- กระทู้แรกค่ะ หลังจากสิงในพันทิปมาหลายเดือน รู้สึกว่าเก็บข้อมูล และคิดมาพอควรแล้วจึงลงมือเขียน
- เป็นกระทู้สารภาพนะคะ สำหรับนักกีฬาวอลเลย์บอลหญิงไทย ยาวหน่อย ถ้าใครหัวร้อน ข้ามได้เลย
เกริ่นค่ะ
- เราเป็นคนหนึ่งที่ดูการแข่งวอลเลย์บอลหญิงบ่อยๆ แต่เล่นวอลเลย์บอลไม่เป็น เวลาเชียร์ เราก็หวังเรื่องชนะ ชนะ ชนะ เราหงุดหงิด ด่านักกีฬาหน้าทีวีบ่อยมาก ใจเต้นอยากถีบทีวีเวลาทีมไทยแพ้ก็หลายรอบ จนบางครั้งหลายรายการเราเลิกดู เพราะรับไม่ได้
- แม้เราจะเล่นวอลเลย์บอลไม่เป็น เวลาเราดูเราก็แอบรู้สึกได้ว่าช่วงไหน นักกีฬาเล่นดี เล่นได้ดังใจเขาเอง ก็พอมอง
- เราบังเอิญได้มาดูแมตช์ชิงแชมป์โลก 2018 ที่ผ่านมา เพราะกระแสต่อเนื่อง จากที่ดีใจทีมไทยได้เหรียญเงินเอเชียนเกมส์ เลยอยากลุ้นต่อ หลังจากนั้นเราก็ประสาทกิน เพราะนั่งดูทีมระดับโลกเล่นแล้วไม่ค่อยรู้เรื่อง ใครเล่นเราก็ไม่รู้จัก เลยต้องเข้ามาสิงพันทิป อ่านๆๆๆ ไปเรื่อยๆ ก็พอคลำทางได้ ทีนี้ เรารู้สึกได้ว่ากองเชียร์ไทยส่วนหนึ่งไม่ค่อยชอบทีมญี่ปุ่น เราก็พอเข้าใจว่ามันมีประเด็นหลายรอบเรื่องไปโอลิมปิค มันก็เป็นอารมณ์ที่สั่งสมกัน แต่อีกด้านหนึ่ง ก็ทำให้เราตั้งคำถามบ้านๆ ว่า จริงๆ ทีมญี่ปุ่นเก่งไหม? อะไรคือจุดอ่อน จุดแข็งของไทยกับญี่ปุ่น มันต่างกันยังไง เอาแบบที่ไม่ต้องใช้อารมณ์ด่าๆ แซะๆ อย่างเดียว?
- เราติดตามจริงจังทั้ง v-league ญี่ปุ่น ทั้งลีคไทย 2018-2019 ซึ่งบางนัด ลีคไทยเล่นเราก็ไปดูที่สนามแข่ง เราหาอ่านความเห็นจากข้อมูลหลายแหล่ง volleyball inside, pantip, โซเชียลมีเดียของนักกีฬา รวมๆ ราว 8 เดือน ซึ่งทำให้เราพบว่า...
