภาคเรียนที่จะศึกษต่อชั้นมอปลายพี่เขาได้ไปทำงานที่มวกเหล็กและได้โทรให้เราไปหาเราก็ไปนั่งรถไฟจากบ้านไปมวกเหล็กเราไปไม่ได้บอกพ่อกะแม่เพราะกลัวไม่ให้เราไปเราเลยหนีไปพอใกล้ถึงสถานีมวกเหล็กเราเลยโทรหาแต่โทรเท่าไรก็ไม่รับสายทำให้เราต้องนั่งต่อไปถึงหัวลำโพงพอถึงหัวลำโพงเราโทรหาเขาเขารับสายและถามเราว่ายุ่ไหนเราบอกยุ่หัวลำโพงมารับหน่อยเขาก็ว่า...ไปทำห่าอะไรที่นั้นบอกให้ลงมวกเหล็กไปตายเหรอ..เราอึ้งเลยถามว่าจะมารับไหมเขาบอกอยากมาก็มาเองไม่ไป....เราได้แต่อึ้งแต่ไม่ร้องไห้เลยตัดสิ้นใจโทรหาพ่อพ่อเลยโทรหาป้าที่ยุ่กทมแล้วป้าเลยให้ลูกสาวลุงมารีบที่หัวโพงตอนนั้นเราทั้งโกรธโมโหพี่เขามากเลยลบเบอร์ไม่โทรไม่คุยอีกจนมาถึงที่บ้านป้าบ้านป้าเป็นที่ยุ่ขอค่ายทหารถ้าจำไม่ผิดแถวๆตึกช้างจำได้...ป้าก็พาทานข้าวอาบน้ำแล้วป้าก็บ่นสอนเราว่าอย่าทำให้พ่อกะแม่ผิดหวังซึ่งบอกตรงๆๆหูซ้ายทะลุหูขวาฟังๆไปพอเช้าป้าก็ให้นั่งรถทั่วกลับพอกลับพ่อกะแม่ก็ไม่พูดอีกเราก็ไม่พูดคือไม่มีใครถามก็ไม่พูดจนจะขึ้นมอ4เราอยากเรียนสายอาชีพอยากเรียนการโรงเเรมแม่กะพ่อก็บอกไม่ได้เลยได้เรียนสายสามัญ..ช่วงที่ขึ้นมอ4พี่ดิ๊กก็พยายามโทรหาแต่เราเปลี่ยนเบอร์ไม่รับสายไม่คุยแม่กะพ่อก็มาถามว่าเป็นอะไรเลิกกันเหรอเราเลยบอกใช่เลิกไม่ชอบจนเราได้ไปรุ้จักผุ้ชายหมู่บ้านข้างๆกะพี่เขาชื่อเบียร์เขาอายุ23ปีเขายุ่มีนบุรีเขาบอกสนใจเราชอบเราเราก็ไปอีกหนี้ไปกะเขาอีกทั้งๆที่คุยได้แค่1อาทิตย์ตอนนั้นโรงเรรยนยังไม่เปิดฌคตรแรดเลยละพอไปกะนั่งรถไฟไปกะพี่เขาทำให้ได้ยุ่ด้วยกันก็มีอะไรกันพอยุ่ไปสักพักก็ทะเลาะเขาไล่เราไปที่อื่นเราก็เลยโทรหาแม่พี่เบียร์แม่พี่เบียร์ทั้งด่าเราและเขาบอกว่าเมียน้องยังแย่งมา..ตอนนั้นถ้าจำไม่ผิดเกิดจราจรที่มมีเสื้อแดงเหลืองทหารเติมเมืองเลยแบบช่วง20:00-04:00ห้ามออกจากที่พักเลย...พี่เขาเลยจำใจต้องลางานไปส่งเราที่สถานีหลักสี่เพื่อที่จะไปส่งที่บ้านเราก็กลับมาพ่อกะแม่ไม่ถามไม่พูดไม่คุยเราก็เฉยๆๆจนโรงเรียนเปิดเจอเพื่อนใหม่และรุ้อะไรใหม่ๆและทำให้ได้รุ้จักเพื่อนคนหนึ่งชื่อจิ๊บยุ่ห้องเดียวกันคือเราก็คุยถูกคอจนจิ๊บติดต่อผุ้ชายให้เราแรกๆก็คุยธรรมดาไม่มีอะไรช่วงนั้นเราก็เกเรแรดร่านมากนอนกะใครเป็นว่าเล่นและเราก็มารุ้ทีหลังว่าพี่ดิ๊กคบกะเพื่อนชื่อฟ้า...ฟ้าดูงงมากเราบอกต่อหน้าพี่เขาว่าไม่เอาแล้วฝครอยากได้ก็เอาไป..ตอนนั้นทั้งพี่ดิ๊กฟ้าเพื่อนในห้องอึ่งกันไปหมดเราไม่แคร์ยุ่แล้วเลยไม่สนใจอะไรจนเรามาสนใจผุ้ชายคนหนึ่งชื่อกรอายุ23ปีกรเป็นคนอีกหมู่บ้านหนึ่งเขาคุยถูกคอมากพูดจาน่ารักดีไปหมดเราเลยท้าให้เขามารับขอให้เขาชื้อมือถือให้เขาเลยมาจากจันทบุรีเพื่อมาหาเราเขามาถึงตี4โทรให้เราออกไปหาเราก็ไปขี่จักรยานไปนัดเจอที่ธนาคารสหกรณ์หมู่บ้านและแอบมีอะไรกันคราวนี้พี่เขาอยากพาเราไปด้วยเราเลยไปแล้วโทรบอกแม่ว่ามาเิารถที่ธนาคารด้วยและไม่ได้ติดต่อพ่อกะแม่อีกเลย....