นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเขียนเล่าเรื่อง อาจมีสำนวนถ้อยความที่อ่านแล้วชวนหงุดหงิดใจ หรือพิมพ์ผิดไปบ้าง เว้นวรรคผิดไปบ้าง ขอโปรดให้ทุกท่านได้ให้อภัยแก่ผมด้วย
เรื่องนี้ขึ้นเมื่อ6ปีก่อน ผมเป็นเกย์ที่เปิดเผย แต่ก็ไม่ได้เป็นสายวี้ดว้ายอะไรสาวพอหอมปากหอมคอ 555 ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้นปีที่5 ของมหาวิทยาลัยผลิตครูชื่อดังแห่งหนึ่งเป็นธรรมดาของคนเรียนสายนี้ เมื่อเข้าปีที่5 ก็จะต้องออกฝึกสอน เทอมแรกกับโรงเรียนแรกผ่านไปไม่มีปัญหาอะไรแต่พอเทอม2นี่สิครับที่เป็นจุดเริ่มต้น
ผมมาที่โรงเรียนแห่งนี้ในวันเปิดเทอม เทอมที่2ผมได้รับหน้าที่ให้สอนระดับชั้น ป.6 โรงเรียนนี้มีระดับชั้นละ4ห้อง ผมเป็นผู้ช่วยครูประจำชั้นห้อง ป.6/4 เทอม2ของโรงเรียนนี้มีกิจกรรมเยอะมากกกก เยอะจนแทบไม่มีเวลาทำการเรียนการสอนเลย (ลืมบอกว่า โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนประถมนะครับ)
อย่างที่บอกครับ ผมรับหน้าที่สอนภาษาไทย ป.6 และได้อยู่ประจำชั้นป.6/4แต่เวลาสอน ผมจะมีคาบสอน ป.6/3ด้วย ส่วนป.6/1 และป.6/2 เป็นคาบของเพื่อนที่มาฝึกสอนอีกคน เป็นธรรมดาครับ ผมรักเด็กๆในห้องมาก ชอบเล่น ชอบคุยด้วยกับพวกเขา ส่วนอีกห้องก็คือ 6/3 ผมก็คุยธรรมดา ไม่ค่อยได้สุงสิงหรือเล่นอะไรกับพวกเขามากนัก(ในช่วงแรกๆนะ)
กิจกรรมเทอม2ของโรงเรียนนี้เยอะมากจริงๆ ผมมาอยู่ได้2สัปดาห์ ก็มีกิจกรรมทัศนศึกษาที่ต่างจังหวัด (ลืมบอกว่าโรงเรียนที่ผมฝึกสอนอยู่ใน กทม ครับ) ผมมีหน้าที่จะต้องดูแลเด็กๆบนรถบัสที่โรงเรียนจัดหา นี้ผมต้องอธิบายนะครับ โรงเรียนนี้มีระดับชั้นละ4ห้อง ห้องละเกือบ50คน เวลานั่งนักเรียนเลขที่ต้นกับเลขที่ปลายในแต่ละห้องจะต้องแยกคันกันเพราะจำนวนนักเรียนที่เยอะมากๆ ผมได้ประจำรถคันที่เป็นเลขที่ปลายของห้องป.6/3 และเลขที่ต้นป.6/4อีก5คน (เท่ากับว่าผมได้อยู่กับลูกๆในห้องแค่5คนเอง
ฮือออ)
ระหว่างที่อยู่บนรถบัส ครูประจำชั้นป.6/3ซึ่งเป็นผู้ดูแลรถคันนี้ได้ให้เราคุมนักเรียนชายที่นั่งด้านล่างเพราะว่าเพื่อนนักศึกษาของห้องป.6/3เป็นผู้หญิง คุณครูกลัวว่าจะเอาไม่อยู่ ครูเห็นผมเป็นผู้ชาย คิดว่าน่าจะรับมือได้ผมก็ลงไปนั่งช้างล่างกับนักเรียนชายป.6กลุ่มนั้น