สารภาพนะคะ
-ประการแรก เราเสียใจมากที่ตัวเองหงุดหงิดและด่านักกีฬาวอลเลย์บอลหญิงไทย ถึงแม้เราจะไม่ได้ด่าพวกเขาในที่สาธารณะ แต่เราก็รู้สึกผิดจริงๆ เพราะเราได้รู้แล้วว่า เส้นทางการเป็น "นักกีฬาอาชีพ" ในประเทศกำลังพัฒนา (กำลังแล้วกำลังอีก) มันยากลำบากมากถึงมากที่สุดกว่าจะมาถึงจุดที่พวกเขา (รวมทีมงานทั้งหมดนะคะ) ยืนอยู่ตอนนี้ สำหรับเรา ได้รู้แล้วว่ามันยิ่งใหญ่มากค่ะ ก่อนหน้านี้ เรางงว่าทำไมนักกีฬาไทย แม่_ ไม่พุ่งรับลูกแบบญี่ปุ่่นวะ ตัวก็เท่ากัน ทำไมๆๆๆๆ ตอนนี้เราพอเข้าใจแล้ว มันขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่าง เบสิค ลักษณะกายภาพ พรสวรรค์ และขวัญกำลังใจในการประกอบอาชีพนักกีฬา ซึ่งสิ่งสำคัญอีกประการมันคือ ระบบการฝึกที่เข้มแข็งและได้รับการหล่อเลี้ยงทั้งระบบในระยะยาว ตัวอย่างที่ชัดเจนคือ ญี่ปุ่น (หลายๆ คนอธิบายไปแล้วในพันทิป แต่เราไม่เข้าใจ ไม่ยอมรับเอง)
- ประการถัดมา เราได้ตระหนัก (คือ คิดก่อนอิน) แล้วว่า กีฬาวอลเลย์บอล เป็นกีฬาเล่นหลายคน ใช้อารมณ์ความรู้สึกของทุกคนในทีม ประกอบกับปัจจัยข้างต้น มันก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ที่จะกำหนดทิศทาง สมาธิของทีมได้ในแต่ละนัด ยังไม่นับรวมเรื่องสถานการณ์ เหตุผลส่วนตัวของนักกีฬาแต่ละคน มันเป็น input ที่ควบคุมยากจริงๆ ต้องแก้กันหน้างานก็เยอะ เราคิดเรื่องนี้ได้จากกรณีได้รู้ว่า คุณมลิกาเป็นไทรอยด์ โคกะของญี่ปุ่นไม่ได้ไปโอลิมปิค 2016 เพราะทีบ้านเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติ อารากิ หงส์ฟ้าของพันทิปมีปัญหาโรคหัวใจ นานะไม่เล่นไหลหลังเพราะเท้ามีปัญหา ยังไม่นับค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเช่าบ้านที่นักกีฬาไทยหลายคนต้องกังวล ฯลฯ คือความห่วยที่เราเคยคิด มันมีเหตุผลของมันมารองรับหมดเลย มีแค่เราที่โง่ ไม่รู้แล้วอินเอง น่าเสียใจกับตัวเองมากค่ะ