กรพาเรานั่งรถไฟไปถึงบุรีรัมย์และต่อจากบุรีรัมย์ไปถึงจันทบุรีก็ถึงพี่เขาพาซื้อเสื้อกะกางเกงให้ใส่ก็เจอพ่อกะแม่เขาทำงานก่อสร้างที่แห่งหนึ่งเราก็สวัสดีแนะนำตัวพ่อเขาบอกมาช่วยกันทำมาหากินจะได้มีตัง...เราก็ทำเพราะอยากได้ตังพอทำไปเราได้ค่าแรงแค่150บามกรได้250บาทพอเงินออกเห็นเงินก็ดีใจเพราะนี้เป็นครั้งที่ทำงานแลกเงิน...พอทนทำไปก็เกิดเรื่องคือกรตีกันกะคนงานเขมรอีกกลุ่มที่ยี้เถ้าแก่เลือกกลุ่มเขมรเขาให้ย้ายออกพอย้ายเขาเลยพาเราไปอีกอำเภอหนึ่งคือทำงานก่อสร้างเหมือนกันเริ่มตรงนี้ค่าแรง200ทั้ง4ก็ทำไมไม่ไหวโดนโกงจนไปทำงานก่อสร้างอีกทีค่าเเรงเรา200กรเป็นช่างเชื่อม290ก็พากันทำไปแล้วเราก็มีปากเสียงกะแม่ผัวเพราะเวลาเขาเมาชอบมาด่าว่าเราเราเลยไล่บอกไม่อยากคุยไม่อยากมีเรื่องทำให้เราเห็นธาตุแท้ของกรวันนั้นแม่เขาเมามากมาขอตังเราไปชื้อเหล้ากินเราบอกไม่มีแกก็ชี้หน้าด่าว่าเราต่างๆนานาๆกรมันลำคานเลยลุกขึ้นไปเตะ...ย้ำว่าเตะและกระทืบแม่ตัวเองเราตกใจมากเลยวิ่งไปห้ามมันเลยหยุดตอนนั้นพ่อมันก็มาด่าว่าเราหาว่าเป็นเพราะเราทำให้แม่ลูกทะเลาะกันกรุเลยบอกไม่เกี่ยวที่ทำเพราะลำคานตอนนั้นเรายุ่กะกรได้4เดือนแล้วช่วงนั้นเรามีอาการอ้วกเหมือนแพ้ท้องจนไปชื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจก็ผลออกมาคือท้องตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกได้แต่อึ้งจนโทรหาแม่แม่บอกว่าทำไมปล่อยให้ท้องทำไมไม่ป้องกันแล้วจะมาเรียนได้ไหมห่ะ....เราจากที่จะอยากกลับบ้านไม่กล้ากลับไม่กล้าเขาเด็กออกกลัวเพราะเป็นคนเชื่อเรื่องเวรกรรมมากจนท้องได้เดือนที่7กรพ่อแม่เขาพาเรากลับบ้านเลยกลับช่วงที่ยุ่กะกรมมมาทั้งโดนกระทืบตีเตะต่อยสาระพัดทั้งๆที่ท้อง7เดือนเราเลยแอบกลับบ้านแม่เห็นพ่อเห็นร้องไห้เพราะจากที่คนอวบขาวเป็นคนดำผอมแห้งไปเลยเราเลยบอกมาทำบัตรปชชก็จะกลับแม่เลยชื้อข้าวให้กลับไปกินที่บ้านพอกรเห็นกรก็เตะตีต่อยกระทืบแล้วด่าว่าเราห้ามออกไปไหนอีกตบเราสาระพัดตอนนั้นไม่โทดใครโทดเพราะเป็นเวรเป็นกรรมของเราเองเพราะเราเฃือกแบบนี้ถ้าเราฟังพ่อกะแม่ชีวิตจะไม่บัดซบแบบนี้แน่แต่นี้เราไม่ฟังท่านทั้ง2เองโทดใครไม่ได้....คิดแล้งน้ำตาก็ไหลยอมรับเวรกรรมที่ตามมาเพราะเราเลือกเอง...เป็นคนกำหนดชีวิตตัวเอง...ทำไงได้และท้อแท้เกือบจะฆ่าตัวตายเลยด้วยซ้ำ...แต่ทำไมไม่ได้เพราะกลัวเวรกลัวกรรมแค่คิดก็กลัวจนพ่อกะแม่เรามารับทั้งๆที่เราไม่เคยบอกว่าเรายุ่ไหนพ่อบอกกะกรว่าถ้ารักมิจิงให้กลับไปยุ่บ้านจนกว่ามิจะคลอดช่วงนั้นน้ำหนีกไม่ได้เกณฑ์เลยเพราะไม่ได้โดนบำรุงอะไรเลยพ่อก็ซื้อนมมาบำรุงน้องสาวลูกพี่ลูกน้องก็มาบำรุงจนเราเริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นมาตอนนั้นยังไม่รุ้ว่าลูกเราผุ้หญิงหรือผุ้ชายใจอยากได้ชายหมอเลยบอกให้ไปซาวดูผลออกเป็นผุ้หญิงช่วงนั้นกรมาช่วยงานที่บ้านแบบไม่เต็มใจอึดอัด.......