ผมจำชื่อนักเรียนในกลุ่มนี้ไม่ได้เลยสักคน 5555 แต่จำหน้าได้เพราะสอนมาหมด ความนักเรียนป.6กำลังจะเป็นวัยรุ่น ก็มีพูดจาหยาบๆ ทะลึ่งๆเป็นธรรมชาติผมก็จะคอยเตือน แต่ส่วนใหญ่ก็ทำเป็นหูทวนลมไป เพราะเอาจริงๆเวลาผมอยู่กับเพื่อน ผมก็พูดจามาพาโวยเหมือนกัน ผมเห็นเด็กพวกนี้คุยกันเล่นกัน ผมนั่งคนเดียวก็เหงาสิ55 เลยชวนเด็กๆคุย ทำเป็นถามื่อ เฉไฉไปว่า ครูไม่เคยรู้จักชื่อเล่นพวกเธอเลย จำได้แต่ชื่อจริง (ความจริงคือจำไม่ได้เลย5555) เด็กๆก็บอกชื่อ กลุ่มนั้นมี6คน เฟิร์ส จุ้น อ๊อด แฮป อ้น กล้า (จำได้จนถึงทุกวันนี้เลย)
พอนักเรียนบอกชื่อแล้ว ผมไม่รู้จะชวนเด็กๆคุยอะไร เลยเล่าเรื่องผีให้เขาฟัง555เงียบกริบ ตั้งใจฟังกันมากๆ แต่ตั้งแต่ทีนี้แหละครับเด็กกลุ่มนี้ติดผมแจ
พอลงรถก็ล้อมหน้าล้อมหลังชวนคุยนู่นนี่ แต่จะมีอยู่1คนที่อยู่กับผมไม่ไปไหนเลย
คือเจ้าเฟิร์ส เด็กกลุ่มนี้เป็นนักบอลเยาวชนของโรงเรียนครับ ชอบเตะบอลกันเป็นกิจวัตร
หลังจากกลับมาจากทัศนศึกษาครั้งนั้น เด็กๆกลุ่มนี้จะเข้าจะคุยล่นกับผมเสมอบางครั้งเวลาพักเปลี่ยนคาบก็จะมาเล่นกับผมที่ห้องพักครู ในกลุ่ม6หนุ่มน้อยคนที่แวะเวียนมาก็จะเปลี่ยนไปตลอดแต่เฟิร์สจะมาทุกครั้ง ทุกครั้งจริงๆ พอมาถึงก็จะมาอ้อนขอขนม ขอดูสมุดขอให้เฉลยการบ้าน (แน่นอนว่าไม่ 555) เฟิร์สทำอย่างนี้ทุกวัน เวลาผมยืนเวร หรือตรวจแถว เฟิร์สก็จะแวะมาโฉบเฉี่ยว แซว มาคุยเล่น ตลอดจนผมเองก็เคยชิน และผูกพันกับเฟิร์สมันเป็นพิเศษไปเลย
ทุกเช้าจะต้องมองหา ทุกช่วงพักก็ต้องคิดละว่า เฟิร์สจะต้องมาและมันก็มาจริงๆ
เวลาเรียนมันตั้งใจเรียนของผมมาก ทั้งๆที่แก๊งมันแสบสุดๆเพื่อนทุกคนต่างบอกสรรพคุณ แต่กับผมกลุ่มนี้จะเฉยๆ เว้นแต่เจ้าเฟิร์สที่ตั้งใจเรียน
และคอยห้ามเพื่อนไม่ให้คุยกันในขณะที่ผมสอน
วันไหนที่เฟิร์สไม่มาโรงเรียนคือเหมือนบางสิ่งหายไปเลยอ่ะ
กิจกรรมสุดท้ายที่ผมกับนักเรียนได้ออกนอกสถานที่ก่อนที่ผมจะฝึกสอนเสร็จคือการเข้าค่ายลูกเสือเนตรนารี
ผมจะต้องนอนในโรงนอนกับลูกเสือด้วยเพื่อตรวจความเรียบร้อย
ลักษณะโรนอนคือเป็นแถวยาวยกพื้นขึ้นมา ตรงกลางเป็นร่องสำหรับทางเดินมีฟูกหมอนและผ้าห่มให้คนละชุด นักเรียนกับครูได้เหมือนกันทุกคน ผมนอนติดกับประตูเลยเพื่อที่จะเป็นเวรเฝ้าด้วย