- จาก 2 ข้อข้างบน เราได้รู้ว่า การเชียร์กีฬาให้สนุก มันจำเป็นต้องใช้ความรู้หลายอย่างพอควร เราได้เห็นตัวอย่างที่เขาให้ความเห็นกันใน volleyball inside มันเต็มไปด้วยความสุภาพ เห็นอกเห็นใจ และเอาใจช่วยนักกีฬาทุกทีม บางนัด นักกี่ฬาไทยแพ้ คนด่าหยาบคายเต็ม youtube และแซะใน pantip แต่ในบอร์ดต่างชาติ คนกลับบอกประมาณว่า "ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ฉันก็ชอบดูการเล่นของทีมไทย ความพยายามมีเสน่ห์มาก ยิ้มตลอด ไม่ยอมแพ้แม้เกมเป็นรอง" (อย่าถามหาหลักฐานอะไรพิสูจน์นะคะ แปลเก็บความคร่าวๆ) คือมันต่างกันมาก พอย้อนกลับมาดูตัวเอง ถ้าเราเป็นนักกีฬา เราคงรู้สึกดีที่กองเชียร์พยายามเชียร์อย่างเข้าใจและเห็นใจแบบนี้
สุดท้าย สิ่งที่เราพยายามจะพูดในที่สาธารณะแห่งนี้ มีตามนี้ค่ะ
- เราจะไม่แก้ต่างว่า พวกมึ_ ไม่ลงเล่นเอง ไม่รู้หรอก แต่เราอยากเสนอให้ทุกคนแฟร์กับตัวเองและนักกีฬา คือ เราทุกคนอยากให้ทีมไทยชนะ ชนะ ชนะ แต่เพราะมันเป็นกีฬาที่ต้องใช้คนจำนวนมากเล่น คนเหล่านี้อยู่ในเงื่อนไขทั่วไปเหมือนเราๆ เป็นเมนส์ แฟนทิ้ง พ่อป่วย น้องไม่มีค่าเทอม ผ่อนบ้าน ฯลฯ มันเยอะมาก กระทบสมาธิบ้างมากน้อยก็แล้วแต่โชคและความแก่กล้าวิชาของแต่ละคนเขา เราในฐานะคนดู ควรให้เกียรตินักกีฬาในฐานะมนุษย์บ้าง (ให้กำลังใจในความพยายามของนักกีฬา เราคนดูไม่มีต้นทุนอะไรเลยค่ะ)
- ความพ่ายแพ้ ไม่ใช่สิ่งธรรมดาที่นักกีฬาจะยอมรับได้ง่ายๆ เหมือนกันค่ะ บางคนความพ่ายแพ้ การบาดเจ็บทั้งกายและใจ ทำให้เขาเสียโอกาสในอาชีพนักกีฬาไปก็มาก อิชิอิ กับ ชินนาเบะ พูดเลยว่า ตอนเข้ารอบชิง v-league เครียดและเกร็งมาก มันหลอนเพราะเคยแพ้ Nec มาครั้งนึง ความเสียใจมันหลอนมาก และกรณีชินนาเบะมีผลต่อการตัดสินใจเล่นทีมชาติปีถัดๆ มา จนเกือบเลิกเล่นวอลเลย์บอล (แต่คนไทยบางคนแซะว่าโดนเท) ถามว่าคนดูอย่างเรารู้สึกไหมคะ เกมจบ เราก็ปิดทีวี ด่าต่อนิดหน่อย ก็ไปกินข้าวอิ่มท้อง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตเราคนดู แน่นอนค่ะ เรื่องพวกนี้ เป็นโชคชะตาที่นักกีฬาเขาเลือกเผชิญเองก็จริง แต่เราคิดว่า พวกเราไม่จำเป็นต้องสำทับความโชคร้ายของนักกีฬา มันไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อะไรกับใคร)
- การเป็นนักกีฬาหญิงในประเทศโลกที่สาม มันลำบากมากพอแล้วค่ะ การสนับสนุน สร้างระบบที่มั่นคงสำหรับนักกีฬาอาชีพ เป็นเรื่องใหญ่และสำคัญ เป็นกระบวนการที่ใช้เวลามากกกกกกก ถ้าพวกเราไม่มีแรงสนับสนุน ก็อย่าได้ใช้ความรุนแรงทางอารมณ์และวาจา ฉุดระบบมันห่วยลงเลยนะคะ