ขณะจัดที่นอนอยู่ เสียงเจ้าเฟิร์สดังขึ้นข้างๆผม “ผมนอนข้างครูนะ” ผมก็พยักหน้าแล้วก็จัดที่นอนตนเองต่อ แต่ในใจ ผมดีใจมาก
จากนั้นนักเรียนก็ไปทำกิจกรรมเข้าฐาน พอตกกลางคืน นักเรียนเข้านอนผมกับครูอีกคนที่นอนกับนักเรียนก็ออกมาเฝ้าเวรหน้าประตู จนถึงเวลา เที่ยงคืน
มีครูจากหมู่อื่นมาเปลี่ยนผลัด ผมกับครูท่านนี้จึงกลับเข้ามาเผื่อพักผ่อน ผมเห็นว่าเจ้าเฟิร์สหลับไปแล้ว มองๆไป เออมันก็น่ารักดีนะ แต่เสียอย่างเดียว มันน่าจะนอนดิ้นมากเพราะสภาพที่ผมเห็นคือ หัวอยู่บนฟูกเขา แต่เท้าอยู่บนฟูกผม 555 ผมต้องเขยิบ ดันและเขี่ยให้มันนอนเข้าที่5555 ไม่รู้สิ
แค่นั้นก็มีความสุขมากแล้ว นักเรียนคนอื่นๆก็หลับ และกรนอย่างมีความสุข ผมยอมรับว่าผมหยุดมองเจ้าเฟิร์สมันตอนหลับไม่ได้เลย มันน่ารักมากจริงๆ
ถึงตรงนี้ผู้อ่านคงคิดว่าผมจะทำอะไรมิดีมิร้ายลูกศิษย์ละสิ 555 ขอบอกเลยครับว่าไม่มี
ผมก็นอนสิครับ เหนื่อยมาก แต่แวบหนึ่งก่อนนอนคือผมใจหายใจหายที่ว่าผมเองกำลังจะเรียนจบ
หมดสถานะฝึกสอน เจ้าเฟิร์สเองก็กำลังจะจบป.6และย้ายไปเรียนที่อื่นเหมือนกันใจหายมากจริงๆนะครับตอนนั้น
....(เดี๋ยวมาพิมพ์ต่อนะครับ ง่วงเหลือเกิน)...
ผมตกหลุมรักนักเรียนสมัยที่ผมฝึกสอน และในวันนี้ผมได้เจอเขาอีกครั้ง
เรื่องนี้ขึ้นเมื่อ6ปีก่อน ผมเป็นเกย์ที่เปิดเผย แต่ก็ไม่ได้เป็นสายวี้ดว้ายอะไรสาวพอหอมปากหอมคอ 555 ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้นปีที่5 ของมหาวิทยาลัยผลิตครูชื่อดังแห่งหนึ่งเป็นธรรมดาของคนเรียนสายนี้ เมื่อเข้าปีที่5 ก็จะต้องออกฝึกสอน เทอมแรกกับโรงเรียนแรกผ่านไปไม่มีปัญหาอะไรแต่พอเทอม2นี่สิครับที่เป็นจุดเริ่มต้น
ผมมาที่โรงเรียนแห่งนี้ในวันเปิดเทอม เทอมที่2ผมได้รับหน้าที่ให้สอนระดับชั้น ป.6 โรงเรียนนี้มีระดับชั้นละ4ห้อง ผมเป็นผู้ช่วยครูประจำชั้นห้อง ป.6/4 เทอม2ของโรงเรียนนี้มีกิจกรรมเยอะมากกกก เยอะจนแทบไม่มีเวลาทำการเรียนการสอนเลย (ลืมบอกว่า โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนประถมนะครับ)
อย่างที่บอกครับ ผมรับหน้าที่สอนภาษาไทย ป.6 และได้อยู่ประจำชั้นป.6/4แต่เวลาสอน ผมจะมีคาบสอน ป.6/3ด้วย ส่วนป.6/1 และป.6/2 เป็นคาบของเพื่อนที่มาฝึกสอนอีกคน เป็นธรรมดาครับ ผมรักเด็กๆในห้องมาก ชอบเล่น ชอบคุยด้วยกับพวกเขา ส่วนอีกห้องก็คือ 6/3 ผมก็คุยธรรมดา ไม่ค่อยได้สุงสิงหรือเล่นอะไรกับพวกเขามากนัก(ในช่วงแรกๆนะ)