- เราคิดว่า ทั้งหมดนี้ เราไม่ได้อวยนักกีฬานะคะ ไม่ได้แก้ต่าง แต่เราแค่อยากให้กำลังใจพวกเธอ เราอยากให้ทีมวอลเลย์บอลหญิงไทยรู้ว่า
"เรามีความยินดีที่พวกเขาช่วยกันเต็มที่จนมาถึงจุดนี้ เราภูมิใจแทนคนในครอบครัวของพวกคุณ และเราขอให้กำลังใจทั้งทีม ไม่ว่าจะนักกีฬา ทีมงาน โค้ช ไม่ว่าพวกคุณจะแพ้เพราะลองทีม แพ้เพราะไม่เก่ง แพ้ๆๆๆๆๆๆๆ บลาๆๆๆ เราก็ดีใจเสมอที่ได้เห็นพวกคุณพยายามเป็นนักกีฬาอาชีพภายใต้ข้อจำกัดมหาศาลแบบนี้"
ขอบคุณมากที่ไม่ถอดใจ เราก็จะเชียร์อย่างเข้าใจ และไม่ถอดใจเหมือนกัน
สำหรับนักกีฬาวอลเลย์บอลหญิงทีมชาติไทย
- เป็นกระทู้สารภาพนะคะ สำหรับนักกีฬาวอลเลย์บอลหญิงไทย ยาวหน่อย ถ้าใครหัวร้อน ข้ามได้เลย
เกริ่นค่ะ
- เราเป็นคนหนึ่งที่ดูการแข่งวอลเลย์บอลหญิงบ่อยๆ แต่เล่นวอลเลย์บอลไม่เป็น เวลาเชียร์ เราก็หวังเรื่องชนะ ชนะ ชนะ เราหงุดหงิด ด่านักกีฬาหน้าทีวีบ่อยมาก ใจเต้นอยากถีบทีวีเวลาทีมไทยแพ้ก็หลายรอบ จนบางครั้งหลายรายการเราเลิกดู เพราะรับไม่ได้
- แม้เราจะเล่นวอลเลย์บอลไม่เป็น เวลาเราดูเราก็แอบรู้สึกได้ว่าช่วงไหน นักกีฬาเล่นดี เล่นได้ดังใจเขาเอง ก็พอมอง
- เราบังเอิญได้มาดูแมตช์ชิงแชมป์โลก 2018 ที่ผ่านมา เพราะกระแสต่อเนื่อง จากที่ดีใจทีมไทยได้เหรียญเงินเอเชียนเกมส์ เลยอยากลุ้นต่อ หลังจากนั้นเราก็ประสาทกิน เพราะนั่งดูทีมระดับโลกเล่นแล้วไม่ค่อยรู้เรื่อง ใครเล่นเราก็ไม่รู้จัก เลยต้องเข้ามาสิงพันทิป อ่านๆๆๆ ไปเรื่อยๆ ก็พอคลำทางได้ ทีนี้ เรารู้สึกได้ว่ากองเชียร์ไทยส่วนหนึ่งไม่ค่อยชอบทีมญี่ปุ่น เราก็พอเข้าใจว่ามันมีประเด็นหลายรอบเรื่องไปโอลิมปิค มันก็เป็นอารมณ์ที่สั่งสมกัน แต่อีกด้านหนึ่ง ก็ทำให้เราตั้งคำถามบ้านๆ ว่า จริงๆ ทีมญี่ปุ่นเก่งไหม? อะไรคือจุดอ่อน จุดแข็งของไทยกับญี่ปุ่น มันต่างกันยังไง เอาแบบที่ไม่ต้องใช้อารมณ์ด่าๆ แซะๆ อย่างเดียว?
- เราติดตามจริงจังทั้ง v-league ญี่ปุ่น ทั้งลีคไทย 2018-2019 ซึ่งบางนัด ลีคไทยเล่นเราก็ไปดูที่สนามแข่ง เราหาอ่านความเห็นจากข้อมูลหลายแหล่ง volleyball inside, pantip, โซเชียลมีเดียของนักกีฬา รวมๆ ราว 8 เดือน ซึ่งทำให้เราพบว่า...