กิจกรรมเทอม2ของโรงเรียนนี้เยอะมากจริงๆ ผมมาอยู่ได้2สัปดาห์ ก็มีกิจกรรมทัศนศึกษาที่ต่างจังหวัด (ลืมบอกว่าโรงเรียนที่ผมฝึกสอนอยู่ใน กทม ครับ) ผมมีหน้าที่จะต้องดูแลเด็กๆบนรถบัสที่โรงเรียนจัดหา นี้ผมต้องอธิบายนะครับ โรงเรียนนี้มีระดับชั้นละ4ห้อง ห้องละเกือบ50คน เวลานั่งนักเรียนเลขที่ต้นกับเลขที่ปลายในแต่ละห้องจะต้องแยกคันกันเพราะจำนวนนักเรียนที่เยอะมากๆ ผมได้ประจำรถคันที่เป็นเลขที่ปลายของห้องป.6/3 และเลขที่ต้นป.6/4อีก5คน (เท่ากับว่าผมได้อยู่กับลูกๆในห้องแค่5คนเอง
ฮือออ)
ระหว่างที่อยู่บนรถบัส ครูประจำชั้นป.6/3ซึ่งเป็นผู้ดูแลรถคันนี้ได้ให้เราคุมนักเรียนชายที่นั่งด้านล่างเพราะว่าเพื่อนนักศึกษาของห้องป.6/3เป็นผู้หญิง คุณครูกลัวว่าจะเอาไม่อยู่ ครูเห็นผมเป็นผู้ชาย คิดว่าน่าจะรับมือได้ผมก็ลงไปนั่งช้างล่างกับนักเรียนชายป.6กลุ่มนั้น
ผมจำชื่อนักเรียนในกลุ่มนี้ไม่ได้เลยสักคน 5555 แต่จำหน้าได้เพราะสอนมาหมด ความนักเรียนป.6กำลังจะเป็นวัยรุ่น ก็มีพูดจาหยาบๆ ทะลึ่งๆเป็นธรรมชาติผมก็จะคอยเตือน แต่ส่วนใหญ่ก็ทำเป็นหูทวนลมไป เพราะเอาจริงๆเวลาผมอยู่กับเพื่อน ผมก็พูดจามาพาโวยเหมือนกัน ผมเห็นเด็กพวกนี้คุยกันเล่นกัน ผมนั่งคนเดียวก็เหงาสิ55 เลยชวนเด็กๆคุย ทำเป็นถามื่อ เฉไฉไปว่า ครูไม่เคยรู้จักชื่อเล่นพวกเธอเลย จำได้แต่ชื่อจริง (ความจริงคือจำไม่ได้เลย5555) เด็กๆก็บอกชื่อ กลุ่มนั้นมี6คน เฟิร์ส จุ้น อ๊อด แฮป อ้น กล้า (จำได้จนถึงทุกวันนี้เลย)
พอนักเรียนบอกชื่อแล้ว ผมไม่รู้จะชวนเด็กๆคุยอะไร เลยเล่าเรื่องผีให้เขาฟัง555เงียบกริบ ตั้งใจฟังกันมากๆ แต่ตั้งแต่ทีนี้แหละครับเด็กกลุ่มนี้ติดผมแจ
พอลงรถก็ล้อมหน้าล้อมหลังชวนคุยนู่นนี่ แต่จะมีอยู่1คนที่อยู่กับผมไม่ไปไหนเลย
คือเจ้าเฟิร์ส เด็กกลุ่มนี้เป็นนักบอลเยาวชนของโรงเรียนครับ ชอบเตะบอลกันเป็นกิจวัตร