สารภาพนะคะ
-ประการแรก เราเสียใจมากที่ตัวเองหงุดหงิดและด่านักกีฬาวอลเลย์บอลหญิงไทย ถึงแม้เราจะไม่ได้ด่าพวกเขาในที่สาธารณะ แต่เราก็รู้สึกผิดจริงๆ เพราะเราได้รู้แล้วว่า เส้นทางการเป็น "นักกีฬาอาชีพ" ในประเทศกำลังพัฒนา (กำลังแล้วกำลังอีก) มันยากลำบากมากถึงมากที่สุดกว่าจะมาถึงจุดที่พวกเขา (รวมทีมงานทั้งหมดนะคะ) ยืนอยู่ตอนนี้ สำหรับเรา ได้รู้แล้วว่ามันยิ่งใหญ่มากค่ะ ก่อนหน้านี้ เรางงว่าทำไมนักกีฬาไทย แม่_ ไม่พุ่งรับลูกแบบญี่ปุ่่นวะ ตัวก็เท่ากัน ทำไมๆๆๆๆ ตอนนี้เราพอเข้าใจแล้ว มันขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่าง เบสิค ลักษณะกายภาพ พรสวรรค์ และขวัญกำลังใจในการประกอบอาชีพนักกีฬา ซึ่งสิ่งสำคัญอีกประการมันคือ ระบบการฝึกที่เข้มแข็งและได้รับการหล่อเลี้ยงทั้งระบบในระยะยาว ตัวอย่างที่ชัดเจนคือ ญี่ปุ่น (หลายๆ คนอธิบายไปแล้วในพันทิป แต่เราไม่เข้าใจ ไม่ยอมรับเอง)
- ประการถัดมา เราได้ตระหนัก (คือ คิดก่อนอิน) แล้วว่า กีฬาวอลเลย์บอล เป็นกีฬาเล่นหลายคน ใช้อารมณ์ความรู้สึกของทุกคนในทีม ประกอบกับปัจจัยข้างต้น มันก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ที่จะกำหนดทิศทาง สมาธิของทีมได้ในแต่ละนัด ยังไม่นับรวมเรื่องสถานการณ์ เหตุผลส่วนตัวของนักกีฬาแต่ละคน มันเป็น input ที่ควบคุมยากจริงๆ ต้องแก้กันหน้างานก็เยอะ เราคิดเรื่องนี้ได้จากกรณีได้รู้ว่า คุณมลิกาเป็นไทรอยด์ โคกะของญี่ปุ่นไม่ได้ไปโอลิมปิค 2016 เพราะทีบ้านเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติ อารากิ หงส์ฟ้าของพันทิปมีปัญหาโรคหัวใจ นานะไม่เล่นไหลหลังเพราะเท้ามีปัญหา ยังไม่นับค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเช่าบ้านที่นักกีฬาไทยหลายคนต้องกังวล ฯลฯ คือความห่วยที่เราเคยคิด มันมีเหตุผลของมันมารองรับหมดเลย มีแค่เราที่โง่ ไม่รู้แล้วอินเอง น่าเสียใจกับตัวเองมากค่ะ
- จาก 2 ข้อข้างบน เราได้รู้ว่า การเชียร์กีฬาให้สนุก มันจำเป็นต้องใช้ความรู้หลายอย่างพอควร เราได้เห็นตัวอย่างที่เขาให้ความเห็นกันใน volleyball inside มันเต็มไปด้วยความสุภาพ เห็นอกเห็นใจ และเอาใจช่วยนักกีฬาทุกทีม บางนัด นักกี่ฬาไทยแพ้ คนด่าหยาบคายเต็ม youtube และแซะใน pantip แต่ในบอร์ดต่างชาติ คนกลับบอกประมาณว่า "ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ฉันก็ชอบดูการเล่นของทีมไทย ความพยายามมีเสน่ห์มาก ยิ้มตลอด ไม่ยอมแพ้แม้เกมเป็นรอง" (อย่าถามหาหลักฐานอะไรพิสูจน์นะคะ แปลเก็บความคร่าวๆ) คือมันต่างกันมาก พอย้อนกลับมาดูตัวเอง ถ้าเราเป็นนักกีฬา เราคงรู้สึกดีที่กองเชียร์พยายามเชียร์อย่างเข้าใจและเห็นใจแบบนี้
สุดท้าย สิ่งที่เราพยายามจะพูดในที่สาธารณะแห่งนี้ มีตามนี้ค่ะ
- เราจะไม่แก้ต่างว่า พวกมึ_ ไม่ลงเล่นเอง ไม่รู้หรอก แต่เราอยากเสนอให้ทุกคนแฟร์กับตัวเองและนักกีฬา คือ เราทุกคนอยากให้ทีมไทยชนะ ชนะ ชนะ แต่เพราะมันเป็นกีฬาที่ต้องใช้คนจำนวนมากเล่น คนเหล่านี้อยู่ในเงื่อนไขทั่วไปเหมือนเราๆ เป็นเมนส์ แฟนทิ้ง พ่อป่วย น้องไม่มีค่าเทอม ผ่อนบ้าน ฯลฯ มันเยอะมาก กระทบสมาธิบ้างมากน้อยก็แล้วแต่โชคและความแก่กล้าวิชาของแต่ละคนเขา เราในฐานะคนดู ควรให้เกียรตินักกีฬาในฐานะมนุษย์บ้าง (ให้กำลังใจในความพยายามของนักกีฬา เราคนดูไม่มีต้นทุนอะไรเลยค่ะ)
- ความพ่ายแพ้ ไม่ใช่สิ่งธรรมดาที่นักกีฬาจะยอมรับได้ง่ายๆ เหมือนกันค่ะ บางคนความพ่ายแพ้ การบาดเจ็บทั้งกายและใจ ทำให้เขาเสียโอกาสในอาชีพนักกีฬาไปก็มาก อิชิอิ กับ ชินนาเบะ พูดเลยว่า ตอนเข้ารอบชิง v-league เครียดและเกร็งมาก มันหลอนเพราะเคยแพ้ Nec มาครั้งนึง ความเสียใจมันหลอนมาก และกรณีชินนาเบะมีผลต่อการตัดสินใจเล่นทีมชาติปีถัดๆ มา จนเกือบเลิกเล่นวอลเลย์บอล (แต่คนไทยบางคนแซะว่าโดนเท) ถามว่าคนดูอย่างเรารู้สึกไหมคะ เกมจบ เราก็ปิดทีวี ด่าต่อนิดหน่อย ก็ไปกินข้าวอิ่มท้อง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตเราคนดู แน่นอนค่ะ เรื่องพวกนี้ เป็นโชคชะตาที่นักกีฬาเขาเลือกเผชิญเองก็จริง แต่เราคิดว่า พวกเราไม่จำเป็นต้องสำทับความโชคร้ายของนักกีฬา มันไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อะไรกับใคร)
- การเป็นนักกีฬาหญิงในประเทศโลกที่สาม มันลำบากมากพอแล้วค่ะ การสนับสนุน สร้างระบบที่มั่นคงสำหรับนักกีฬาอาชีพ เป็นเรื่องใหญ่และสำคัญ เป็นกระบวนการที่ใช้เวลามากกกกกกก ถ้าพวกเราไม่มีแรงสนับสนุน ก็อย่าได้ใช้ความรุนแรงทางอารมณ์และวาจา ฉุดระบบมันห่วยลงเลยนะคะ
- เราคิดว่า ทั้งหมดนี้ เราไม่ได้อวยนักกีฬานะคะ ไม่ได้แก้ต่าง แต่เราแค่อยากให้กำลังใจพวกเธอ เราอยากให้ทีมวอลเลย์บอลหญิงไทยรู้ว่า
"เรามีความยินดีที่พวกเขาช่วยกันเต็มที่จนมาถึงจุดนี้ เราภูมิใจแทนคนในครอบครัวของพวกคุณ และเราขอให้กำลังใจทั้งทีม ไม่ว่าจะนักกีฬา ทีมงาน โค้ช ไม่ว่าพวกคุณจะแพ้เพราะลองทีม แพ้เพราะไม่เก่ง แพ้ๆๆๆๆๆๆๆ บลาๆๆๆ เราก็ดีใจเสมอที่ได้เห็นพวกคุณพยายามเป็นนักกีฬาอาชีพภายใต้ข้อจำกัดมหาศาลแบบนี้"
ขอบคุณมากที่ไม่ถอดใจ เราก็จะเชียร์อย่างเข้าใจ และไม่ถอดใจเหมือนกัน