หลังจากกลับมาจากทัศนศึกษาครั้งนั้น เด็กๆกลุ่มนี้จะเข้าจะคุยล่นกับผมเสมอบางครั้งเวลาพักเปลี่ยนคาบก็จะมาเล่นกับผมที่ห้องพักครู ในกลุ่ม6หนุ่มน้อยคนที่แวะเวียนมาก็จะเปลี่ยนไปตลอดแต่เฟิร์สจะมาทุกครั้ง ทุกครั้งจริงๆ พอมาถึงก็จะมาอ้อนขอขนม ขอดูสมุดขอให้เฉลยการบ้าน (แน่นอนว่าไม่ 555) เฟิร์สทำอย่างนี้ทุกวัน เวลาผมยืนเวร หรือตรวจแถว เฟิร์สก็จะแวะมาโฉบเฉี่ยว แซว มาคุยเล่น ตลอดจนผมเองก็เคยชิน และผูกพันกับเฟิร์สมันเป็นพิเศษไปเลย
ทุกเช้าจะต้องมองหา ทุกช่วงพักก็ต้องคิดละว่า เฟิร์สจะต้องมาและมันก็มาจริงๆ
เวลาเรียนมันตั้งใจเรียนของผมมาก ทั้งๆที่แก๊งมันแสบสุดๆเพื่อนทุกคนต่างบอกสรรพคุณ แต่กับผมกลุ่มนี้จะเฉยๆ เว้นแต่เจ้าเฟิร์สที่ตั้งใจเรียน
และคอยห้ามเพื่อนไม่ให้คุยกันในขณะที่ผมสอน
วันไหนที่เฟิร์สไม่มาโรงเรียนคือเหมือนบางสิ่งหายไปเลยอ่ะ
กิจกรรมสุดท้ายที่ผมกับนักเรียนได้ออกนอกสถานที่ก่อนที่ผมจะฝึกสอนเสร็จคือการเข้าค่ายลูกเสือเนตรนารี
ผมจะต้องนอนในโรงนอนกับลูกเสือด้วยเพื่อตรวจความเรียบร้อย
ลักษณะโรนอนคือเป็นแถวยาวยกพื้นขึ้นมา ตรงกลางเป็นร่องสำหรับทางเดินมีฟูกหมอนและผ้าห่มให้คนละชุด นักเรียนกับครูได้เหมือนกันทุกคน ผมนอนติดกับประตูเลยเพื่อที่จะเป็นเวรเฝ้าด้วย
ขณะจัดที่นอนอยู่ เสียงเจ้าเฟิร์สดังขึ้นข้างๆผม “ผมนอนข้างครูนะ” ผมก็พยักหน้าแล้วก็จัดที่นอนตนเองต่อ แต่ในใจ ผมดีใจมาก
จากนั้นนักเรียนก็ไปทำกิจกรรมเข้าฐาน พอตกกลางคืน นักเรียนเข้านอนผมกับครูอีกคนที่นอนกับนักเรียนก็ออกมาเฝ้าเวรหน้าประตู จนถึงเวลา เที่ยงคืน
มีครูจากหมู่อื่นมาเปลี่ยนผลัด ผมกับครูท่านนี้จึงกลับเข้ามาเผื่อพักผ่อน ผมเห็นว่าเจ้าเฟิร์สหลับไปแล้ว มองๆไป เออมันก็น่ารักดีนะ แต่เสียอย่างเดียว มันน่าจะนอนดิ้นมากเพราะสภาพที่ผมเห็นคือ หัวอยู่บนฟูกเขา แต่เท้าอยู่บนฟูกผม 555 ผมต้องเขยิบ ดันและเขี่ยให้มันนอนเข้าที่5555 ไม่รู้สิ
แค่นั้นก็มีความสุขมากแล้ว นักเรียนคนอื่นๆก็หลับ และกรนอย่างมีความสุข ผมยอมรับว่าผมหยุดมองเจ้าเฟิร์สมันตอนหลับไม่ได้เลย มันน่ารักมากจริงๆ
ถึงตรงนี้ผู้อ่านคงคิดว่าผมจะทำอะไรมิดีมิร้ายลูกศิษย์ละสิ 555 ขอบอกเลยครับว่าไม่มี
ผมก็นอนสิครับ เหนื่อยมาก แต่แวบหนึ่งก่อนนอนคือผมใจหายใจหายที่ว่าผมเองกำลังจะเรียนจบ
หมดสถานะฝึกสอน เจ้าเฟิร์สเองก็กำลังจะจบป.6และย้ายไปเรียนที่อื่นเหมือนกันใจหายมากจริงๆนะครับตอนนั้น
....(เดี๋ยวมาพิมพ์ต่อนะครับ ง่วงเหลือเกิน)...